To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
BRIAN HOLMES 1920-1993
Profesor pedagogiki porównawczej w instytucie pedagogiki uniwersytetu londyńskiego. Najbardziej znana praca: „problemy w pedagogice: podejście porównawcze” (1965)
Według Holmesa pedagogika porównawcza jest środkiem do planowego rozwoju reformy i polityki oświatowej; służy ustaleniu zasad, praw, które pomagają w wyjaśnieniu funkcjonowania systemów oświatowych.
By osiągnąć te cele Holmes zaleca wybór takiej metody, która najlepiej przyczyni się do osiągnięcia celu.
Najbardziej zalecaną przez niego metodą jest metoda problemowa, dzięki której można tworzyć teorie.
Holmes przyczynił się do wzbogacenia metodologii badań porównawczych w pedagogice - jego celem był „unaukowienie” pedagogiki porównawczej, tak by mogła się nie tylko pomagać w rozwiązywaniu problemów, ale również przyczynić się do tworzenia teorii szkoły.
CZTERY GŁÓWNE ETAPY BADAŃ PORÓWNAWCZYCH WG HOLMESA:
Wybór problemu i jego analiza. Wybór problemu zależy od doświadczenia wiedzy i zainteresowań badacza. Następnie problem poddany jest analizie w jaki sposób, by został możliwie jasno określony. Zakłada się, że analiza porównawcza wyjaśni problem i zasugerowane zostaną możliwe rozwiązania.
Formułowanie propozycji dotyczących polityki oświatowej lub możliwych rozwiązań. Oznacza to ustalenie pewnego zakresu realistycznych wyborów, które mogą przyczynić się do rozwiązania problemu. Badacz tutaj interesuje się określonymi praktykami w badanych krajach, które mogą wiązać się z problemem, który jest badany.
Ustalenie relatywnych czynników wobec badanego problemu, czynników, które będą miały wpływ na poszczególne rozwiązania w przypadku różnych kontekstów.
Predykacja (rozumiana jako składnik nauki i planowanych reform), jest to faza, w której następuje sprawdzenie możliwych rozwiązań w różnych kontekstach, analizowanych w celu znalezienia najlepszego rozwiązania.
Według Holmesa metoda problemowa jest nastawiona prospektywnie w przeciwieństwie do metod opierających się na analizie historycznej.
Metoda problemowa jest pożyteczna w planowaniu i przeprowadzaniu reform oświatowych.
Podkreślał, że w badaniach porównawczych należy brać pod uwagę tych, którzy podejmują decyzje w sprawach oświatowych i je wykonują (politycy oświatowi). Badanie powinny świadczyć pomoc decydentom oświatowym. Badania powinny brać pod uwagę kontekst, w którym występują badane zjawiska. PEDAGOGIKA PORÓWNAWCZA, A NAUKI SPOŁECZNE: NOAH I ECKSTEIN
Harold Noah i Max Eckstein- zakładali, że będą badać relacje między społeczeństwem, a oświatą i że będą w stanie weryfikować hipotezy opierając się na międzynarodowych danych porównawczych z badań przekrojowych.
(…)
… jako dyscyplina akademicka zaczęła się rozwijać od lat 60 XX wieku.
„Troszcząc się o Polskę i jej rozwój dobrze jest wiedzieć, co działo się i dzieje przynajmniej u naszych sąsiadów” (Nawroczyński).
Nawroczyński uważa, że przedmiotem badań w pedagogice porównawczej są:
„fakty pedagogiczne, systemy szkolne, metody wychowania i nauczania, przeszkody, wpływy i osiągane wyniki, teorie pedagogiczne oraz warunki…
… w poszczególnych krajach: najczęściej powstają wówczas monografie oświatowe.
Już w okresie między wojennym została wydana w Polsce monografia Chałasińskiego „Szkolnictwo w społeczeństwie amerykańskim (1936)- pionierski charakter socjologiczna analiza zjawisk oświatowych. Najbardziej dobitnie opowiedział się za związkiem PP z polityką oświatową B. Suchodolski, nawiązywał on do poglądów Kinga i Holmesa…
… następujących po sobie fazach: deskrypcji, interpretacji i jukstapozycji.
Oceniając dorobek polskiej PP w połowie lat 70 XX wieku Okoń stwierdził, że jej osobliwości jest fakt dobrego opanowania założeń metodologicznych prezentowanych w studiach Nawroczyńskiego, Suchodolskiego, T Wiolicha.
Nowe impulsy i potrzeby w dziedzinie badań porównawczych przyniósł w Polsce przełom polityczno- społeczny i ekonomiczny…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)