To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rewolucja lutowa i październikowa a sprawa polska
Polskie siły polityczne w zrewoltowanej Rosji
w wyniku rewolucji lutowej (wg kalendarza gregoriańskiego: marcowej) ogromnie rozszerzyły się możliwości działania Polaków. Piotrogrodzka Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich uchwaliła 27 marca 1917 r. historyczną odezwę (z inicjatywy polskiego socjalisty Aleksandra Więckowskiego, a wbrew stanowisku SDKPiL), w której przyznano Polsce „prawo do całkowitej niepodległości pod względem prawno-międzynarodowym). Zdopingowany tym Rząd Tymczasowy (powołany przez rosyjską Dumę) wydał podobne oświadczenie 29 marca 1917 r., zapowiadając utworzenie niepodległego państwa polskiego „ze wszystkich ziem zaludnionych w większości przez naród polski”. Państwo to miało być „połączone z Rosją wolnym wojskowym przymierzem”, jak również „tamą przeciwko naporowi mocarstw centralnych na Słowiańszczyznę”. Od chwili wydania tej deklaracji rządy Wielkiej Brytanii i Francji przestały traktować problem niepodległości Polski jako wewnętrzną sprawę Rosji.
w Piotrogrodzie powołano (dekretem rządu Aleksandra Kiereńskiego) Komisję Likwidacyjną do Spraw Królestwa Polskiego z adwokatem (przyjacielem premiera) Aleksandrem Lednickim na czele. Legalną działalność podjęły partie socjalistyczne: PPS-Frakcja Rewolucyjna, PPS-Lewica, SDKPiL i Bund. Powstawać zaczęły organizacje polskie o charakterze opiekuńczym (próba ewakuacji polskich sierot z Syberii przez Archangielsk do JAP), politycznym i naukowym. Działały m.in.: Komitet Narodowy Polski Romana Dmowskiego (od sierpnia 1917 r. po ewakuacji przez Piotrogród we Francji), Rada Główna Opiekuńcza Władysława Grabskiego, Związek Zjednoczenia i Niepodległości Polski Stanisława Wojciechowskiego.
inne cele przed tworzonym w Rosji wojskiem polskim stawiała endecja i prorosyjscy konserwatyści, a inne członkowie POW i PPS. Zwolennicy SDKPiL coraz ostrzej protestowali przeciwko tworzeniu oddzielnych oddziałów polskich, zagrażających rzekomo rewolucji proletariackiej. Te sprzeczne tendencje uwidoczniły się podczas obrad I Ogólnego Zjazdu Wojskowych Polaków (od 6 do 22 czerwca 1917 r.). Mimo oporu Aleksandra Lednickiego, a szczególnie Aleksandra Więckowskiego (mającego mocne poparcie rządu Kiereńskiego) i rzeczników „rewolucji ogólnoświatowej”, w trakcie obrad wyłoniono (głosami endecji i centrowców ze Związku Zjednoczenia i Niepodległości Polski) Naczelny Polski Komitet Wojskowy (Naczpol) z Władysławem Raczkiewiczem jako przewodniczącym i OZWP na czele. W lipcu 1917 r. Naczpol uzyskał zgodę Rządu Tymczasowego (po nieudanej ofensywie rosyjskiej na froncie wschodnim) na zorganizowanie trzech polskich korpusów.
w lutym 1918 r. w miejsce Naczpolu powołano Radę Naczelną Polskich Sił Zbrojnych, która próbowała reanimować rozbite 3 korpusy polskie. W wyniku pokoju radziecko-niemieckiego (pokoju brzeskiego z 3 marca 1918 r.) inicjatywa straciła racje bytu.
(…)
… (pokoju brzeskiego z 3 marca 1918 r.) inicjatywa straciła racje bytu.
24 października 1917 r. (atakiem na Pałac Zimowy) rozpoczął się przewrót bolszewicki (rewolucja październikowa) w Rosji, który poparło tysiące zaagitowanych żołnierzy polskich oraz przebywający wówczas w Rosji przywódcy SDKPiL: Feliks Dzierżyński (od grudnia 1917 r. szef Czeki), Kozłowski i Wesołowski (członek rządu rewolucyjnego). Większość Polaków w Rosji zajęła jednak postawę bierną lub wrogą wobec nowej władzy. Wkrótce Rada Komisarzy Ludowych opublikowała „Deklarację Praw Narodów Rosji” (15 listopada 1917 r.), a w sierpniu 1918 r. na liście unieważnionych przez bolszewików dawnych umów rosyjsko-niemieckich (jako niezgodnych z postanowieniami pokoju brzeskiego z 3 marca 1917 r.) znalazły się akty rozbiorowe ziem polskich zawarte…
…, obejmującej wszystkie trzy zabory) rozpoczęto rozbudowę w rejonie Kijowa dawnego Legionu Puławskiego w szerszą formację wojskową - Dywizje Strzelców Polskich (kwiecień 1917 r.)
sprawa ta nabrała rozmachu po rewolucji lutowej w Rosji, gdy na Białorusi zorganizowano pod auspicjami Naczpolu dość silny (etatowo 70 tys. żołnierzy, w rzeczywistości około 22 tys.) I Korpus Polski - decyzją głównodowodzącego armią…
… się, że po stronie rewolucji październikowej z bronią w ręku wystąpiło około 100 tys. Polaków, jednak znaczna część polskiego korpusu oficerskiego nie partycypowała w wydarzeniach z października 1917 r. (upatrując - do 3 marca 1918 r. - głównego wroga w wojskach państw centralnych, a po podpisaniu pokoju brzeskiego - szans w ewakuacji do Francji i w walce po stronie państw Ententy)
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)