To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej
spółpraca międzynarodowa Jednym z najważniejszych aktów prawa międzynarodowego w zakresie zwalczania przestępczości zorganizowanej jest Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej. Jest to polska inicjatywa zgłoszona w trakcie V Sesji Komisji ds. Zapobiegania Przestępczości i Wymiaru Sprawiedliwości w Wiedniu w dniach 21 - 31 maja 1996 r. Projekt ten stał się przedmiotem prac Komitetu ad hoc powołanego na podstawie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 53/11 z 9 grudnia 1998r. Konwencja została przyjęta w dniu 15 listopada 2000 roku na 55 Sesji Zgromadzenia Ogólnego NZ. W imieniu Rzeczypospolitej Konwencję podpisana została w Palermo 12 grudnia 2000 r., zgoda zaś na ratyfikowanie Konwencji została wyrażona w ustawie z dnia 19 lipca 2001 r. o ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (Dz. U. Nr 90, poz. 994). Konwencja reguluje w sposób kompleksowy problematykę prewencji, ścigania i karania przestępczości zorganizowanej. Zobowiązuje ona państwa strony do penalizacji udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, prania pieniędzy, korupcji funkcjonariuszy publicznych, przestępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Nakłada także na Państwa Strony obowiązek ustanowienia odpowiedzialności osób prawnych za udział w przestępstwach, do których penalizacji zobowiązuje Konwencja. Może to być odpowiedzialność karna, cywilna lub administracyjna. Postanowienia Konwencji określają także środki do zwalczania prania pieniędzy, środki przeciwko przestępstwu przekupstwa oraz nakłada obowiązek zapewnienia konfiskaty dochodów uzyskanych z przestępstw objętych zakresem Konwencji. Konwencja zawiera ponadto szereg rozwiązań dotyczących współpracy międzynarodowej. Określa tradycyjne jej formy, takie jak: ekstradycja i wzajemna pomoc prawna, ale przewiduje ona również formy nowoczesne na przykład tworzenie wspólnych grup dochodzeniowo-śledczych, wykorzystanie specjalnych technik dochodzeniowo-śledczych, przesłuchiwanie z wykorzystaniem technologii komunikacyjnych. Istotnym elementem jest także wskazanie konieczności zapewnienia środków ochrony dla świadków oraz ochrony i pomocy dla ofiar. Konwencję uzupełniają trzy protokoły dodatkowe: Protokół o zapobieganiu, zwalczaniu i karaniu handlu ludźmi, zwłaszcza kobietami i dziećmi, Protokół przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, Protokół przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i handlowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją. Konwencje Narodów Zjednoczonych regulują także kwestie zwalczania poszczególnych kategorii najgroźniejszych przestępstw, które popełniane są często przez zorganizowane grupy przestępcze, także o charakterze międzynarodowym. Są to: handel ludźmi, handel narkotykami, bronią i materiałami wybuchowymi oraz pranie brudnych pieniędzy. W zakresie zwalczania nielegalnego obrotu narkotykami wskazać należy: Jednolitą Konwencję o środkach odurzających z 1961 r. wraz z protokołem uzupełniającym, Jednolitą Konwencję o środkach odurzających z 1972 r., Konwencję o substancjach psychotropowych z 1971 r. oraz Konwencję o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z 1988 r., zaś w zakresie handlu ludźmi: Konwencję w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji z 21 marca 1950
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)