Wykład - Hymn 72

Hymn 72 | Początek bogów
A teraz bogów narodziny Pewni uznania głosić chcemy, Dla tych, co w pieśniach uroczystych Słuchać ich będą w przyszłej erze.
Brahmanaspati światy te Jak gdyby kowal razem skuł, W dawnej epoce przed bogami Z niebytu się narodził byt.
W epoce pierwszej przed bogami
Z niebytu się narodził byt,
Po nim zrodziły się przestrzenie,
Po nim powstały - z nóg rozwartych.
Świat się narodził z nóg rozwartych,
Ze świata przestrzeń się zrodziła,
Z Aditi Daksza się narodził,
Z Dakszy Aditi zaś powstała.
Aditi więc się narodziła,
Ona jest - Dakszo - córką twoją,
Po niej bogowie się zrodzili,
Szczęśni, ambrozji towarzysze.
A gdy bogowie tam stanęli,
W morzu ująwszy się za ręce,
Od nich, jak gdyby od tańczących,
Ostry się podniósł pył do góry.
Kiedy bogowie czarodzieje
Ten świat brzemiennym uczynili,
Wynieśli wówczas z głębin morza
Słońce, co było tam ukryte.
Aditi ośmiu synów miała
Z własnego ciała urodzonych,
Z siedmioma poszła w światy bogów,
Ptaka rzuciła precz od siebie.
Z siedmiu synami do pokoleń Poszła Aditi najdawniejszych, - To dla narodzin, to dla śmierci Przynosi ciągle ptaka z sobą.
... zobacz całą notatkę