To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Hale z suwnicami mostowymi
W halach z suwnicami mostowymi belki podsuwnicowe opiera się na wspornikach słupów układów poprzecznych hali. Wówczas w osiach ścian szczytowych daje się takie same nośne układy poprzeczne jak w polach pośrednich, mimo że ich obciążenia są mniejsze. Jeżeli nie jest konieczne oparcie belek podsuwni cowych na słupach układu poprzecznego, można zastosować odmienne rozwiązanie ustroju nośnego w skrajnych osiach hali (1-1 i 6-6 na rys. 1.15). Wtedy rolę skrajnego układu poprzecznego spełnia odpowiednio usztywniona słupowo--ryglowa konstrukcja ściany szczytowej. Wieloprzęsłową belkę rygla dachowego R2, opartego na wielu słupach ściany szczytowej S2, cechuje znacznie mniejsze zużycie stali, niż ma to miejsce w wypadku rygla dachowego Wl, opartego tylko na słupach głównych.
Oprócz płaskich, kratowych rygli dachowych hal stosuje się niekiedy wielopasowe dźwigary kratowe. Przykład takiego ustroju poprzecznego hali pokazano na rys. 1.16. Przestrzenne wiązary trójpasowe mogą być tu wykorzystywane jako świetlik poprzeczny hali. Wiązary trójkątne bardzo dobrze przenoszą nierównomierne obciążenia rygli dachowych, powodujące skręcanie elementów.
Dotychczas omawiano układy poprzeczne hal, w których rozpiętości naw były zdecydowanie większe od rozstawów ustrojów nośnych wzdłuż osi podłużnej budynku. Jeżeli rozpiętości naw i rozstawy poprzeczne układów nośnych hali są podobne, stosuje się między innymi podciągi (pełnościenne lub kratowe — które są usytuowane równolegle do osi podłużnej budynku), opierające się na słupach głównych hali i pełniące funkcję konstrukcji wsporczej rygli dachowych. Są one o schematach dźwigarów jedno- (rys. 1.17a) lub wieloprzęslowych (rys. 1.17b). W tym ostatnim przypadku jest zalecane oparcie rygli dachowych poza osią slupów (uzyskuje się bardziej korzystne wytężenie podciągów). Przykłady konstrukcji pokazane na rys. 1.17 dotyczą głównych ustrojów nośnych hal, które należy uzupełnić o odpowiednie stężenia. Analizę statyczną takich konstrukcji należy prowadzić w odniesieniu do powtarzalnego przestrzennego segmentu hali, który składa się ze słupów, podciągów, dźwigarów dachowych oraz odpowiednich stężeń pionowych i poziomych. Podobne możliwości uzyskania dużych rozstawów słupów w kierunku podłużnym hali stwarzają dachy szedowe (nazywane również pilastymi). Ich pionowe lub skośne przeszklone płaszczyzny, na całej długości ustroju poprzecznego hali, zapewniają dość równomierne oświetlenie wnętrza obiektu (rys. 1.18). Dachy szedowe umożliwiają dwukierunkowe prowadzenie instalacji lub podwieszenie ciągów transportowych, co jest dogodne w przypadku obiektów bogato wyposażonych w urządzenia technologiczne. Wadą takich konstrukcji jest ich obciążenie workami śnieżnymi, co — po uwzględnieniu w obliczeniach — wpływa na zwiększone zużycie stali. Dachy szedowe wymagają ponadto skutecznego odprowadzenia wód opadowych, gdyż np. długie zaleganie śniegu na dachu powoduje często zaciekanie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)