To tylko jedna z 7 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą siatki dyfrakcyjnej Podstawy teoretyczne. Siatkę dyfrakcyjną stanowi szereg szczelin umieszczonych w równych od siebie odległościach w nieprzezroczystym ekranie. W praktyce siatkę dyfrakcyjną otrzymuje się przez porysowanie płaskorównej płytki szklanej za pomocą diamentu szeregiem równoległych kresek. Nieprzezroczyste rysy odgrywają rolę zasłon, a przestrzenie między rysami to szczeliny. Jeśli na siatkę dyfrakcyjną prostopadle do jej powierzchni pada wiązka promieni równoległych to każda szczelina staje się źródłem drgań i wysyła promienie we wszystkich kierunkach, a więc nie tylko w kierunku promieni padających. Zjawisko to nazywa się dyfrakcją czyli uginaniem prostoliniowego biegu promieni. Promienie ugięte mogą nakładać się, czyli interferować ze sobą ,gdyż są promieniami spójnymi: znaczy to, że różnice faz między nimi zależą tylko od różnic dróg geometrycznych, nie zależą zaś od czasu. Biorąc pod uwagę wiązki promieni ugiętych zauważyć można, że w pewnych kierunkach promienie te będą się wzmacniały, w innych zaś wygaszały. Promienie ugięte będą się wzmacniały, jeśli różnice dróg dwóch sąsiednich promieni będą równe całkowitej wielokrotności długości fali światła padającego ( rys. 1 ).
Warunek wzmocnienia promieni ugiętych na siatce dyfrakcyjnej ma postać
N* = d*sin
d - odległość między sąsiednimi szczelinami czyli stała siatki dyfrakcyjnej
n - rząd widma
- długość fali
Rys.1 Ugięcie promieni w siatce dyfrakcyjnej
Wzory Obliczenia
Doświadczenie przy użyciu lampy Hg
d = 0,000005 m
x = 1 m
I Rząd
Żółte
Zielone
Fioletowe
II Rząd Żółte
Zielone
Fioletowe
III Rząd Żółte
Zielone
Fioletowe
Wartości średnie
Żółta
Zielona
Fioletowa
Doświadczenie przy użyciu lampy oświetleniowej
d=0,000005m
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)