To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rozumienie czasu wolnego, praca i czas wolny Czas dla siebie Czas niezorganizowany i niekontrolowany Czas przymusowo wolny (np. wyjazd pracowników na spotkanie integracyjne) Czas pozornie wolny (czas zorganizowany) - szkolenia, kursy, aktywności poszerzające nasze kompetencje = wniosek: „czas wolny nie istnieje” Praca i czas wolny łączą się w tych dwóch ostatnich podpunktach. Spostrzeżenia: - uczestnictwo w kulturze jest często przypadkowe i nieprzewidywalne - trudność skupienia się - aktywność „okienkowa” (średnio 12 minut / okno - chodzi o interfejs komputerowy) - poszukiwanie „łatwości”, np. w galerii handlowej („przestrzenie wielozmysłowe”, tworzone są tzw. kombajny, np. księgarnia z kawiarnią) Aktywność kulturalna - zmiana modelu przekazu kulturowego: - „nieliczni dla mas” = „wielu dla wielu” (lub „wszyscy dla nikogo”) - masowy rynek popkulturalnej rozrywki = rynek maksluzywny (ekskluzywny i masowy jednocześnie) - masowy rynek kultury = mozaika kulturowych nisz (subkultur, światów społecznych) Dziś: - społeczeństwo - federacja nisz/subkultur - a nie społeczeństwo masowe o podobnych cechach demograficznych - podział na kulturę wysoką i niską jest przestarzały (np. na jednym festiwalu filmy o różnym stylu i gustach) - tzw. wysoki gust nie jest już markerem statusu społecznego = „wszystkożercy kulturalni” (nowy marker wysokości statusu) - zarysowuje się podział na wielkomiejskich „wszystkożerców” i małomiasteczkowych „jednożerców” - konsumpcja niestandardowej oferty w niewystandaryzowany sposób (np. niszowe zespoły muzyczne nierozpoznawalne przez innych) Kategorie ludzi aktywnych kulturalnie:
Na podstawie wyników swoich badań Tomasz Szlendak wyróżnił trzynaście typów aktywności kulturalnej i uczestnictwa we współczesnym życiu kulturalnym. Charakteryzują się one znaczącymi różnicami w zakresie stylu „konsumowania” kultury, potrzeb wynikających z odziedziczonego kapitału kulturowego, publicznych i prywatnych sposobów realizacji tych potrzeb, wieku, płci i miejsca w strukturze społecznej. Kategorie nie są w pełni rozłączne, a samą typologię można rozbudowywać. 1.PARAKULTURALNI - snobujący się, ale kompletnie się nie znający. Znają z telewizji kilka nazwisk, ogranych, rzucają nimi w rozmowach, bojąc się przyznać do niekompetencji. Mimo dwudziestu lat panowania popkultury w wersji telewizyjnej ludzie rozumieją, że obycie w kwestiach kultury wysokiej jest „prestiżogenne”, dlatego parakulturalni muszą się trochę wysilać. Podtypy to:
(…)
… […]. Nie mają właściwości empatycznych. 2.PRZYLEPIENI do określonego typu wrażeń, które jest im w stanie „zafundować” jedynie ukochana instytucja, zazwyczaj prowadzona przez człowieka z heretycką wizją kultury. To ludzie poruszający się, metaforycznie i dosłownie, z identyfikatorem jakiejś instytucji kultury na szyi albo jej emblematem na t-shircie. Sfanatyzowane małolaty - jak to określił respondent - znające na pamięć…
… stosunek do popkultury w wersji ludowej. To oni najczęściej nie mają w domach telewizorów. HERETYCY w nowym znaczeniu - odszczepieńców od kultury telewizyjnej. 4.DZIECI Z AUTOBUSU. Uczniowie i przedszkolaki przywożone do instytucji kultury na przedstawienia i pokazy edukacyjne, jeden z najwierniejszych i najliczniejszych widzów i klientów instytucji kultury, który nie ma wyboru - uczestniczyć musi. 5…
… cały repertuar, albo podporządkowujące rytm roku jednemu wydarzeniu na krajowej mapie kulturalnej. 3.POSZUKIWACZE NOWOŚCI i SELEKCJONERZY treści kultury oraz imprez kulturalnych, dysponujący najwyższych lotów kapitałem kulturowym. Wszystko widzieli i wszystko słyszeli (a przynajmniej tak twierdzą i zgodnie z tym twierdzeniem sięzachowują). Pragną nowości, ale nie w postaci sztucznych udziwnień. Mają agresywny…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)