Ustrój sądów powszechnych do 1950 r. Komuniści obejmujący władzę w 1944 r., aby stworzyć pozory legalizmu, zdecydowali się zachować w zakresie sądownictwa zewnętrzne oznaki ciągłości prawnej. Utrzymano więc ustrój sądów powszechnych z okresu II RP.
Podstawą ustroju sądów z okresu II RP było rozporządzenie Prezydenta PR z 1928 r. „O ustroju sądów powszechnych”. Podział na okręgi sądowe nie pokrywał się z podziałem administracyjnym . Miało to wzmocnić niezależność sądów od władz administracyjnych. Struktura i hierarchia sądów przedstawiała się tu następująco: Sąd Najwyższy + prokurator SN Sądy Apelacyjne + prokurator SA Sądy Okręgowe + prokurator SO Sądy Grodzkie Sądy grodzkie - sądy I instancji w drobnych sprawach cywilnych i karnych. Orzekały w składzie jednoosobowym , przysługiwało odwołanie do sądów okręgowych oraz kasacja do SN. Sądy okręgowe - sądy I instancji w ważniejszych spawach cywilnych i karnych oraz II instancji w stosunku do orzeczeń sądów grodzkich. Orzekały w składzie trzyosobowym bądź jednoosobowo . Dzieliły się na wydziały. Sądy apelacyjne - sądy II instancji dla sądów okręgowych. Wyjątkowo mogły orzekać jako I instancja. Orzekały w składzie trzy- lub jedno-osobowym . Dzieliły się na wydziały. Sąd Najwyższy - stał na czele sądownictwa powszechnego. Z sądami powszechnymi powiązany był za pośrednictwem środków odwoławczych. Rozpatrywał kasacje od orzeczeń sądów apelacyjnych i okręgowych. Sądy w zasadzie sądziły w składach zawodowych, bez udziału ławników, jako osób nie przygotowanych do zawodów prawniczych.
Były dwa środki odwoławcze: apelacja - do sądu apelacyjnego i kasacja od prawomocnego wyroku II instancji - do Sądu Najwyższego. W apelacji można było podnosić wszystkie zarzuty (co do naruszenia prawa, błędnego ustalenia stanu faktycznego, błędny wyrok). W kasacji - można było zarzucić złamanie prawa (np. naruszenie prawa do obrony).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)