Moc mana w magii Mana - moc, skuteczność, nieco podobna do naszego „szczęścia”. Posiada tajemniczy, materialno - duchowy charakter. Mana przejawia się na przykład w uderzeniu gromu, w wiejącym wietrze, w drzewie, człowieku, zdrowiu, władzy. Każdy przejaw sił uznawanych za sakralne w przyrodzie oznacza przejaw mana. Jakieś przedmioty niekoniecznie muszą posiadać mana, ale niemal wszystkie mogą ją przenosić. Duchy posiadają mana i mogą ją przenosić. Ilość mana w przyrodzie jest stała, krąży w obiegu zamkniętym, jedne byty posiadają jej więcej, a inne mniej. To określa różnice między nimi (więcej mana będzie miał człowiek żywy od martwego bądź chorego, więcej mana będzie miał wódz od poddanego). Zdaniem Codringtona cała religia melanezyjska polega właśnie na tym, by mana zdobyć, i spożytkować dla własnego dobra. Pojawia się ona też u innych kultur, pod innymi nazwami, na przykład czuringa u Aranda (australia), brahman u hindusów, megbe u Pigmejów, manitu u Angolkinów, orenda u Irokezów. Często określenia te są zbliżone do pojęć „ciepła”, „żaru”, „ciężkości”. Czasem określa się też w ten sposób najwyższą istotę, jako dawcę siły. Mana ma charakter neutralny (można się nią posługiwać w dobrym i złym celu), lecz często mówi się o opozycji pomiędzy dobrym i złym jej aspektem (czuringa/arungkulta; orenda/otkon). Mana szczególnie bywa lokalizowana w pewnej ograniczonej liczbie przedmiotów, uznawanych za szczególnie cudowne bądź aktywne, jak na przykład kryształy kwarcu. Mana może służyć człowiekowi, jeśli tylko zna odpowiednie do tego rytuały. Niezależnie jednak od wiedzy czarownika, efekt może być osłabiony bądź zniesiony przez działalność, np innego czarownika albo ducha, który posiada więcej mana.
„Magia jako wierzenie jest w istocie rozpoznawaniem istnienia nadnaturalnej esencji sił sprawszych, mocy typu mana, bezosobowej lub mgliście uważanej za sobową, niebezpiecznej i tudno osiągalnej, ale którą można ujarzmić, kontrolować i kierować za pomocą słów i działań”.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)