FUNKCJE NAUKI O POLITYCE
Funkcja opisowa (deskryptywna, faktograficzna) - opisuje zjawiska polityczne, porządkuje zagadnienia, wymaga pewnej koncepcji i wyłapania szczegółów, ale zazwyczaj ukazuje ogólny san rzeczywistości politycznej
Funkcja wyjaśniająca - daje odpowiedzi na pytania: dlaczego dane zjawisko, czy proces zaistniało. Wskazuje na związki przyczynowo skutkowe. Zbiera i tłumaczy materiał.
Funkcja przewidująca - na podstawie dotychczasowych zdarzeń można prognozować przyszłe. Analizuje procesy i określa przyszłe wydarzenia i zjawiska
Funkcja instrumentalna - podpowiada, jakie działania należy podjąć, aby uzyskać określony rezultat. W wypadku dysponowania diagnozą istniejącej rzeczywistości i znajomością procesów politycznych można określić warunki, które muszą być spełnione, aby osiągnąć dany efekt.
Czasem dodaje się też funkcję ideologiczną, określa ona cele, do jakich należy dążyć i jakie wartości realizować. Nie jest ona uznawana za właściwą, gdyż nie można jej zaliczyć do funkcji nauki, a także dlatego, że w pewnym stopniu ogranicza wolność obywateli.
Historyczny rozwój myśli politycznej i nauki o polityce.
Od kiedy nauka zajmuje się polityką?
Jest to jedna z najstarszych dyscyplin - w Antyku zajmowano się głownie filozofią polityki i dążono do określenia stanu idealnego. W tej dziedzinie dominowali Platon i Arystoteles. Ten drugi uważał człowieka za zoon politikon z natury dążącego do życia we wspólnocie. Według Platona ludzie stworzyli państwo, gdyż było im potrzebne. Jest to jedna z najmłodszych dyscyplin - nauka o polityce narodziła się w II poł XX wieku i wywodzi się z nauki anglosaskiej o charakterze empirycznym. Zajmuje się wyszukiwaniem praktycznych rozwiązań mających ułatwić rządzenie. Nowoczesna nauka zaczęła się koncentrować na problemie dystrybucji dóbr (teza, że przy pełnej dostępności dóbr nie byłoby polityki).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)