To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Udział węglowodanów w diecie człowieka powinien wynosić:
- ok. 60% węglowodany
- ok. 30% tłuszcze
- 10-15% białka
Początek każdego wysiłku to zużycie ATP, fosfokreatyny, glikogenu mięśniowego. Wysiłek intensywny do zupełnego zmęczenia w ciągu kilku minut: głównie substrat energetyczny to glikogen mięśniowy. Wysiłek mniej intensywny długotrwający: większy udział kwasów tłuszczowych i glukozy.
Wzrost kwasu mlekowego podczas intensywnego wysiłku fizycznego jest głównie przyczyną tzw. kwasicy metabolicznej. Kwasica metaboliczna zmniejsza uwalnianie wolnych kwasów tłuszczowych i trójglicerydów. Jeżeli więc wysiłek ma dużą intensywność mobilizuje zasoby energetyczne tkanki tłuszczowej w mniejszym stopniu niż wysiłek łagodniejszy o mniejszej intensywności.
W warunkach normalnych zapotrzebowanie na energię jest pokrywana w 40-70% przez kwasy tłuszczowe, a w okresie głodu w ponad 90%.
Mięsień sercowy korzysta wyłącznie z kwasów tłuszczowych. Mózg wyłącznie z glukozy ( w wyjątkowych sytuacjach może metabolizować keto kwasy).
[W organizmie cały czas zachodzą procesy syntezy i rozkładu. Cały czas niezbędne jest ATP.
W wysiłku fizycznym ATP jest spalane - braki w ATP niezbędne do syntetyzowania - dochodzi do zmęczenia, nie ma czynnika pobudzającego].
Im większy wysiłek fizyczny tym większe zapotrzebowanie na tlen.
VIII. Stan równowagi czynnościowej - podczas wykonywania wysiłków fizycznych przez dłuższy czas pochłanianie tlenu jest zgodne z zapotrzebowaniem. Im lżejszy wysiłek tym organizm szybciej się przystosowuje.
O zużyciu tlenu przez organizm podczas wysiłku fizycznego decydują 3 czynniki:
1. wielkość zapotrzebowania mięśni na tlen,
2. ilość tlenu dostarczanego do mięśni,
3. zdolność mięsni do wykorzystywania dostarczonego im tlenu odpowiednio do swych potrzeb.
O wykorzystaniu oferowanego mięśniom tlenu decydują:
- sprawność enzymatycznych systemów wewnątrzmięśniowego transportu,
- utylizacja tlenu.
IX. Główną funkcją układu oddechowego jest dostarczanie tlenu do tkanek i wydalanie CO 2. Układ ten poprzez to reguluje również równowagę kwasowo- zasadową.
Górne drogi oddechowe: jama ustna, jama nosowa, gardło.
Dolne drogi oddechowe: krtań, tchawica, oskrzela i oskrzeliki.
Wdech: akt czynny, przywspółczulny
Wydech: akt bierny.
300-500 mln pęcherzyków w płucach
X. Regulacja chemiczna:
Chemoreceptory tętnicze - zasadniczym modulatorem aktywności ośrodka wdechu są impulsy aferentne ( dośrodkowe ) biegnące od chemoreceptorów kłębuszków szyjnych i kłębków aortowych. Bodźcem drażniącym chemoreceptory jest nieznaczne zwiększenie ciśnienia parcjalnego CO
(…)
… ) biegnące od chemoreceptorów kłębuszków szyjnych i kłębków aortowych. Bodźcem drażniącym chemoreceptory jest nieznaczne zwiększenie ciśnienia parcjalnego CO2 i koncentracji jonów wodorowych lub znacznie zmniejszenie ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej. Powoduje to wzrost wentylacji. Dodatkowo zachodzi impulsacja sferentna od chemoreceptorów do rdzenia przedłużonego nerwem IX i X, to powoduje pogłębienie wdechów.
Chemoreceptory ośrodkowe - położone na powierzchni brzusznej rdzenia przedłużonego są wrażliwe na zmiany pH płynu mózgowo- rdzeniowego i płynu zewnątrzkomórkowego w swoim otoczeniu, zachodzi tutaj proces uwodnienia CO2 do H2CO3 to powoduje dysocjację na H+ i HCO3- a to z kolei zmienia stężenia H+ w płynie mózgowo- rdzeniowym i powoduje pobudzenie ośrodka wdechu i wzrost wentylacji płuc…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)