Wyznaczenie sił wewnętrznych i przemieszczeń głównych ustrojów - wykład

Nasza ocena:

3
Pobrań: 91
Wyświetleń: 1197
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Wyznaczenie sił wewnętrznych i przemieszczeń głównych ustrojów - wykład - strona 1 Wyznaczenie sił wewnętrznych i przemieszczeń głównych ustrojów - wykład - strona 2 Wyznaczenie sił wewnętrznych i przemieszczeń głównych ustrojów - wykład - strona 3

Fragment notatki:

Wyznaczenie sił wewnętrznych i przemieszczeń głównych ustrojów nośnych hal
W tradycyjnych konstrukcjach hal wyróżnia się płaskie poprzeczne ustroje nośne, połączone elementami podłużnymi (płatwiami, ryglami ściennymi lub elementami osłonowymi) oraz niezbędnym systemem stężeń. Tworzą one razem przestrzen­ny, prętowy ustrój nośny hali. Odpowiednio ukształtowane połączenia elementów podłużnych i stężeń, a także rytmiczność budowy tej przestrzennej konstrukcji, umożliwia prognozę jej stanów granicznych na podstawie analizy oddzielnie pła­skich powtarzalnych układów poprzecznych oraz stężeń hali. Uzyskuje się w ten sposób wystarczająco dokładne informacje o zachowaniu się ustroju bez koniecz­ności wykonywania pracochłonnej analizy całej przestrzennej konstrukcji hali. Rozpatrując stany graniczne nośności i użytkowania układów poprzecznych, ob­ciąża się je oddziaływaniami zewnętrznymi (obciążeniem od ciężaru własnego, śniegu, wiatru, suwnic itp.), zebranymi z ich rozstawu wzdłuż osi podłużnej hali. Wytężenie prętów stężeń oblicza się, przyjmując i analizując dla każdego z nich oddzielne schematy statyczne ich ustrojów.
W przypadku schematu konstrukcji dachu hali z ryglami dachowymi opar­tymi na podciągach (por. np. rys. 1.17, 1.18) należy analizować powtarzalny segment konstrukcji wraz ze stężeniami. Przestrzenne schematy konstrukcji ana­lizuje się również w przypadku rusztów, tarczownic oraz struktur prę­towych (por. rys. 1.22).
Przedstawione dalej podejście do analizy sił wewnętrznych powtarzalnego, płaskiego ustroju nośnego znakomicie ułatwia obliczenia statyczne konstrukcji hali i skraca czas ich wykonania. Przy identyfikacji i doborze właściwych zastęp­czych schematów obliczeniowych należy zdawać sobie sprawę, iż w rzeczywisto­ści jest to konstrukcja przestrzenna.
Konstrukcje nośne hal o tzw. płaskich układach poprzecznych — dzięki wzajemnemu połączeniu elementów podłużnych (płatwi, rygli ściennych, stężeń, belek podsuwnicowych) — pracują jako konstrukcje przestrzenne. Istotną rolę w tym przestrzennym wytężeniu stalowej konstrukcji hali odgrywają stężenia podłużne (stężenia wiatrowe ścian i dachu), usztywniające tarcze pokrycia da­chowego, tężniki poziome belek podsuwnicowych. Redystrybucja sił wewnętrz­nych w prętach przestrzennego szkieletu nośnego i przestrzenna współpraca za­leżą od sztywności poszczególnych elementów hali oraz podatności połączeń. Połączeniom elementów podłużnych (płatwi, rygli ściennych, stężeń, belek pod­suwnicowych) przypisuje się najczęściej schemat węzłów przegubowych. W rze­czywistości te tzw. przeguby techniczne mają zdolność przenoszenia momentów zginających, co może w znaczący sposób wpływać na rozkład sił wewnętrznych w przestrzennym szkielecie nośnym hali. Istotną rolę w tym przypadku odgrywa­ją połączenia: belek podsuwnicowych ze słupami, rygli dachowych ze słupami, elementów usztywnień podłużnych. Wykonane analizy [14] wykazały, iż różni­ce w wynikach obliczeń konstrukcji jako układów płaskiego i przestrzennego są niewielkie w przypadku obciążeń o charakterze równomiernym od ciężaru własnego, śniegu i wiatru. Przy miejscowych obciążeniach skupionych, np. od­działywaniach suwnic lub powodujących poziome przemieszczenia ram, różnice w wynikach obliczeń są dość znaczne. ... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz