To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
. Aleksander Świętochowski (1849 - 1939): Herold pozytywizmu, nie jest pedagogiem sensu stricto . W obfitej jego spuściźnie piśmienniczej znajdują się jednak liczne prace poświęcone zagadnieniom oświaty i wychowania. Dotyczą one zarówno spraw pedagogiki, którą żywo interesował się w okresie swoich studiów w Lipsku, jak i szerszych zagadnień, oświaty i polityki oświatowej. Był to czołowy ideolog kształtującego się układu kapitalistycznego w Królestwie i ideowy rzecznik pozytywizmu warszawskiego. Prace teoretyczne Świętochowskiego z dziedziny pedagogiki stanowią refleks jego studiów przyrodniczych na uniwersytecie w Lipsku. Na danych biologii oparta jest rozprawa O dziedziczności charakteru , zamieszczona w 1875 w lwowskim „Tygodniku”. Świętochowski dowodzi w niej, że człowiek nie dziedziczy po swych przodkach gotowych skłonności i instynktów, lecz ich dyspozycje, których dalszy rozwój zależy od warunków życia i wpływów otoczenia. Pogląd ten rozwinął w pracy doktorskiej O powstawaniu praw moralnych. Jest autorem prac historycznych o Wolterze, Epikurze, utopiach w rozwoju dziejowym oraz tłumaczem pierwszego tomu Historii filozofii materialistycznej F. A. Langego.
Głównym przedmiotem jego zainteresowań są jednak społeczne problemy wychowania. Są to: 1) rewizjonizm w stosunku do systemu tradycyjnych sądów i instytucji wychowawczych, walka z reliktami feudalizmu oraz 2) poszukiwanie takich środków i metod wychowania, które by wzmocniły i utrwaliły kształtujący się w Królestwie kapitalistyczny układ stosunków społeczno - ekonomicznych.
Początek lat 70. - My i wy ; Absenteizm; Opinia publiczna; Pleśń społeczna i literacka Jako rzecznik uprzemysłowienia w swych pracach pedagogicznych konsekwentnie występował w roli zwolennika tych założeń, na których w tym okresie opierała się pedagogika mieszczańska. Usiłował nadać wychowaniu realny i życiowo przydatny kierunek i poszukiwał w naukach ścisłych wskazówek służących do rozstrzygnięcia problemu granic, możliwości i środków wychowania. Swoje pedagogiczne credo wyłożył w rozprawie Nowe drogi , zamieszczonej w roczniku 1874 „Przeglądu Tygodniowego”. Jest to zarazem jeden z najgłośniejszych manifestów obozu młodych, po raz pierwszy w naszej literaturze jasno i konsekwentnie formułujący założenia nowej pedagogiki. Nie chodzi mu w tej deklaracji „o systematyczny wykład pedagogiki, lecz o spopularyzowanie prawd jej zasadniczych i dla naszego ogółu największe znaczenie mających”. Jego rozprawa stała się więc manifestem.
Podstaw pedagogiki doszukuje się w danych psychologii i nauk biologicznych, głównie genetyki. Psychologia rozwojowa uczy stosowania właściwych środków i metod wychowawczych, genetyka natomiast „usiłuje ścieśnić i do właściwych granic sprowadzić pedagogiczną uprawę wykazując, gdzie ona potkawszy się z dodatnią lub ujemną siłą spadkowego usposobienia traci już swą władzę”.
(…)
…, oraz „wykształcenie niezupełne” jakie dawał systematyczny kurs nauk na pensjach. Wszystkie te kierunki uznał za bezużyteczne i drwiąco oceniał ich rezultaty. Żądał przyznania kobiecie prawa do pełnego wykształcenia średniego, odpowiedniego wykształceniu młodzieży męskiej, a w odczycie drugim - dopuszczenia kobiet do studiów wyższych.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)