To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Źródła paradygmatu pedagogicznego Proces kształtowania się paradygmatu pedagogicznego rozpoczął się około VIII w. pne. i należy tutaj wyróżnić dwa jego czynniki: po pierwsze, przemiany polityczne, społeczne i kulturowe, a po drugie, paideie, jako idee przekazu wartości humanistycznych, przejawiających się w postawach godnych naśladowania.
Drugim, z wyróżnionych czynników paradygmatu pedagogicznego była paideia. W starożytnej Grecji poprzez paideie rozumiano proces wychowania człowieka zgodny z jego naturą, gdzie również miano na uwadze kształcenie osobowości na dobrach kultury . Oczywiście jest to uwspółcześnione spojrzenie na paideie, bowiem w starożytnej Grecji nie funkcjonowało pojecie kultury w naszym rozumieniu i też nie używano pojęcia osobowości do określenia „wewnętrznej struktury” człowieka . Paideia jako mechanizm kreacji pedagogiki, przyczyniła się do kształtowania człowieka pięknego, dobrego, mądrego, sprawiedliwego (ideał kalokagatii). W tej różnorodności i możliwości edukacyjnego prowadzenia dążono poprzez paideie do ujednolicenia ludzkiej duszy w duchu humanizmu, w którym zawierało się kształtowanie fizyczne, muzyczne, literackie, filozoficzne, medyczne itd. Czynności „paideutyczne” sprawiały, że człowiek jako niedookreślona duchowo istota, zaczął stawać się jakiś, ujawniając swój narzędziowy charakter oraz przeznaczenie i sprawstwo . Paideia odnosiła się zatem do treści, które w określony sposób wpływały na kształtowanie ludzkiej świadomości. W czasach „przedsofistycznych” była zdominowana przez myślenie mitologiczno-magiczne, w którym prawdy tego świata były w sposób autorytarny wywiedzione ze świata bogów. Wyprowadzone z niego wywody o ludzkim życiu miały charakter absolutny i wieczny, i były realizowane tylko przez arystokrację. Z kolei sofiści przezwyciężając model myślenia mitologiczno-magicznego wdrożyli w życie model myślenia prawno-polityczny kształtujący światopogląd relatywny i utylitarny. Nabycie umiejętności paideutycznych wyższego rzędu, wymagało od młodego adepta kilku lat pracy, dzięki którym uzyskiwał umiejętności literackie, recytatorski, filozoficzne, obyczajowe i polityczne, a poprzez nie wgląd do własnej osobowości. Upowszechnianie tych umiejętności, w zasadniczej mierze dotyczyło bogatych obywateli Aten, gdyż nauka do czasów Platona była płatna, co też skutecznie ograniczało dostęp do grup uprzywilejowanych, przed którymi otwierała się możliwość zrobienia „kariery” politycznej. Paideia zatem w kontekście wykształcenia sofistycznego stanowiła ograniczony kod kulturowy, którym posługiwała się określona grupa społeczna, co pozwala ostatecznie stwierdzić, że paradygmat pedagogiczny rozpowszechniał swoje normy i dyrektywy w dwóch płaszczyznach, a mianowicie potocznej i elitarnej
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)