WOLNOŚĆ JEDNOSTKI I PRAWA JEDNOSTKI (GRANICE WOLNOŚCI JEDNOSTKI)
Wolność jednostki w społeczeństwie demokratycznym jest typem relacji miedzy jednostką a władzą publiczną. Ten typ relacji zakłada, że władza publiczna ma kompetencje do ograniczenia wolności jednostki, które to kompetencje są ściśle określone na mocy przepisów prawa najwyższej rangi - ustawowej. Poza tym przyjmuje się zadadę domniemania wolności jednostki, która polega na tym, że jednostka może czynić wszystko co nie jest zabronione przez prawo. Tak rozumiana wolność ma swoje źródła w prawie natury, zgodnie z którym człowiek jest z natury wolnym, a władza publiczna, która istnieje z woli społeczeństwa, posiadająca uprawnienia władcze (które polegają również na ograniczaniu wolności jednostek) może te wolności ograniczyć na podstawie zgody suwerena. Dlatego ograniczanie wolności może następować jedynie w akcie prawnym, z którego wynika że jest on przejawem woli suwerena
Mimo ograniczeń status wolności jednostki zakłada: zasadę domniemania wolności, fakt, że dopuszczalność ograniczeń obwarowana jest warunkami: warunek formalny (ograniczenie jest możliwe tylko aktem prawnym o charakterze ustawy), warunek materialny ( ograniczenia są dopuszczalne tylko z powodów wskazanych w konstytucji - art. 31 ust. 1 Konstytucji - katalog ten jest zamknięty)
Pojawienie się praw pozytywnych dało podstawę do rozróżnienia pojęć wolności i praw - o wolności mówimy w sytuacji gdy władza publiczna ma obowiązek powstrzymania się od ingerencji w działania jednostki ( a więc mamy do czynienia z prawem negatywnym) a o prawie, mówimy w sytuacji gdy władza publiczna ma obowiązek podjęcia działań pozytywnych Wolność jest przyrodzona, prawa są nabywane - albo z mocy ustawy albo z mocy decyzji administracyjnej lub orzeczenia sądu. Przepisy odnoszące się do wolności mają deklaratoryjny charakter (ustawodawca jedynie je potwierdza, nie nadaje). W przypadku praw przepisy maja charakter konstytutywny.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)