2-stronicowa notatka w formacie doc na temat twórczości i życia Aleksandra Sumarokowa. Notatka z historii literatury, a konkretnie z przedmiotu historia literatury rosyjskiej do 1842 roku, który prowadzi dr Jan Dębski na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W treści notatki można spotkać się z następującymi zagadnieniami i postaciami: klasycyzm rosyjski, Łomonosow, Trediakowski, Lądowy Korpus Szlachecki, laicyzacja życia na początku XVIII wieku, caryca Elżbieta Pietrowa, książe Piotra Razumowski, dyrektor w Teatrze Publicznym w Petersburgu, nowoczesny dramat teatralny, czasopismo Pracowita Pszczoła, Katarzyna II, Nikita Panin, o wytrzebieniu słów obcych z języka, Dramaturgia Sumarokowa, Dymitr Samozwaniec, Mścisław, Jaropełk i Dymiza, alegoryczny charakter tragedii, zasada trzech jedności, styl wysoki, konflikt tragiczny.
Aleksander Sumarokow.
Wzorcowym przedstawicielem klasycyzmu rosyjskiego był Aleksander Sumarokow, który krytykował zarówno Łomonosowa jak i Trediakowskiego, za to, że nie zachowują “czystości” stylu. Sumarokow urodził się w 1717 roku i był synem prowincjonalnego popa. W odróżnieniu od Łomonosowa i Trediakowksiego ukończył Lądowy Korpus Szlachecki (uczelnię o charakterze typowo świeckim, co związane było z laicyzacją życia początku XVIII wieku). W Korpusie uczono m.in. francuskiego, niemieckiego, tańca, fechtunku, ogłady towarzyskiej. Po ukończeniu uczelni był adiunktem kochanka carycy Elżbiety Pietrownej - księcia Piotra Razumowskiego. W 1756 roku został mianowany dyrektorem Teatru Publicznego e Petersburgu. Jest ojcem nowoczesnego dramatu teatralnego. W 1759 roku założył pierwsze prywatne czasopismo w Rosji - “Pracowitą pszczołę”. Był bardzo popularny, stworzył cos w rodzaju “szkoły Sumarokowa”. Jego uczniowie tworzyli później w duchu tego, czego zdołali nauczyć się od samego Sumarokowa. Był twórcą wszechstronnym. W czasach Katarzyny II, przy poparciu Nikity Panina, został radcą stanu, a jego utwory drukowane były na koszt państwa. Po tym jak Nikita Panin przeszedł na stronę opozycji, on Sumarokow także popadł w niełaskę, zmuszony był do wyjazdu z Petersburga. Przeniósł się do Moskwy, gdzie nękały go problemy finansowe. W końcu zmarł biednie, pochowany przez przyjaciół. Jego dorobek artystyczny był bardzo różnorodny. W początkach swojej działalności twórczej (kiedy był jeszcze studentem) wzorował się na Łomonosowie i Trediakowskim. Bardzo poważnie traktował kanony klasycystyczne. Lubił wypowiadać się teoretycznie. Napisał m.in. traktat “O wytrzebieniu słów obcych z języka. W swoich działaniach orientował się (zarówno teoretycznie, jak i praktycznie) na klasycyzm francuski. Działalność artystyczną rozpoczął jeszcze będąc w Lądowym Korpusie Szlacheckim. Sławę zdobył jako dramaturg, chociaż uprawiał też poezję i pisał traktaty teoretyczne.
Dramaturgia Sumarokowa.
Napisał kilkanaście tragedii, np.. “Dymitr Samozwaniec” (1771), “Mścisław” (1774), “Jaropełk i Dymiza”. Wbrew zaleceniom Bulaowa i innych klasycystów czerpał inspirację z wydarzeń i postaci historycznych rosyjskich, nie z historii starożytnej (czynił tak dlatego, że zarówno antyk jak i historia starożytna były w Rosji mało znane, a więc zupełnie nieczytelne dla odbiorców). Jego tragedie miały charakter alegoryczny, prawda historyczna nie była w nich istotna. Jednak realizował w pełni zasadę trzech jedności - zbudowane były z 5 aktów, bohaterami byli książęta, królowie, wodzowie. Prezentował w nich konflikt uczucia i obowiązku. Kreował postaci zgodnie z prawd
(…)
…. Napisał libretto “Cenał i prokryst”.
Poezja liryczna Sumarokowa.
Jego poprzednicy, Łomonosow i Trediakowski, nie pisali poezji lirycznej, osobistej. Sumarokow wypracował wzór rosyjskiej poezji lirycznej, model przeżywania określonych uczuć, np. miłości, odnosił się do sytuacji niezindywidualizowanej. Napisał ponad 130 pieśni lirycznych, w tym większość miłosnych. Spopularyzował elegie miłosne, które do literatury rosyjskiej wprowadził Wasyl Trediakowski. Elegie miłosne Suwarowowa odzwierciedlają problemy w sferze uczuciowej (rozłąka kochanków, nieodwzajemniona miłość, trójkąty). Jego elegie są typowo klasycystyczne. Nie pojawiają się nawet imiona kochanków, czasami nie da się nawet ustalić płci podmiotu lirycznego. Cechuje je też brak informacji o miejscu wydarzeń. Pozostałe sfery twórczości Sumarokowa…
… historyczną. Stosował efekty specjalne (krzyki, hałasy, wystrzały), ale dobiegały one zza sceny. Tragedia miała być pisana stylem wysokim (zasada tzw. “czwartej jedności - stylu“), jednak powodowało to sztuczność, gdyż sługa posługiwał się takim samym językiem jak np. władca. Sumarokow doskonale konstruował swoje tragedie pod względem intrygi i konfliktu tragicznego. Komedie Sumarokowa.
Sumarokow napisał 12…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)