To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
M. Keynes.
W ramach polityki budżetowej wyróżnia się zwykle trzy podstawowe dziedziny, określane również mianem funkcji polityki budżetowej:
alokacyjna,
redystrybucyjna
stabilizacyjna
FUNKCJA ALOKACYJNA
Funkcja alokacyjna wiąże się z gromadzenie dochodów i dokonywaniem wydatków przez państwo, czyli z dokonywaniem zmian wytwarzanego produktu społecznego. Zadaniem polityki budżetowej jako funkcji alokacyjnej jest kształtowanie podziału czynników wytwórczych między sektor prywatny i sektor publiczny, a następnie ich dalsza alokacja wewnątrz tych sektorów. W ramach sektora publicznego proces alokacji następuje przez bezpośrednie określenie wielkości środków przeznaczonych na konkretne zadania, co w konsekwencji przesądza o zakresie i formie wytwarzania poszczególnych rodzajów usług publicznych.
Usługi wykonywane w tym sektorze dotyczące bezpieczeństwa zew. i wew., administracji, oświaty i infrastruktury technicznej wpływają na efektywność wytwarzanego produktu społecznego.
W ramach sektora prywatnego proces alokacji budżetowej dokonuje się pośrednio, przez korygowanie cen dóbr, usług i czynników produkcji za pomocą dotacji (subsydiów) i podatków.
Im wyższy jest poziom gospodarczy, tym większa jest relacja dochodów i wydatków publicznych do PKB, tzn. tym wyższa jest skala redystrybucji dochodów społeczeństwa przez władze. W miarę wzrostu gospodarczego kraju relacja dochodów i wydatków finansów publicznych do PKB rośnie do pewnej granicy, na której ulega stabilizacji, ewentualnie nawet zmniejszeniu. Poziom tej granicy jest w dużym stopniu zależny od stopnia spełniania przez państwo funkcji opiekuńczych. W ostatnich latach skala tej redystrybucji zmniejsza się. Przeciętna wielkość wydatków publicznych na świecie wynosiła w 1995 r. 28,6% PKB (dochodów 25,3%, a deficytu 3,3%), a największe wydatki wśród regionów świata występowały w Europie Zachodniej (przeciętnie 41,3% PKB). Wydatki szczebla centralnego w Polsce należały do najwyższych w świecie (42,7% PKB).
Wydatki finansów całego sektora publicznego w krajach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (ODCE) wzrastały od lat 60-tych, w USA do 1992 r. (34% wartości PKB), a w Europie Zachodniej do 1993 r. (52% PKB). W ostatnich latach zaznacza się tendencja spadkowa (w 1997 r. w Europie Zachodniej średnio 48%). W państwach o dużym stopniu funkcji opiekuńczych (Szwecja, Finlandia, Francja, Dania) wydatki kształtowały się w 1997 r. nadal na poziomie 54-62% wartości PKB. Najniższe występowały w Korei Pd. (22%), USA (32%) oraz w Australii, Japonii i Irlandii (36%). Wydatki finansów publicznych w Polsce w relacji do PKB są większe niż w większości krajów OECD, posiadających znacznie wyższy poziom gospodarczy. Jest to związane głównie z dużym udziałem w Polsce wydatków ubezpieczeniowych w finansach publicznych.
(…)
… ona przede wszystkim na wprowadzeniu powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych oraz na zwiększeniu w strukturze dochodów budżetowych udziału podatków pośrednich.
Podatki pośrednie, czyli podatek od towarów i usług (VAT), podatek akcyzowy oraz podatek od gier, służą przede wszystkim osiąganiu celów fiskalnych, są więc stosunkowo pewnym i wydajnym źródłem dochodów budżetowych. Wynika to ze sposobu ich poboru, a zwłaszcza…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)