To tylko jedna z 12 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PRAWO DYPLOMATYCZNE I KONSULARNE
UWAGI OGÓLNE
występujące w imieniu państwa w stosunkach międzynarodowych organy dzielimy na wewnętrzne i zewnętrzne;
organy zewnętrzne to przede wszystkim przedstawicielstwa dyplomatyczne, upoważnione do działania w imieniu państwa wysyłającego we wszystkich dziedzinach (generalna reprezentacja państwa);
czasem organy o specjalnym statusie określonym na podstawie porozumień między zainteresowanymi państwami;
czasem misje przy niektórych organizacjach międzynarodowych;
w/w to organy o charakterze stałym;
też misje specjalne (misje ad hoc, czasowe) do innych państw czy organizacji o czasowo ograniczonym mandacie;
organy wewnętrzne:
głowa państwa - przywileje i immunitet dyplomatyczny, nietykalność osobista - obejmują też miejsce zamieszkania, pojazdy, przedmioty użytku osobistego, korespondencja; też członkowie rodziny i „świta”; obowiązek państwa pobytu zapewnienie specjalnej ochrony; grzeczność m. nakazuje oddać szczególne honory;
również szef rządu, MSZ i inni ministrowie korzystają z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych;
STOSUNKI I SŁUŻBA DYPLOMATYCZNA
Źródła prawa dyplomatycznego
dyplomacja to oficjalna, urzędowa działalność państwa w stosunkach m., występującego za pośrednictwem swoich stałych i czasowych organów, mająca na celu realizację jego polityki zagranicznej w drodze prowadzenia rokowań i zawierania u.m.
prawo dyplomatyczne - reguluje oficjalne stosunki między państwami, określa funkcje misji dyplomatycznych oraz przywileje i immunitety dyplomatyczne;
najpierw głównie prawo zwyczajowe;
prawo umowne:
Regulamin Wiedeński z 1815 r. dotyczący stopni pierwszeństwa przedstawicieli dyplomatycznych (uzupeł. Protokołem Akwizgrańskim z 1818 r.) → obecnie zagadnienie to straciło znaczenie;
Konwencja o przedstawicielach dyplomatycznych z 1928 r. (Hawana) - znaczenie regionalne;
wynikiem prac Komisji P.M. → Konwencja Wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych z 1961 r., weszła w życie 1964 r. (2002 r. - 179 ratyf., Polska od 1965 r.);
stwierdzono, że uzupełniana jest przez normy prawa zwyczajowego;
Konwencja Wiedeńska o misjach specjalnych z 1969 r.;
Konwencja Wiedeńska o stosunkach państw z organizacjami międzynarodowymi z 1975 r.;
również wiele zasad protokołu i grzeczności międzynarodowej - nie mają mocy wiążącej;
też prawo wew. konkretyzuje niektóre zagadnienia, np.:
GB - ustawa o służbie dyplomatycznej;
USA - ustawa prawo dyplomatyczne;
Polska - ustawa o służbie zagranicznej;
(…)
… na inne stanowisko czy przeniesienia w stan spoczynku);
albo w ramach protestu czy niezadowolenia wobec polityki państwa przyjmującego, wtedy bez powołania nowej osoby;
z woli państwa przyjmującego → przez uznanie za persona non grata (członek personelu dyplomatycznego) lub osobę niepożądaną (inne osoby nie mające statusu członka personelu dyplomatycznego) → gdy państwo uważa, że działalność danej osoby…
…
immunitet w sprawach karnych → wg KW nie ma od niego wyjątków, tzn. że z urzędu postępowanie wobec takiej osoby musi zostać umorzone (wg K. Libery - na każdym etapie postępowania), a państwo przyjmujące może tylko uznać go za persona non grata i zażądać jego odwołania;
immunitet ten nie uchyla jurysdykcji państwa wysyłającego;
immunitet w sprawach cywilnych → dot. wszystkich spraw, w których osoba…
…. i porządkowych, jednak państwo przyjmujące nie może stosować wobec niego środków represyjnych (np. mandat, badanie alkomatem), a jedynie uznać, go za persona non grata;
Zrzeczenie się immunitetu jurysdykcyjnego
immunitet jurysdykcyjny istnieje w interesie państwa wysyłającego, dlatego zrzec się go może tylko państwo wysyłające (potwierdzone w KW), przy czym zrzeczenie dot. spraw karnych musi być zawsze wyraźne…
… wystawia tzw. listy uwierzytelniające, które szef misji przekazuje głowie państwa i od tego momentu zaczyna się oficjalnie pełnienie funkcji;
mianowanie innych członków personelu dyplomatycznego nie wymaga zgody, prócz attaches wojskowych, morskich i lotniczych, co do których państwo może wymagać podania ich nazwisk wcześniej, celem wyrażenia zgody;
akredytowanie jednej osoby w kilku państwach wymaga…
… - ustawa o służbie zagranicznej;
Ustanowienie i utrzymywanie stosunków dyplomatycznych
czynne prawo legacji → prawo wysyłania przedstawicieli dyplomatycznych; bierne prawo legacji → prawo ich przyjmowania;
wszystkie państwa posiadają oba, także Stolica Apostolska (Watykan), co potwierdzone w KW o stos. dypl.;
ustanowienie stosunków dyplomatycznych→ prawo legacji nie oznacza konieczności ustanowienia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)