Zasada subsydiarności (pomocniczości)

ZASADA SUBSYDIARNOŚCI (POMOCNICZOŚCI)
Zasada ta została wyrażona w art. 5 ust. 3 TUE: Zgodnie z zasadą pomocniczości, w dziedzinach, które nie należą do jej wyłącznej kompetencji, Unia podejmuje działania tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, zarówno na poziomie centralnym, jak i regionalnym oraz lokalnym, i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii. Instytucje Unii stosują zasadę pomocniczości zgodnie z Protokołem w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności. Parlamenty narodowe czuwają nad przestrzeganiem zasady pomocniczości zgodnie z procedurą przewidzianą w tym protokole. Zasada pomocniczości znajduje zastosowanie do sfery kompetencji dzielonych (niewyłącznych), a
więc tam gdzie działania mogą być podejmowane i przez Unie i przez państwa członkowskie.
Oznacza to, że instytucje Unii mogą podejmować działania, ale muszą spełnić dwa warunki:
1. działają, gdy cele proponowanych działań nie mogą być w sposób wystarczający osiągnięte
poprzez samodzielne działanie państw członkowskich
2. gdy, ze względu na skalę skutków działania, zostaną one lepiej zrealizowane poprzez
działanie Unii.
Dodatkowo działania te mogą być podejmowane tylko w zakresie, jaki jest konieczny dla
osiągnięcia tych celów, zgodny z zasadą proporcjonalności. Istotną konsekwencją zasady
subsydiarności jest to, że jeśli instytucje UE podejmą działanie zgodnie z zasadą subsydiarności
wyklucza ono możliwość podjęcia konkurencyjnego działania przez państwa, mimo iż pierwotnie
one też miały kompetencję do działania w tej sferze.
... zobacz całą notatkę