Organizacja religijna
Ważność organizacji dla religii nie sposób jednak przedstawić w niewłaściwym ujęciu. Przybieranie przez religię kształtów wspólnotowych, społecznych, jest odpowiedzią na doświadczenie sacrum i jest przeto tylko pochodną tego religiotwórczego faktu
Generalnie biorąc, pytanie o społeczny charakter religii i jej sposób wykształcania organizacji i społecznych więzi wewnętrznych, jest pytaniem o podmiot religii: indywidualny czy grupowy. Odpowiedź wskazująca zasadniczo na indywidualny ryz religii - zjawiska osobistego i własnego czyni dyskusje o społeczny charakter religii w dużej mierze zbędną.
Problem organizacji w religii jest to w wielkiej mierze sprawa autoryzowanego lub częściowo bądź całkiem nieautoryzowanego sposobu organizowania się w obrębie religii. Autoryzacji dokonują osoby lub gremia, których ta funkcja przypada z mocy prawa, zwyczaju względnie przyzwolenia, ale także i uzurpacji. Kryteria mogą być zarówno doktrynalne, jak i kultowe, jak też i związane z dyscypliną organizacyjną, obyczajowością, reformizmem, konformizmem
Religie archaiczne czynią zwykle grupę podmiotem religii. Wspólnota społeczna, w której się porusza człowiek jest wspólnotą religijną.
Tendencje sprzyjające indywidualizmowi religijnemu są najprawdopodobniej skoordynowane z rozwojem cywilizacyjnym świata. Droga pokonana przez ludzi prowadzi od grupy naturalnej, gdzie wspólnota społeczna i religijna są sobie tożsame, do społeczeństw, w których człowiek jest uczestnikiem wielu wspólnot i grup o bardzo różnym stopniu zazębiania
Rozwój doktryn religijnych idzie w kierunku soteriologii indywidualnej i uszczegółowionej. W miejsce kolektywnego odtwarzania struktury i organizacji społecznej w zaświatach, anonimowych wizji krainy duchów, zwłaszcza w religiach założonych przez znanych nam z imienia twórców, posłanie o zbawieniu adresowane jest do jednostki, zaś zbiorowość jest w gruncie rzeczy oparciem dla jednostki w procesie samodoskonalenia się i miejscem ekspiacji kształcenia się lub wyjaśniania wątpliwości. Zadania ascetyczne, kontemplacyjne, mistyczne wyznaczają w dziejach religij miejsce dla indywidualizmu. Przegląd dyscyplin
Historia religii
Uprawiana w sposób naukowy jest najstarszą z autonomicznych dyscyplin nauk o religii. Można w jej obrębie wydzielić historię o charakterze monograficznym i opisowym - poświęconą jednej religij lub jej poszczególnym etapom oraz porównawczą historię religii, komparastykę religioznawczą. Komparastyka to nie tylko porównanie w ogóle różnych religij między sobą, ale też zestawienie różnych ich elementów, zachowań, wzorców czynności, wartości.
Z postulatu porównania religij wynika jedna z głównych tez metodologicznych - pracy filologicznej. Jakkolwiek historycznie biorąc, to podobieństwa i zbieżności językowe wykreowały metody porównawcze, to jednak obecnie filologia zyskuje zasadnicze znaczenie i uzasadniane dla komparatystyki. Nie sposób zrozumieć różnych religij bez poznania ich uwarunkowań socjologicznych, geograficznych itd., ale w pierwszej mierze bez poznania języka, jakim się posługują. Jeżeli nie znamy podstaw filologicznych w przypadku czy to religij żywych, czy martwych, nie posiadamy wystarczającego materiału do badań głębszych
(…)
…, statykę i/lub dynamikę przedmiotu swoich rozważań. Wielowątkowość komentarza historycznego może nawet prowadzić do wydzielania się odrębnych dziedzin studiów - jak np. badań nad obumieraniem religij.
Historia religii korzysta z tych wszystkich nauk i dyscyplin pomocniczych, co i cała reszta historyków. Naturalnie, nie każdy historyk może i musi korzystać z całej palety możliwości nauk historycznych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)