To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wygląd uschematyzowany - (ostatnia czwarta warstwa dzieła literackiego w teorii Ingardena) pod wpływem przedstawionych słów czytelnik wyobraża sobie treść. Mają one charakter schematu. Wg Ingardena w treści dzieła literackiego pojawiają się tzw. miejsca niedookreślenia . Nie należy ich mylić z niedomówieniami i przemilczeniami, ponieważ są one świadomie stosowane przez autora. Miejsca niedookreślenia nie wynikają z intencji autorskich a wynikają z różnicy, jaka istnieje pomiędzy rzeczywistością a językiem.
Tworzywem dzieła literackiego jest język. Rzeczywistość jest wielowymiarowa, jest niepodzielna i równocześnie pojawia się wiele jej cech jednocześnie. Język jest tworem linearnym, a tak naprawdę dwuwymiarowy (słowa wybrzmiałe i które będą brzmieć), jest on tworem ziarnistym - przy pomocy jednego wyrazu możemy nazwać jedną cechę. Skoro rzeczywistość ma nieskończenie wiele cech, niemożliwe jest szczegółowe jej opisanie. Takie cechy nie do opisania tworzą swoistą lukę informacyjną. Są to właśnie miejsca niedookreślenia.
Dzieło literackie ma ograniczoną ilość wyrazów, jest zamknięte. W związku z tym w dziele literackim może istnieć pewna strefa dookreślenia . Konkretyzacja jest to proces wypełniania przez czytelnika miejsca niedookreślenia. Ingarden mówi, że również w wypełnianiu tych miejsc nie mamy wolnej woli. Wypełniamy je zgodnie z dyrektywami, jakie niesie dzieło.
W teorii Ingardena miejsca niedookreślenia pojawiają się we wszystkich warstwach, jednak różnią się one od siebie. Największą wartość niosą one w wyglądzie uschematyzowanym.
Teoria Ingardena jest oparta na literaturze realistycznej i kategorii mimesis . Bardzo trudno jest zastosować tę teorię w innych literaturach, gdzie świat przedstawiony, jako taki nie istnieje. W koncepcji Ingardena miejsca niedookreślenia pojawiają się w każdej warstwie, ale ich znaczenie jest inne. Najważniejszą rolę miejsca niedookreślenia odbywają w warstwie wyglądów uschematyzowanych. Dzieło literackie jest schematyczne, dwuwymiarowe (rozwija się w czasie i w głąb warstw). Warstwy mogą się multiplikować (zwielokrotniać), ale nie może być ich mniej niż 4.
Teoria literatury ma dwa początki:
przełom antypozytywistyczny;
myśli starożytnych filozofów (antyczny) - Arystoteles (IV w. p.n.e.)
Arystoteles jest uznawany za twórcę teorii literatury:
pierwszy filozof, który całą rozprawę poświęcił problemom literatury, a konkretnie tragedii („Poetyka”)
w „Poetyce” stworzył język opisu dzieła literackiego - uniwersalny język
początek myślenia o gatunkach, rodzajach literackich
(…)
… nacechowany. Rene uważał, że mimesis zachodzi w życiu człowieka pod wpływem zawiści i zazdrości. Może być to działanie stymulujące.
Platon łączy się z pojęciem mimesis, poświęcił on bardzo wiele uwagi, nazwał nią sztukę kopiowania natury: wytwór, obraz, dzieło literackie wyglądało jak rzeczywistość. Podzielił sztuki na mimetyczne i niemimetyczne. Sztuki mimetyczne to tragedia, komedia, sztuki plastyczne…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)