To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wychowanie charakteru w koncepcji Kerschensteinera
GEORG KERSCHENSTEINER (1854-1932)
(na podstawie: Charakter. Jego pojęcie i wychowanie)
6.1. definicja charakteru i osobowości
1. Czym jest Kerschensteinerowski charakter i osobowość?
„Stały ustrój duszy, dzięki któremu każdy akt woli określony jest jednoznacznie przez zasady i maksymy, w tej duszy utrwalone”. Dobrowolność podlegania maksymom.
Rozróżnienie: charakter „obyczajny”, czyli heteronomiczny i „moralny”, czyli autonomiczny. Charakter moralny to postawa, przyznająca wartościom bezwzględnie ważnym wyższość nad wszelkimi innymi wartościami. Charakter nieobyczajny (niezgodny z ogółem) nie musi być niemoralny, jeżeli akurat panujący obyczaj jest niemoralny (np. palenie czarownic). Człowiek całkiem bez charakteru to człowiek po prostu samowolny. Charakter może wytwarzać osobowość (czyli coś jeszcze dojrzalszego niż charakter) - rozumiejąc swoją odrębność i potwierdzając ją wielkodusznym, sensownym i spójnym działaniem. Charakter a osobowość:
Charakter może być małostkowy i pedantyczny, związany jest z siłą, ale nie dobrotliwością;
Osobowość zawsze jest wielkoduszna, tj, ruchliwa i swobodna w ocenie środków, dróg i metod postępowania.
2. Czy trwałe nawyki wskazują na charakter?
Nie, nawyki mogły zostać wyciśnięte w miękkich wychowankach przez rygorystycznych wychowanków i są bezmyślnie powtarzane. Stałość nawyków nie jest stałością charakteru. Zby silny przymus wychowawczy może hamować kształtowanie charakteru.
3. Jak zdobywamy charakter?
W ciągłej walce z wrodzoną naturą. Charakter nigdy nie jest zakończony, dąży asymptotycznie do wyznaczonego ideału etycznego.
4. Charakter, osobowość a wartości kultury
Osobowość moralna dąży do wszechstronnego samopoznania oraz do tego, by jak najbardziej rozwinąć swą wrażliwość na wartości - przy dobrowolnym ograniczeniu się do własnego zakresu uzdolnień. Każdy wraz z obudzeniem się w nim praw świadomości coraz bardziej stara się być wiernym swej naturze duchowej i korespondującym z nią wartościom kultury.
5. Podsumowując:
Charakter to scentralizowana, zogniskowana indywidualność, konsekwentna względem maksym postępowania. Charakter moralny kieruje się wartościami ważnymi bezwzględnie (ideami). Osobowość to charakter rozumiejący swoją indywidualność i potwierdzający ją wielkodusznym działaniem ku doskonałości. 6. Ostateczny cel wychowania
„Wola kształtowania wszelkich działań według praw własnej i niepowtarzalnej świadomości.”
(…)
… i konsekwentna, niezależna od wpływów. „O wiele łatwiej jest rozstroić cudowny instrument duszy, niż dobyć z niego czyste akordy prawdziwego charakteru”.
2. Jak przebiega rozwój charakteru
Poprzez walkę wartości: od pożądanych przez naturę animalną wartości hedonistycznych do powoli dostrzeganych przez naturę duchową dóbr kultury. Dobra kultury to „rzeczy wartościowe”, czyli „ucieleśnienia wartości przedmiotowo (obiektywnie, bezwzględnie) ważnych”. Istota wartości kultury podlega coraz głębszemu ujęciu, jednostka zaczyna dostrzegać tożsamość struktury praw świadomości z wynikającą z tych praw strukturą dóbr kultury. Przeżywanie tych wartości w następstwie budzi głos powinności. Tutaj zaczyna się niekończące samowychowanie, dusza zaczyna wybierać coraz bardziej świadomie. Rzetelne poświęcenie się prawdzie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)