To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Hermeneutyka Hermeneutyka - (łac . hermeneutica ) sztuka i teoria tłumaczenia, wykładania, interpretacji i wyjaśniania sensu tekstów, zwłaszcza tych o szczególnym, ogólnokulturowym znaczeniu . Hermeneutyka to zróżnicowany i wielowątkowy nurt humanistyki i filozofii, związany z takimi nazwiskami jak: F. E. Schleiermacher, W. Dilthey, M. Heidegger, H.- G. Gadamer, P. Ricoeur. W szerszym znaczeniu hermeneutyką nazywa się ogólną, filozoficzną teorię rozumienia jako procesu umysłowego, a także sposobu uprawiania nauk humanistycznych. W wąskim znaczeniu hermeneutyka to sztuka interpretacji tekstu, systematycznego i głębszego jego rozumienia . 2. Biogramy naukowe, środowisko 2.1. Martin Heidegger (1889 - 1976) Martin Heidegger - filozof niemiecki; główny przedstawiciel egzystencjalistycznej wersji fenomenologii; zainicjował XX-wieczną filozofię hermeneutyczną; studiował filozofię i teologię na uniwersytecie we Fryburgu; wyszedł ze szkoły badeńskiej, był uczniem neokantysty H. Rickerta. Pracę doktorską obronił w 1913 roku, gdy był pod wpływem fenomenologii E. Husserla. W 1916 roku przedstawił habilitację na temat filozofii J. Dunsa Szkota. W 1919 roku, jako asystent Husserla rozpoczął prowadzenie samodzielnych wykładów; wykładał w Marburgu i we Fryburgu. Był członkiem partii narodowo-socjalistycznej NSDAP.
Główną jego pracą jest Bycie i czas (Sein und Zeit ) z 1917 roku, uznane za jedno z najważniejszych dzieł we współczesnej filozofii. Rozprawa ta należy do tych dzieł filozoficznych, które w swojej epoce oddziałały szczególnie mocno i tym samym były przedmiotem licznych dyskusji filozoficznych. Było tak zapewne dlatego, że w swoim dziele Heidegger przedstawił koncepcję, która odbiegała od powszechnie wówczas obowiązującej doktryny fenomenologicznej. Bycie i czas zwróciło się przeciw tradycyjnej metafizyce, która pomijała, zdaniem Heideggera najbardziej źródłowy problem, jakim jest kwestia bycia. Pytanie o bycie stało się przedmiotem ontologii fundamentalnej.
Wiele wątków wykładu z ontologii ludzkiego jestestwa zainspirowało nowe nurty myślowe. Bycie ku śmierci czy trwoga wpłynęły na francuski egzystencjalizm, ukształtowany w latach czterdziestych głównie przez Jean-Paul Sartre'a. Egzystencjaliści zinterpretowali dzieło antropologicznie, uznając egzystencjalny opis jestestwa za charakterystykę bytu ludzkiego. Nie była to jednak jedyna interpretacja. Na początku rozwoju filozofii dialogicznej, przedstawiciele tego nurtu np. Franz Rosenzweig uważali Heideggera za swojego sprzymierzeńca. Zmieniło się to głównie pod wpływem Emmanuela Levinasa, który interpretował myśl Heideggera jako monologiczną. Myśl Heideggera zainicjowała we współczesnej filozofii hermeneutyczny sposób myślenia, inspirując m.in. twórczość Gadamera. Można mówić o hermeneutycznym charakterze fenomenologii Heideggera z uwagi na jej metodę, która przyjęła formę interpretacji. Twórczość Heideggera miała niewątpliwe wpływ także na postmodernizm - kategoria dekonstrukcji ma bowiem swoje źródło w heideggerowskiej dekonstrukcji metafizyki. Do Heideggera nawiązywali marksistowsko zorientowani filozofowie, a także reprezentanci szkoły frankfurckiej (Adorno, Habermas). Wyraźny jest też wpływ Heideggera na teologię - z tego oddziaływania powstał nurt, zwany egzystencjalizmem katolickim (Rahner, Lotz, Welte)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)