Wnioskowanie logiczne Szczególnym przypadkiem wnioskowania jest znane nam już wynikanie logiczne. Poznaliśmy wiele różnych schematów wnioskowania, opartych na wynikaniu logicznym, między innymi schemat zwany modus ponendo ponens, modus tollendo tollens i wiele innych schematów, w tym także różne tryby sylogistyczne i schematy związane z kwadratem logicznym. Cechą szczególną tych wszystkich schematów jest, jak pamiętamy, to, że są one skonstruowane z pewnych formuł i funkcji zdaniowych, zbudowanych ze stałych logicznych i zmiennych zdaniowych (lub nazwowych). Owe schematy nie są jeszcze same w sobie zdaniami logicznym w pełnym tego słowa znaczeniu, bo nie można przypisać im wartości logicznej, tzn. prawdy lub fałszu. Są one formalnymi schematami wnioskowania. Dopiero po podstawieniu w nich za stosowne zmienne zdań (lub nazw) stają się zdaniami logicznymi, którym można przypisać prawdę lub fałsz. Spośród wielu formalnych schematów wnioskowania interesują nas przede wszystkim schematy niezawodne, tzn. takie, które nigdy nie doprowadzą wnioskowania przebiegającego według nich od prawdy do fałszu, czyli od prawdziwych przesłanek do fałszywego wniosku. Właśnie takie niezawodne schematy wnioskowania otrzymały nazwę logicznych schematów wnioskowania, a wynikanie realizowane na tych schematach nazwano wynikaniem logicznym. Przypomnijmy, że o niezawodności logicznego schematu wnioskowania decyduje wyłącznie jego struktura formalna, czyli budowa. To ona sprawia, że z prawdziwych przesłanek otrzymujemy niezawodnie prawdziwy wniosek. Struktura formalna schematu wnioskowania decyduje o procedurze samego wnioskowania, czyli niejako wytycza bieg myśli zdążającej od przesłanek do konkluzji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)