To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
występujące na tle transakcji faktoringowych
9W sensie ekonomicznym faktoring stanowi transakcję, która obejmuje trzy kategorie podmiotów: podmiot prowadzący działalność faktoringową (faktora), podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży/dostawy dóbr i usług (dostawcę dóbr i usług), podmiot nabywający te dobra i usługi (dłużnika). W sensie jurydycznym faktoring, jako kontrakt cywilnoprawny, tworzy stosunek zobowiązaniowy wyłącznie między faktorem a dostawcą dóbr i usług. Niemniej jednak rozpatrywanie faktoringu również na płaszczyźnie jurydycznej nie może następować z pominięciem przedstawienia sytuacji prawnej podmiotu nabywającego określone dobra i usługi występującego tu w roli dłużnika dostawcy, a po przelewie wierzytelności w ramach factoringu - faktora. Umowa sprzedaży, dostawy lub umowa o świadczenie usług łącząca dostawcę z nabywcą towarów i usług, z której wynika wierzytelność przysługująca dostawcy wobec nabywcy i którą to wierzytelność faktor nabywa na podstawie umowy faktoringu, nazywana jest umową pierwotną. Podmiotami prowadzącymi działalność faktoringową są na ogół wyspecjalizowane spółki faktoringowe, a przede wszystkim banki. Wprawdzie jako pierwsze działalność w zakresie nowoczesnego faktoringu zapoczątkowały wyspecjalizowane spółki faktoringowe powstałe w Stanach Zjednoczonych, to jednak należy podkreślić, iż działalność faktoringową na szeroką skalę rozwinęły właśnie banki. Były to najpierw banki amerykańskie, obecnie są to banki różnych krajów, angażujące się w taką działalność. W tym celu tworzą one w ramach swych struktur organizacyjnych wewnętrznie wyodrębnione jednostki (departamenty, wydziały), których zadaniem jest wyłącznie prowadzenie działalności faktorignowej, a niektóre z tradycyjnie funkcjonujących banków przekształciły swą dotychczasową działalność w działalność wyłącznie faktoringową. Trzeba ponadto zaznaczyć, iż banki angażują się w transakcje faktoringowe także pośrednio, tworząc spółki-córki lub nabywając udziały w spółkach, których przedmiotem jest prowadzenie działalności faktoringowej. W efekcie obecnie większość działających na rynku wyspecjalizowanych spółek faktoringowych jest zależna od banków. Niekiedy istnieją ograniczenia podmiotowe w zakresie wykonywania działalności faktoringowej, aczkolwiek brak jest pod tym względem rozwiązań jednolitych. W świetle niektórych obcych regulacji działalność faktoringowa jest zastrzeżona wyłącznie na rzecz banków i instytucji finansowych (kredytowych), podlegających nadzorowi bankowemu [1] . Z kolei w innych systemach prawnych [2] faktoring nie jest zaliczany do czynności bankowych i nie tylko banki są tam faktorami. Także w świetle polskiego ustawodawstwa działalność faktoringową mogą prowadzić inne podmioty niż banki, w tym zwłaszcza przystosowane do tego spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Faktorem może być także osoba fizyczna zajmująca się działalnością faktoringową w sposób profesjonalny, dysponująca oczywiście odpowiednim kapitałem i strukturą organizacyjną. Podkreślić jednakże należy, iż ani w rodzimej, ani też w obcej praktyce gospodarczej nie spotyka się działalności faktoringowej prowadzonej przez osoby fizyczne. Wynika to z charakteru faktoringu, ukierunkowanego głównie na przejmowanie wierzytelności przysługujących dostawcom towarów w stosunku do podmiotów nabywających te towary i finansowaniu dostawców na tej podstawie, a niekiedy także na udzielaniu im pożyczek lub kredytów. Tego typu operacje wyma
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)