To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dopuszczalność używania siły zbrojnej w prawie międzynarodowym
Na gruncie współczesnego PM zasadą jest zakaz użycia przez państwo siły zbrojnej przeciwko innemu państwu. Wynika on z art. 2 ust. 4 KNZ.
Art. 2 ust. 4 Karty Narodów Zjednoczonych
„Wszyscy członkowie powinni w swych stosunkach międzynarodowych powstrzymywać się od stosowania groźby lub użycia siły przeciwko nietykalności terytorium albo niepodległości politycznej któregokolwiek państwa”
Z przepisu tego wynika, że:
Zakazane jest nie tylko użycie siły stanowiące „uciekanie się do wojny”, ale także użycie siły zbrojnej, które w danym przypadku nie może być uznane/kwalifikowane jako prowadzenie działań wojennych.
Zakazane jest wyłącznie używanie siły zbrojnej. Przymus lub groźba o charakterze innym niż zbrojnym, np. ekonomicznym, nie naruszają art. 2 ust. 4 KNZ.
Ochronie na gruncie tego przepisu podlegają wszystkie państwa niezależnie od tego, czy są stronami KNZ.
Zakaz doktryny skutków między państwami. Przepis ten nie zakazuje co do zasady prowadzenia przez rząd danego państwa operacji zbrojnych przeciwko działającym na jego terytorium ugrupowaniom rebelianckim.
KNZ określa wyraźnie 3 przypadki stanowiące wyjątki od powyższego zakazu.
Użycie siły zbrojnej w samoobronie.
Podstawę prawną używania siły zbrojnej w samoobronie stanowi art 51 KNZ.
Art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych
„[...] [Każdemu Państwu przysługuje niepozbywalne prawo do] samoobrony indywidualnej lub zbiorowej w przypadku napaści zbrojnej [nie każde „użycie siły zbrojnej” jest „zbrojną napaścią”. Za zbrojną napaść uznać należy z pewnością „akt agresji” (co do proponowanej definicji „agresji”, por.: Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 14 grudnia 1974 roku nr 3314 w sprawie definicji agresji - w materiałach wykładowych), natomiast można mieć poważne wątpliwości, czy drobny incydent graniczny (np. incydentalne przekroczenie granicy przez odziały wojskowe sąsiada) stanowi „zbrojną napaść” usprawiedliwiającą użycie siły zbrojnej w odwecie] na któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych, zanim Rada Bezpieczeństwa nie podejmie niezbędnych zarządzeń w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Środki podjęte przez członków w wykonaniu tego prawa do samoobrony będą natychmiast podane do wiadomości Radzie Bezpieczeństwa i w niczym nie mogą uszczuplać władzy i odpowiedzialności Rady Bezpieczeństwa, wynikających z niniejszej Karty, do podejmowania w każdym czasie takiej akcji, jaką ona uzna za niezbędną do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa”.
Samoobrona może mieć dwojaki charakter.
Indywidualny - państwo napadnięte samo odpiera napaść.
(…)
… w każdym czasie takiej akcji, jaką ona uzna za niezbędną do utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa”.
Samoobrona może mieć dwojaki charakter.
Indywidualny - państwo napadnięte samo odpiera napaść.
Wojna o Pietruszkę (Sprawa wyspy Perejil/Parsley/Leila, 2002 rok, Maroko v. Hiszpania)
Perejil jest niewielką, niezamieszkałą wysepką (300x500 m.) położoną na Morzu Śródziemnym, 200 m. od wybrzeża marokańskiego i 6 km. od wybrzeży Hiszpanii. Od 1668 roku kontrolę nad nią wykonywała Hiszpania, aczkolwiek roszczenia do wyspy podnosiło także Maroko. 11 lipca 2002 roku dwunastu policjantów marokańskich wylądowało na wyspie, rozbiło tam namioty i wbiło w ziemię flagę marokańską. Zostali ono wkrótce zastąpieni przez wojsko. Hiszpania odpowiedziała na działanie Maroka wysyłając…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)