To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Idealizm transcendentalny
Uwzględniając wyniki osiągane przez oba typy redukcji fenomenologicznej (ejdetyczną i transcendentalną), można stwierdzić ogólnie, że według założeń fenomenologii Husserla, w aktach poznawczych uczestniczą: zamiast empiryczno-psychologicznego podmiotu - ujednolicony podmiot transcendentalny oraz zamiast zewnętrznego przedmiotu - przedmiot intencjonalny, który pojawia się wewnątrz transcendentalnego podmiotu jako jego korelat, czyli konieczne dopełnienie świadomości. Husserl nie zakładał ani istnienia empirycznego podmiotu ani tego, że przedmiot poznawczych aktów podmiotu posiada jakieś poza-podmiotowe istnienie i jest czymś innym aniżeli tylko ogólną istotą. Cała filozoficzno-światopoglądowa perspektywa fenomenologii została przez Husserla sprowadzona do uznania istnienia jednej transcendentalnej świadomości, która wewnątrz siebie doświadcza swych intencjonalnych przedmiotów (jest zawsze tylko świadomością czegoś, co istnieje w niej samej). Z punktu widzenia Husserla, poznawany świat jest intencjonalnym korelatem czystych przeżyć świadomości transcendentalnej. Świat, który poznajemy, nie jest w żadnym wypadku jakąś samoistnie istniejącą rzeczywistością. Nie można też mówić o jego istnieniu na zewnątrz poznającej go świadomości. Jest to stanowisko filozoficzne, które zostało nazwane idealizmem transcendentalnym, i którego nie akceptowali wszyscy zwolennicy metody fenomenologicznej (np. R. Ingarden). Idealizm transcendentalny Husserla został uznany w historii filozofii za trzecią odmianę idealizmu filozoficznego, powstałą po dwóch wcześniejszych jego odmianach, którymi były: idealizm obiektywny (np. Platon) i idealizm subiektywny (np. Berkeley). 6. Fenomenologiczna estetyka Ingardena
Roman Ingarden (1893-1970) był uczniem Husserla i jednym z najwybitniejszych polskich filozofów, o uznanym w całym świecie autorytecie, którego źródłem było przede wszystkim - choć nie wyłącznie - niezwykle owocne zastosowanie metody fenomenologicznej w dziedzinie estetyki. Studiował we Lwowie, Getyndze i Fryburgu Badeńskim. Doktoryzował się u Husserla w 1918 r. Od 1918 r. nauczał matematyki i filozofii w kilku miastach Odrodzonej Polski. W 1934 r., po 9 latach oczekiwania i usilnych starań, uzyskał powołanie na katedrę filozofii na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, który w tym czasie był stolicą polskiego neopozytywizmu. Po 1945 r., Ingarden został profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie skupił wokół siebie liczne grono uczniów i współpracowników, co spowodowało powstanie w Krakowie prężnego ośrodka filozoficznego, który może być uważany za istniejącą do dzisiaj, polską szkołę fenomenologiczną. Do końca życia przejawiał wielką aktywność naukową, w tym również na arenie międzynarodowej. Najważniejszymi pracami naukowymi Ingardena były: (1)
(…)
… na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie skupił wokół siebie liczne grono uczniów i współpracowników, co spowodowało powstanie w Krakowie prężnego ośrodka filozoficznego, który może być uważany za istniejącą do dzisiaj, polską szkołę fenomenologiczną. Do końca życia przejawiał wielką aktywność naukową, w tym również na arenie międzynarodowej. Najważniejszymi pracami naukowymi Ingardena były: (1) O dziele literackim…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)