Wiatr geostroficzny Mianem wiatru geostroficznego określa się wiatr wiejący powyżej warstwy tarcia (to jest w tej warstwie, w której na ruch powietrza nie wywiera już żadnego wpływu powierzchnia Ziemi). Grubość warstwy tarcia nad lądami jest większa i może być szacowana średnio na około 700-1500 m, nad morzami i oceanami, ze względu na ogólnie mniejszą od lądu szorstkość powierzchni, jest mniejsza i wynosi około 600 m. Pod wpływem zrównoważenia siły gradientu barycznego przez silę Coriolisa wiatr geostroficzny wieje równolegle do izobar w ten sposób, że na półkuli północnej pozostawia wyższe ciśnienie po stronie prawej, na półkuli południowej po lewej stronie (patrzymy zgodnie z kierunkiem, w którym wiatr wieje). Prędkość wiatru geostroficznego uzależniona jest od wielkości gradientu barycznego (GB; pat rz obliczanie gradientu barycznego) i wielkości siły Coriolisa. Ta ostatnia stanowi funkcję szerokości geograficznej (fi). Prędkość wiatru geostroficznego (VG) oblicza się według formuły: VG = (4.81 * GB) / sin (fi) [m/s] , gdzie: GB - gradient baryczny, mianowany w hPa / 1° na kole wielkim. Z prędkości wiatru geostroficznego oblicza się prędkość wiatru przyziemnego, stąd znajomość powyższego wzoru jest bezwzględnie wymagana. W epoce "przedkalkulatorowej", aby uniknąć obliczeń, do szacowania prędkości wiatru geostroficznego z map synoptycznych stosowano różnego rodzaju nomogramy. Infomacje na ten temat można spotkać w starszych podręcznikach i kompendiach. Obecnie, w praktyce nawigacyjnej, nie są one stosowane. Posługując się analizą przepływu powietrza, zgodnym z kierunkiem wiatru geostroficznego, można na mapie dolnej w orientacyjny sposób określić kierunek adwekcji i jej prędkość. Dzięki temu można zorientować się z jaką masą atmosferyczną mamy do czynienia nad interesującym nas obszarem i w jakim stopniu masa ta może być przetransformowana.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)