To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pozycja społeczna kościoła katolickiego w II RP
Ponad 71% Polaków deklarowało przynależność do kościoła Rzymskokatolickiego Ustawa zasadnicza z 1921 r. zawierała sformułowanie, że kościół Rzymskokatolicki rządzi się własnymi sprawami a stosunek państwa do kościoła będzie określony w układzie ze Stolicą Apostolską, który podlega ratyfikacji przez sejm. Konstytucja Marcowa odmiennie określała autonomię Kościoła Katolickiego w porównaniu z innymi wyznaniami prawnie uznanymi. Polegało to na tym, że państwo nie badało treści jego prawa kanonicznego. Przyznano mu naczelne stanowisko pośród innych wyznań. Wprowadzono też obowiązek nauki religii dla uczniów poniżej 18 roku życia uczęszczających do szkól w całości lub w części utrzymywanych przez państwo bądź władze samorządowe.
10 II 1925 r. podpisano konkordat między Stolicą Apostolską i Polską. W III 1925 r. został on ratyfikowany przez sejm, a wszedł w życie 3 VIII 1925 r. Obowiązywał do 12 IX 1945 r. Uregulował on stanowisko prawne Kościoła Katolickiego na terenie całej Rzeczpospolitej. Potwierdził strukturę organizacyjną Kościoła, obejmującego 3 obrządki: Łaciński, Greckokatolicki i Ormiański. Duchowni oraz wierni otrzymali możliwość bezpośredniego porozumiewania się ze Stolicą Apostolską. Listy pasterskie, Biskupów i inne nie podlegały kontroli państwa. Uwolniono duchownych od obowiązku służby wojskowej. Organy państwowe miały udzielać pomocy w wykonywaniu postanowień władz kościelnych. Osoby prawne i zakonne uzyskały prawo nabywania i posiadania majątku ruchomego i nieruchomego, zakładów naukowych i charytatywnych. Zgodny z interesami Polski był przepis konkordatu, iż „żadna część Rzeczpospolitej Polskiej nie będzie należała do biskupa, którego siedziba znajduje się poza granicami Polski.” Wmyśl konkordatu granice prowincji kościelnych dostosowywano do granick kraju. Uczynił to Pius XI w Bulli z 28 X 1925 r. (vixum poloniae unitas). Terytorialna struktura Kościoła obejmowała 5 metropolii: Gnieźnieńsko-poznańską, warszawską, lwowską, krakowską i wileńską. W ich skład wchodziło 16 diecezji. (w tym gdańska, obejmująca WM Gdańsk i bezpośrednio podlegająca Stolicy Apostolskiej). Siedzibą prowincji kościelnej obrządku Grekokatolicjkiego liczącego 2 diecezje był Lwów. Był on także ośrodkiem arcybiskupstwa obrządku Ormiańskiego. W latach 30 wprowadzono obrządek bizantyjsko-słowiański dla wiernych, przechodzących z prawosławia na katolicyzm, co głównie dotyczyło dawnych unitów. Konkordat uprawniał Prezydenta do zgłoszenia sprzeciwu przy wybieraniu Biskupów i Arcybiskupa. Po mianowaniu przez Papieża byli oni zobowiązani do złożenia przysięgi wierności wobec Prezydenta RP.
(…)
…, podtrzymywane, przez żywą religijność wiejską. Szczególną czcią otaczano Matkę Boską - królową Polski, pielgrzymi nawiedzali jej wizerunki Na Jasnej Górze, w Wilnie, w Ostrej Bramie. Niektóre patriotyczne rocznice miały jednocześnie charakter państwowy i katolicki. Np.: 3 III rocznica konstytucji i święto Matki Boskiej królowej Polski, 15 VIII rocznica zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej 1920 r. i święto wniebowzięcia Matki Boskiej.
Życie społeczności wyznaniowych było ściśle związane ze strukturami państwa. W szkołach obowiązywała nauka religii, parafie zaś pełniły funkcje urzędowe, np.: prowadząc rejestrację urodzin przy chrzcie. W pracy duszpasterskiej szczególna rolę odgrywały klasztory żeńskie i męskie. Zakonnicy (Salezjanie czy też Jezuici) prowadzili własne szkoły, cieszące się dużym uznaniem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)