Własność w XIX wieku - doktryna i rozwiązania kodeksowe.

. Własność w XIX wieku - doktryna, rozwiązania kodeksowe.
- główną zasadą przyjęcie prawnonaturalnej idei nienaruszalności własności prywatnej
- stała się prawem przyrodzonym, opartym na konstrukcji przejętej z prawa rzymskiego, oznaczającym pełne, nieograniczone i nienaruszalne władztwo nad rzeczą
- odrzucono feudalne struktury własnościowe, opierające się na koncepcji własności podzielonej Ale nie w Polsce:P
- PPK ( Pruskie prawo krajowe) jednak przewidywało istnienie zarówno własności pełnej, jak i podzielonej ( lenna , fideikomisy, dobra dziedziczno - czynszowe)
- w ABGB własność podzielona polegała na przyznaniu właścicielowi zwierzchniemu prawa do istoty rzeczy, w użytkowemu do pożytków
- rosyjski ZP ( Zwód Praw) przewidywał własność pełną, oraz niepełną ( podzieloną), do której określone prawa miał inny podmiot
- z feudalnymi formami własności jako pierwszy zerwał KN, własność w nim była nieograniczonym prawem używania rzeczy i rozporządzania nią w granicach obowiązującego porządku prawnego. Prawo własności miało charakter pełny, a granice jego wykonywania określone zostały od strony negatywnej, dopuszczalne było wywłaszczenie właściciela, ale tylko w wypadkach wyjątkowych i za odpowiednim odszkodowaniem, przewidywał przeniesienie własności mocą samej umowy zobowiązującej, bez potrzeby przeniesienia posiadania
- BGB p[Rawo własności ujmował podobnie jak KN - od strony negatywnej, granice jego wykonywania zostały określone ustawami i prawami osób trzecich, oraz ograniczeniami prawa sąsiedzkiego lub realizowanymi jedynie dla szykany.
... zobacz całą notatkę