To tylko jedna z 15 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
1. Faktoring jako źródło finansowania majątku. Pojęcie faktoringu.
Faktoring (z angielskiego factoring - przekazywanie, pośredniczenie) przekazanie wyspecjalizowanej firmie (faktorowi) wszystkich niezbędnych uprawnień do prowadzenia rachunkowości przedsiębiorstwa (w tym ściąganie wierzytelności i prowadzenie sporów z klientami). 4 Faktoring jest formą finansowania krótkoterminowego dla podmiotów udzielających tzw. kredytów kupieckich, czyli stosujących odroczone terminy płatności wobec swoich odbiorców. Dla zachowania płynności finansowej podmioty muszą uzyskać wydłużone terminy płatności od swoich dostawców, aby rotacja należności i zobowiązań utrzymywała się na stałym poziomie. Problem powstaje w sytuacji, gdy podmiot musi stosować kredyt kupiecki wobec swoich odbiorców, ale jednocześnie jego dostawca nie udziela mu takiego kredytu. Istota faktoringu polega na sprzedaży wierzytelności za określoną cenę przez dostawców towarów lub usług na rzecz faktora (tj. banku lub innej wyspecjalizowanej jednostki finansowej). W stosunku prawnym faktoringu występują trzy podmioty prawne:
faktorant - dostawca towarów lub usług, który dokonuje sprzedaży przysługującej mu wierzytelności wobec dłużnika;
dłużnik - odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty;
faktor - bank lub inna jednostka finansowa.
Faktoring jest operacją bankową czynną, która w swojej treści nawiązuje do dyskonta weksli lub do inkasa. Uczestniczący w tej operacji bank - faktor podejmuje się wyegzekwowania należności handlowych (wynikających z kontraktów gospodarczych), nawet w przypadku wystąpienia trudności płatniczych u dłużników. Zależnie od umowy faktoringu bank może spłacać wierzyciela jeszcze przed ściągnięciem długu - wtedy niejako w rolę instytucji kredytującej. Bank ma stosowne predyspozycje - organizacyjne, kadrowe, kapitałowe - do roli egzekutora długów. Ze względu na ryzyko i złożoność takiej operacji, bank pobiera odsetki dyskontowe oraz stosunkowo wysoką, umowną prowizje, wynoszącą często 10 - 20 % kwoty kontraktu handlowego, które mają kompensować udział w ryzyku, wcześniejsze dostarczenie środków pieniężnych wierzycielowi oraz koszt innych czynności (np. ewidencjonowanie rozliczeń), co różni istotnie faktora od ubezpieczyciela kontraktu.
Przed podpisaniem stosownej umowy bank analizuje możliwości płatnicze dłużnika. Umowa taka często obejmuje okres kilkuletni, a nawet bywa bezterminowa, z możliwością wypowiedzenia przez każdą ze stron. Ocena możliwości egzekwowania długów, oparta na analizie sytuacji finansowej i prawnej dłużnika, jest czynnością autonomiczną banku i nie podlega negocjacjom, podobnie jak ocena zdolności kredytowej. Bank nabywając wierzytelność przejmuje prawa wierzyciela z tą wierzytelnością związane, a ponadto wierzyciel - na żądanie banku - ma obowiązek przekazać posiadane instrumenty, służące wyegzekwowaniu długu.
(…)
… procentowa lub stopa dyskonta,
Rysunek nr 5 Czynniki wpływające na wysokość prowizji za delkredere
Rysunek nr 6 Czynniki wpływające na wysokość odsetek.
długość okresu zaliczkowania, liczonego od dnia zaliczkowania do dnia płatności.
Koszty najczęściej przybierają formę następujących opłat na rzecz faktora:
oprocentowanie,
prowizja przygotowawcza,
prowizja administracyjna,
prowizja za przejęcie delkredere…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)