Fragment notatki:
©Kancelaria Sejmu
s. 1/1
USTAWA
z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów1) 2)
Dział I
Przepisy ogólne
Opracowano na podstawie: Dz.U. z 2007
r. Nr 50, poz. 331, Nr
99, poz. 660, Nr 171,
poz. 1206, z 2008 r.
Nr 157, poz. 976, Nr
223, poz. 1458, Nr
227, poz. 1505, z 2009
r. Nr 18, poz. 97, Nr
157, poz. 1241.
Art. 1.
1. Ustawa określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej
w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów.
2. Ustawa reguluje zasady i tryb przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencję oraz praktykom naruszającym zbiorowe interesy konsumentów, a także antykonkurencyjnym koncentracjom przedsiębiorców i ich związków, jeżeli te praktyki lub koncentracje wywołują lub mogą wywoływać skutki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Ustawa określa także organy właściwe w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów.
Art. 2.
1. Ustawa nie narusza praw przysługujących na podstawie przepisów dotyczących
ochrony własności intelektualnej i przemysłowej, w szczególności przepisów o
ochronie wynalazków, wzorów użytkowych i przemysłowych, topografii układów
scalonych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych, praw autorskich i praw
pokrewnych.
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 98/27/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk
w celu ochrony interesów konsumentów (Dz.Urz. UE L 166 z 11.06.1998; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, tom 004, str. 43).
2)
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, z
dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji, z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, z dnia 10 września 1999 r. o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z
umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa, z dnia 29 listopada 2000 r. o
zbieraniu i wykorzystywaniu danych rachunkowych z gospodarstw rolnych, z dnia 24 sierpnia 2001 r.
o restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali, z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, z dnia 3
lipca 2002 r. - Prawo lotnicze, z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, z dnia
22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, z
dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii, z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym, z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 2/2
2. Ustawę stosuje się do zawieranych między przedsiębiorcami:
1) umów, w szczególności licencji, a także innych niż umowy praktyk wykonywania praw, o których mowa w ust. 1;
2) umów dotyczących nieujawnionych do wiadomości publicznej:
a) informacji technicznych lub technologicznych,
b) zasad organizacji i zarządzania
– co do których podjęto działania zmierzające do zapobieżenia ich ujawnieniu,
jeżeli skutkiem tych umów jest nieuzasadnione ograniczenie swobody działalności gospodarczej stron lub istotne ograniczenie konkurencji na rynku.
Art. 3.
Przepisów ustawy nie stosuje się do ograniczeń konkurencji dopuszczonych na podstawie odrębnych ustaw.
Art. 4.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów
o swobodzie działalności gospodarczej, a także:
a) osobę fizyczną, osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą
osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, organizującą lub świadczącą usługi o charakterze użyteczności publicznej, które
nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie
działalności gospodarczej,
b) osobę fizyczną wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu,
c) osobę fizyczną, która posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad co najmniej jednym przedsiębiorcą, choćby nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,
jeżeli podejmuje dalsze działania podlegające kontroli koncentracji, o której mowa w art. 13,
d) związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2 – na potrzeby przepisów dotyczących praktyk ograniczających konkurencję oraz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;
2) związkach przedsiębiorców – rozumie się przez to izby, zrzeszenia i inne organizacje zrzeszające przedsiębiorców, o których mowa w pkt 1, jak również
związki tych organizacji;
3) przedsiębiorcy dominującym – rozumie się przez to przedsiębiorcę, który posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad innym przedsiębiorcą;
4) przejęciu kontroli – rozumie się przez to wszelkie formy bezpośredniego lub
pośredniego uzyskania przez przedsiębiorcę uprawnień, które osobno albo
łącznie, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności prawnych lub faktycznych, umożliwiają wywieranie decydującego wpływu na innego przedsiębiorcę lub przedsiębiorców; uprawnienia takie tworzą w szczególności:
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 3/3
a) dysponowanie bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, także jako zastawnik albo użytkownik, bądź w zarządzie innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy zależnego), także na podstawie porozumień z innymi osobami,
b) uprawnienie do powoływania lub odwoływania większości członków zarządu lub rady nadzorczej innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy zależnego), także na podstawie porozumień z innymi osobami,
c) członkowie jego zarządu lub rady nadzorczej stanowią więcej niż połowę
członków zarządu innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy zależnego),
d) dysponowanie bezpośrednio lub pośrednio większością głosów w spółce
osobowej zależnej albo na walnym zgromadzeniu spółdzielni zależnej,
także na podstawie porozumień z innymi osobami,
e) prawo do całego albo do części mienia innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy zależnego),
f) umowa przewidująca zarządzanie innym przedsiębiorcą (przedsiębiorcą
zależnym) lub przekazywanie zysku przez takiego przedsiębiorcę;
5) porozumieniach – rozumie się przez to:
a) umowy zawierane między przedsiębiorcami, między związkami przedsiębiorców oraz między przedsiębiorcami i ich związkami albo niektóre postanowienia tych umów,
b) uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej
przedsiębiorców lub ich związki,
c) uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych;
6) porozumieniach dystrybucyjnych – rozumie się przez to porozumienia zawierane między przedsiębiorcami działającymi na różnych szczeblach obrotu,
których celem jest zakup towarów dokonywany z zamiarem ich dalszej odsprzedaży;
7) towarach – rozumie się przez to rzeczy, jak również energię, papiery wartościowe i inne prawa majątkowe, usługi, a także roboty budowlane;
8) cenach – rozumie się przez to ceny, jak również opłaty o charakterze cen, marże handlowe, prowizje i narzuty do cen;
9) rynku właściwym – rozumie się przez to rynek towarów, które ze względu na
ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez
ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze
względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji;
10) pozycji dominującej – rozumie się przez to pozycję przedsiębiorcy, która
umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym
przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie
od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że
przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym
przekracza 40%;
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 4/4
11) konkurentach – rozumie się przez to przedsiębiorców, którzy wprowadzają lub
mogą wprowadzać albo nabywają lub mogą nabywać, w tym samym czasie,
towary na rynku właściwym;
12) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z
późn. zm.3));
13) organizacjach konsumenckich – rozumie się przez to niezależne od przedsiębiorców i ich związków organizacje społeczne, do których zadań statutowych
należy ochrona interesów konsumentów; organizacje konsumenckie mogą
prowadzić działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, o ile dochód z działalności służy wyłącznie realizacji celów statutowych;
14) grupie kapitałowej – rozumie się przez to wszystkich przedsiębiorców, którzy
są kontrolowani w sposób bezpośredni lub pośredni przez jednego przedsiębiorcę, w tym również tego przedsiębiorcę;
15) przychodzie – rozumie się przez to przychód uzyskany w roku podatkowym
poprzedzającym dzień wszczęcia postępowania na podstawie ustawy, w rozumieniu obowiązujących przedsiębiorcę przepisów o podatku dochodowym;
16) przeciętnym wynagrodzeniu – rozumie się przez to przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw za ostatni miesiąc kwartału poprzedzającego dzień wydania decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów;
17) tajemnicy przedsiębiorstwa – rozumie się przez to tajemnicę przedsiębiorstwa
w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm.4));
18) Prezesie Urzędu – rozumie się przez to Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów;
19) Traktacie WE – rozumie się przez to Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (Dz.Urz. WE C 325 z 24.12.2002);
20) rozporządzeniu nr 1/2003/WE – rozumie się przez to rozporządzenie Rady nr
1/2003/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł
konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu WE (Dz.Urz. UE L 1 z
4.01.2003, str. 1; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 08, tom 02,
str. 205);
3)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19,
poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985
r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464,
z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 85,
poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, Nr 139, poz. 646
i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040,
z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271,
Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733,
Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49,
poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151, z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96,
poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz. 2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157,
poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438 oraz z 2006 r. Nr 133, poz. 935 i Nr 164, poz. 1166.
4)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959,
Nr 162, poz. 1693 i Nr 172, poz. 1804 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 68.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 5/5
21) rozporządzeniu nr 139/2004/WE – rozumie się przez to rozporządzenie Rady
nr 139/2004/WE z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji
przedsiębiorców (Dz.Urz. UE L 024 z 29.01.2004, str. 1; Dz.Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 08, tom 03, str. 40);
22) rozporządzeniu nr 2006/2004/WE – rozumie się przez to rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/2004/WE z dnia 27 października 2004
r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za
egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów („Rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów”)
(Dz.Urz. UE L 364 z 9.12.2004).
Art. 5.
Wartość euro, o której mowa w przepisach ustawy, podlega przeliczeniu na złote według kursu średniego walut obcych ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roku kalendarzowego poprzedzającego rok zgłoszenia zamiaru koncentracji
lub nałożenia kary.
Dział II
Zakaz praktyk ograniczających konkurencję
Rozdział 1
Zakaz porozumień ograniczających konkurencję
Art. 6.
1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie,
ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:
1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów;
2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego
lub inwestycji;
3) podziale rynków zbytu lub zakupu;
4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;
5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z
przedmiotem umowy;
6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców nieobjętych porozumieniem;
7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez
tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 6/6
2. Porozumienia, o których mowa w ust. 1, są w całości lub w odpowiedniej części
nieważne, z zastrzeżeniem art. 7 i 8.
Art. 7.
1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień zawieranych
między:
1) konkurentami, których łączny udział w rynku w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 5%;
2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami, jeżeli udział w rynku posiadany przez któregokolwiek z nich w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 10%.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do przypadków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i
7.
Art. 8.
1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień, które jednocześnie:
1) przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu
technicznego lub gospodarczego;
2) zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających z
porozumień korzyści;
3) nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są
niezbędne do osiągnięcia tych celów;
4) nie stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji
na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów.
2. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na przedsiębiorcy.
3. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wyłączyć określone rodzaje porozumień spełniające przesłanki, o których mowa w ust. 1, spod zakazu, o którym
mowa w art. 6 ust. 1, biorąc pod uwagę korzyści, jakie mogą przynieść określone
rodzaje porozumień. W rozporządzeniu Rada Ministrów określi:
1) warunki, jakie muszą być spełnione, aby porozumienie mogło być uznane za
wyłączone spod zakazu;
2) klauzule, których występowanie w porozumieniu stanowi naruszenie art. 6;
3) okres obowiązywania wyłączenia
oraz może określić klauzule, których występowania w porozumieniu nie uznaje się
za naruszenie art. 6.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 7/7
Rozdział 2
Zakaz nadużywania pozycji dominującej
Art. 9.
1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców.
2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:
1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności lub
innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów;
2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla kontrahentów lub konsumentów;
3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;
4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z
przedmiotem umowy;
5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania
bądź rozwoju konkurencji;
6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści;
7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.
3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w całości lub w odpowiedniej części nieważne.
Rozdział 3
Decyzje w sprawach praktyk ograniczających konkurencję
Art. 10.
Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję i nakazującą zaniechanie jej stosowania, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazu określonego w
art. 6 lub 9 ustawy lub art. 81 lub 82 Traktatu WE.
Art. 11.
1. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w art. 10, jeżeli zachowanie rynkowe przedsiębiorcy przestało naruszać zakazy określone w art. 6 lub 9 ustawy lub w art. 81
lub 82 Traktatu WE.
2. W przypadku określonym w ust. 1 Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 8/8
3. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na przedsiębiorcy.
Art. 12.
1. Jeżeli w toku postępowania antymonopolowego zostanie uprawdopodobnione – na
podstawie okoliczności sprawy, informacji zawartych w zawiadomieniu lub będących podstawą wszczęcia postępowania z urzędu – że został naruszony zakaz,
o którym mowa w art. 6 lub 9 ustawy lub w art. 81 lub 82 Traktatu WE, a przedsiębiorca, któremu jest zarzucane naruszenie tego zakazu, zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych działań zmierzających do zapobieżenia tym naruszeniom, Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, zobowiązać przedsiębiorcę do
wykonania tych zobowiązań.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin wykonania
zobowiązań.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji zobowiązań.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie stosuje się art. 10 i 11
oraz art. 106 ust. 1 pkt 1 i 2, z zastrzeżeniem ust. 7.
5. Prezes Urzędu może, z urzędu, uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy:
1) została ona wydana w oparciu o nieprawdziwe, niekompletne lub wprowadzające w błąd informacje lub dokumenty;
2) przedsiębiorca nie wykonuje zobowiązań lub obowiązków, o których mowa w
ust. 1-3.
6. Prezes Urzędu może, za zgodą przedsiębiorcy, z urzędu, uchylić decyzję, o której
mowa w ust. 1, w przypadku gdy nastąpiła zmiana okoliczności mających istotny
wpływ na wydanie decyzji.
7. W przypadku uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.
Dział III
Koncentracje przedsiębiorców
Rozdział 1
Kontrola koncentracji
Art. 13.
1. Zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu, jeżeli:
1) łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość
1 000 000 000 euro lub
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 9/9
2) łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia
przekracza równowartość 50 000 000 euro.
2. Obowiązek wynikający z ust. 1 dotyczy zamiaru:
1) połączenia dwóch lub więcej samodzielnych przedsiębiorców;
2) przejęcia – przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych,
udziałów lub w jakikolwiek inny sposób – bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad jednym lub więcej przedsiębiorcami przez jednego lub więcej przedsiębiorców;
3) utworzenia przez przedsiębiorców wspólnego przedsiębiorcy;
4) nabycia przez przedsiębiorcę części mienia innego przedsiębiorcy (całości lub
części przedsiębiorstwa), jeżeli obrót realizowany przez to mienie w którymkolwiek z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie przekroczył na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej równowartość 10 000 000 euro.
Art. 14.
Nie podlega zgłoszeniu zamiar koncentracji:
1) jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli, zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 2, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10 000 000 euro;
2) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez instytucję finansową akcji
albo udziałów w celu ich odsprzedaży, jeżeli przedmiotem działalności gospodarczej tej instytucji jest prowadzone na własny lub cudzy rachunek inwestowanie w akcje albo udziały innych przedsiębiorców, pod warunkiem, że odsprzedaż ta nastąpi przed upływem roku od dnia nabycia lub objęcia, oraz że:
a) instytucja ta nie wykonuje praw z tych akcji albo udziałów, z wyjątkiem
prawa do dywidendy, lub
b) wykonuje te prawa wyłącznie w celu przygotowania odsprzedaży całości
lub części przedsiębiorstwa, jego majątku lub tych akcji albo udziałów;
3) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez przedsiębiorcę akcji lub
udziałów w celu zabezpieczenia wierzytelności, pod warunkiem że nie będzie
on wykonywał praw z tych akcji lub udziałów, z wyłączeniem prawa do ich
sprzedaży;
4) następującej w toku postępowania upadłościowego, z wyłączeniem przypadków, gdy zamierzający przejąć kontrolę jest konkurentem albo należy do grupy kapitałowej, do której należą konkurenci przedsiębiorcy przejmowanego;
5) przedsiębiorców należących do tej samej grupy kapitałowej.
Art. 15.
Dokonanie koncentracji przez przedsiębiorcę zależnego uważa się za jej dokonanie
przez przedsiębiorcę dominującego.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 10/10
Art. 16.
1. Obrót, o którym mowa w art. 13 ust. 1, obejmuje obrót zarówno przedsiębiorców
bezpośrednio uczestniczących w koncentracji, jak i pozostałych przedsiębiorców
należących do grup kapitałowych, do których należą przedsiębiorcy bezpośrednio
uczestniczący w koncentracji.
2. Obrót, o którym mowa w art. 14 pkt 1, obejmuje obrót zarówno przedsiębiorcy, nad
którym ma zostać przejęta kontrola, jak i jego przedsiębiorców zależnych.
Art. 17.
Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób obliczania obrotu, o którym
mowa w art. 13 i art. 14 pkt 1, uwzględniając specyfikę działalności prowadzonej przez
przedsiębiorców, a w szczególności zasady rachunkowości odnoszące się do poszczególnych kategorii przedsiębiorców, w tym do banków, ubezpieczycieli i funduszy inwestycyjnych.
Rozdział 2
Decyzje w sprawach koncentracji
Art. 18.
Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, w wyniku
której konkurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez
powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.
Art. 19.
1. Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, gdy –
po spełnieniu przez przedsiębiorców zamierzających dokonać koncentracji warunków określonych w ust. 2 – konkurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.
2. Prezes Urzędu może na przedsiębiorcę lub przedsiębiorców zamierzających dokonać koncentracji nałożyć obowiązek lub przyjąć ich zobowiązanie,
w szczególności do:
1) zbycia całości lub części majątku jednego lub kilku przedsiębiorców,
2) wyzbycia się kontroli nad określonym przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami, w
szczególności przez zbycie określonego pakietu akcji lub udziałów, lub odwołania z funkcji członka organu zarządzającego lub nadzorczego jednego lub
kilku przedsiębiorców,
3) udzielenia licencji praw wyłącznych konkurentowi
– określając w decyzji, o której mowa w ust. 1, termin spełnienia warunków.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę lub
przedsiębiorców obowiązek składania, w wyznaczonym terminie, informacji o realizacji tych warunków.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 11/11
Art. 20.
1. Prezes Urzędu zakazuje, w drodze decyzji, dokonania koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.
2. Prezes Urzędu wydaje, w drodze decyzji, zgodę na dokonanie koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności
przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku, w przypadku gdy
odstąpienie od zakazu koncentracji jest uzasadnione, a w szczególności:
1) przyczyni się ona do rozwoju ekonomicznego lub postępu technicznego;
2) może ona wywrzeć pozytywny wpływ na gospodarkę narodową.
Art. 21.
1. Prezes Urzędu może uchylić decyzje, o których mowa w art. 18, art. 19 ust. 1 i w
art. 20 ust. 2, jeżeli zostały one oparte na nierzetelnych informacjach, za które są
odpowiedzialni przedsiębiorcy uczestniczący w koncentracji, lub jeżeli przedsiębiorcy nie spełniają warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2 i 3. W przypadku
uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.
2. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 1, koncentracja została już dokonana,
a przywrócenie konkurencji na rynku nie jest możliwe w inny sposób, Prezes
Urzędu może, w drodze decyzji, określając termin jej wykonania na warunkach
określonych w decyzji, nakazać w szczególności:
1) podział połączonego przedsiębiorcy na warunkach określonych w decyzji;
2) zbycie całości lub części majątku przedsiębiorcy;
3) zbycie udziałów lub akcji zapewniających kontrolę nad przedsiębiorcą lub
przedsiębiorcami lub rozwiązanie spółki, nad którą przedsiębiorcy sprawują
wspólną kontrolę.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, nie może być wydana po upływie 5 lat od dnia
dokonania koncentracji.
4. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio w przypadku niezgłoszenia Prezesowi
Urzędu zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13 ust. 1, oraz w przypadku
niewykonania decyzji o zakazie koncentracji.
Art. 22.
1. Decyzje, o których mowa w art. 18 i art. 19 ust. 1 lub art. 20 ust. 2, wygasają, jeżeli
w terminie 2 lat od dnia ich wydania koncentracja nie została dokonana.
2. Prezes Urzędu może, na wniosek przedsiębiorcy uczestniczącego w koncentracji,
przedłużyć, w drodze postanowienia, termin, o którym mowa w ust. 1, o rok, jeżeli
przedsiębiorca wykaże, że nie nastąpiła zmiana okoliczności, w wyniku której
koncentracja może spowodować istotne ograniczenie konkurencji na rynku.
3. Przed wydaniem postanowienia o przedłużeniu terminu, o którym mowa w ust. 1,
Prezes Urzędu może przeprowadzić postępowanie wyjaśniające.
4. W przypadku wydania postanowienia o odmowie przedłużenia terminu, o którym
mowa w ust. 1, dokonanie koncentracji po upływie tego terminu wymaga zgłosze2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 12/12
nia zamiaru koncentracji Prezesowi Urzędu i uzyskania zgody na jej dokonanie na
zasadach i w trybie określonych w ustawie.
Art. 23.
Prezes Urzędu na wniosek instytucji finansowej może przedłużyć, w drodze decyzji,
termin, o którym mowa w art. 14 pkt 2, jeżeli instytucja ta udowodni, że odsprzedaż
akcji albo udziałów nie była w praktyce możliwa lub uzasadniona ekonomicznie przed
upływem roku od dnia ich nabycia.
Dział IV
Zakaz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów
Rozdział 1
Praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów
Art. 24.
1. Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
2. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w
nie bezprawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności:
1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art.
47945 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego
(Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.5));
5)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1965 r. Nr 15, poz. 113, z 1974 r. Nr 27,
poz. 157 i Nr 39, poz. 231, z 1975 r. Nr 45, poz. 234, z 1982 r. Nr 11, poz. 82 i Nr 30, poz. 210,
z 1983 r. Nr 5, poz. 33, z 1984 r. Nr 45, poz. 241 i 242, z 1985 r. Nr 20, poz. 86, z 1987 r. Nr 21,
poz. 123, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 4, poz. 21 i Nr 33, poz. 175, z 1990 r. Nr 14, poz. 88,
Nr 34, poz. 198, Nr 53, poz. 306, Nr 55, poz. 318 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. Nr 7, poz. 24, Nr 22,
poz. 92 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 12, poz. 53, z 1994 r. Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83,
poz. 417, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, Nr 43, poz. 189, Nr 73, poz. 350 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr
43, poz. 270, Nr 54, poz. 348, Nr 75, poz. 471, Nr 102, poz. 643, Nr 117, poz. 752, Nr 121, poz. 769 i
770, Nr 133, poz. 882, Nr 139, poz. 934, Nr 140, poz. 940 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr 106, poz.
668 i Nr 117, poz. 757, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 269 i 271, Nr 48, poz. 552 i
554, Nr 55, poz. 665, Nr 73, poz. 852, Nr 94, poz. 1037, Nr 114, poz. 1191 i 1193 i Nr 122, poz. 1314,
1319 i 1322, z 2001 r. Nr 4, poz. 27, Nr 49, poz. 508, Nr 63, poz. 635, Nr 98, poz. 1069, 1070 i 1071,
Nr 123, poz. 1353, Nr 125, poz. 1368 i Nr 138, poz. 1546, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 26, poz. 265,
Nr 74, poz. 676, Nr 84, poz. 764, Nr 126, poz. 1069 i 1070, Nr 129, poz. 1102, Nr 153, poz. 1271, Nr
219, poz. 1849 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. Nr 41, poz. 360, Nr 42, poz. 363, Nr 60, poz. 535, Nr
109, poz. 1035, Nr 119, poz. 1121, Nr 130, poz. 1188, Nr 139, poz. 1323, Nr 199, poz. 1939 i Nr 228,
poz. 2255, z 2004 r. Nr 9, poz. 75, Nr 11, poz. 101, Nr 68, poz. 623, Nr 91, poz. 871, Nr 93, poz. 891,
Nr 121, poz. 1264, Nr 162, poz. 1691, Nr 169, poz. 1783, Nr 172, poz. 1804, Nr 204, poz. 2091, Nr
210, poz. 2135, Nr 236, poz. 2356 i Nr 237, poz. 2384, z 2005 r. Nr 13, poz. 98, Nr 22, poz. 185, Nr
86, poz. 732, Nr 122, poz. 1024, Nr 143, poz. 1199, Nr 150, poz. 1239, Nr 167, poz. 1398, Nr 169,
poz. 1413 i 1417, Nr 172, poz. 1438, Nr 178, poz. 1478, Nr 183, poz. 1538, Nr 264, poz. 2205 i Nr
267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 66, poz. 466, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 186, poz. 1379,
Nr 208, poz. 1537 i 1540, Nr 226, poz. 1656 i Nr 235, poz. 1699 oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 58, Nr 47,
poz. 319, Nr 50, poz. 331, Nr 99, poz. 662, Nr 106, poz. 731, Nr 112, poz. 766 i 769, Nr 115, poz. 794,
Nr 121, poz. 831 i Nr 123, poz. 849.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 13/13
2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej
informacji;
3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.
3. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów konsumentów.
Art. 25.
Ochrona zbiorowych interesów konsumentów przewidziana w ustawie nie wyłącza
ochrony wynikającej z innych ustaw, w szczególności z przepisów o przeciwdziałaniu
nieuczciwym praktykom rynkowym i przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przepisów ustawy nie stosuje się do spraw o uznanie postanowień wzorca umowy
za niedozwolone.
Rozdział 2
Decyzje w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów
Art. 26.
1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy
konsumentów i nakazującą zaniechanie jej stosowania, jeżeli stwierdzi naruszenie
zakazu określonego w art. 24.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić środki usunięcia
trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu zapewnienia wykonania nakazu, w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie określonej
w decyzji. Może również nakazać publikację decyzji w całości lub w części na
koszt przedsiębiorcy.
Art. 27.
1. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w art. 26, jeżeli przedsiębiorca zaprzestał
stosowania praktyki, o której mowa w art. 24.
2. W przypadku określonym w ust. 1 Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej
stosowania.
3. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na przedsiębiorcy.
4. Przepis art. 26 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 28.
1. Jeżeli w toku postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów zostanie uprawdopodobnione – na podstawie okoliczności sprawy,
informacji zawartych w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 100 ust. 1, lub innych informacji będących podstawą wszczęcia postępowania – że przedsiębiorca
stosuje praktykę, o której mowa w art. 24, a przedsiębiorca, któremu jest zarzucane
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 14/14
naruszenie tego przepisu, zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych
działań zmierzających do zapobieżenia tym naruszeniom, Prezes Urzędu może,
w drodze decyzji, nałożyć obowiązek wykonania tych zobowiązań.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin wykonania
zobowiązań.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji zobowiązań.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, art. 26 i 27 oraz art. 106
ust. 1 pkt 4 nie stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 7.
5. Prezes Urzędu może, z urzędu, uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy:
1) została ona wydana w oparciu o nieprawdziwe, niekompletne lub wprowadzające w błąd informacje lub dokumenty;
2) przedsiębiorca nie wykonuje zobowiązań lub obowiązków, o których mowa w
ust. 1-3.
6. Prezes Urzędu może, za zgodą przedsiębiorcy, z urzędu uchylić decyzję, o której
mowa w ust. 1, w przypadku gdy nastąpiła zmiana okoliczności, mających istotny
wpływ na wydanie decyzji.
7. W przypadku uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.
Dział V
Organizacja ochrony konkurencji i konsumentów
Rozdział 1
Prezes Urzędu
Art. 29.
1. Prezes Urzędu jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w
sprawach ochrony konkurencji i konsumentów. Prezes Rady Ministrów sprawuje
nadzór nad działalnością Prezesa Urzędu.
2. Prezes Urzędu jest:
1) organem wykonującym zadania nałożone na władze państw członkowskich
Unii Europejskiej na podstawie art. 84 i art. 85 Traktatu WE. W szczególności
Prezes Urzędu jest właściwym organem ochrony konkurencji w rozumieniu
art. 35 rozporządzenia nr 1/2003/WE;
2) jednolitym urzędem łącznikowym w rozumieniu przepisów rozporządzenia nr
2006/2004/WE oraz, w zakresie swoich ustawowych kompetencji, jest właściwym organem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr
2006/2004/WE.
3. Prezes Rady Ministrów powołuje Prezesa Urzędu spośród osób wyłonionych w
drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
3a. Stanowisko Prezesa Urzędu może zajmować osoba, która:
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 15/15
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Prezesa Urzędu.
3b. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Urzędu ogłasza się przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Urzędu oraz w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
3c. Termin, o którym mowa w ust. 3b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od dnia
opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
3d. Nabór na stanowisko Prezesa Urzędu przeprowadza zespół, powołany przez Szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, liczący co najmniej 3 osoby, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.
3e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 3d, może być
dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
3f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 3e, mają obowiązek zachowania
w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko, uzyskanych w trakcie naboru.
3g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia
Szefowi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
3h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 16/16
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
3i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania w
rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
3j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
4. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa Urzędu. Prezes Urzędu pełni obowiązki
do dnia powołania jego następcy.
5. (uchylony).
6. Prezes Urzędu wykonuje swoje zadania przy pomocy Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów, zwanego dalej „Urzędem”.
7. (uchylony).
8. (uchylony).
Art. 30.
1. Prezes Rady Ministrów powołuje wiceprezesów Urzędu spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Prezes Rady Ministrów odwołuje wiceprezesów Urzędu na wniosek Prezesa Urzędu.
2. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 1, powołuje
Prezes Urzędu.
3. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 29 ust. 3a–3j.
Art. 31.
Do zakresu działania Prezesa Urzędu należy:
1) sprawowanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców przepisów ustawy;
2) wydawanie decyzji w sprawach praktyk ograniczających konkurencję, w
sprawach koncentracji przedsiębiorców oraz w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, a także innych decyzji przewidzianych
w ustawie;
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 17/17
3) prowadzenie badań stanu koncentracji gospodarki oraz zachowań rynkowych
przedsiębiorców;
4) przygotowywanie projektów rządowych programów rozwoju konkurencji oraz
projektów rządowej polityki konsumenckiej;
5) współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organami i organizacjami, do
których zakresu działania należy ochrona konkurencji i konsumentów;
6) wykonywanie zadań i kompetencji organu ochrony konkurencji państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w rozporządzeniu nr
1/2003/WE oraz w rozporządzeniu nr 139/2004/WE;
7) wykonywanie zadań i kompetencji właściwego organu oraz jednolitego urzędu
łącznikowego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w rozporządzeniu nr 2006/2004/WE;
8) opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów projektów aktów prawnych
dotyczących ochrony konkurencji i konsumentów;
9) przedkładanie Radzie Ministrów okresowych sprawozdań z realizacji rządowych programów rozwoju konkurencji i polityki konsumenckiej;
10) współpraca z organami samorządu terytorialnego, w zakresie wynikającym z
rządowej polityki konsumenckiej;
11) inicjowanie badań towarów, wykonywanych przez organizacje konsumenckie;
12) opracowywanie i wydawanie publikacji oraz programów edukacyjnych popularyzujących wiedzę o ochronie konkurencji i konsumentów;
13) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;
14) realizacja zobowiązań międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie współpracy i wymiany informacji w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów oraz pomocy publicznej;
15) gromadzenie i upowszechnianie orzecznictwa w sprawach z zakresu ochrony
konkurencji i konsumentów, w szczególności przez zamieszczanie decyzji
Prezesa Urzędu na stronie internetowej Urzędu;
16) współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych;
17) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub ustawach odrębnych.
Art. 32.
1. Prezes Urzędu wydaje Dziennik Urzędowy Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
2. W Dzienniku Urzędowym Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów mogą być
w całości lub w części publikowane:
1) decyzje i postanowienia Prezesa Urzędu,
2) orzeczenia Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu ochrony konkurencji i
konsumentów, zwanego dalej „sądem ochrony konkurencji i konsumentów”,
3) orzeczenia Sądu Apelacyjnego w sprawach dotyczących apelacji od orzeczeń
sądu ochrony konkurencji i konsumentów,
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 18/18
4) orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących skarg kasacyjnych od
orzeczeń Sądu Apelacyjnego
– lub ich sentencje.
3. Publikacji, o których mowa w ust. 2, dokonuje się z pominięciem informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa, jak również innych tajemnic podlegających
ochronie na podstawie odrębnych przepisów.
4. W Dzienniku Urzędowym Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zamieszcza się również informacje, komunikaty, ogłoszenia, wyjaśnienia i interpretacje
mające istotne znaczenie dla stosowania przepisów w sprawach objętych zakresem
działania Prezesa Urzędu.
Art. 33.
1. W skład Urzędu wchodzi Centrala w Warszawie oraz delegatury Urzędu w Bydgoszczy, w Gdańsku, w Katowicach, w Krakowie, w Lublinie, w Łodzi,
w Poznaniu, w Warszawie i we Wrocławiu.
2. Delegaturami Urzędu kierują dyrektorzy delegatur.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową i
rzeczową delegatur Urzędu w sprawach z zakresu działania Prezesa Urzędu,
uwzględniając charakter i liczbę spraw występujących na danym terenie.
4. Delegatury Urzędu oprócz spraw należących do ich właściwości mogą załatwiać
inne sprawy przekazane im przez Prezesa Urzędu.
5. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Prezes Urzędu może sprawę należącą
do właściwości delegatury przejąć lub przekazać do załatwienia innej delegaturze
Urzędu albo sprawę należącą do swojej właściwości przekazać do załatwienia
wskazanej delegaturze.
6. Decyzje i postanowienia w sprawach z zakresu właściwości delegatur oraz w sprawach przekazanych do załatwienia przez Prezesa Urzędu na podstawie ust. 5 dyrektorzy delegatur wydają w imieniu Prezesa Urzędu.
Art. 34.
Organizację Urzędu określa statut nadany, w drodze zarządzenia, przez Prezesa Rady
Ministrów.
Art. 35.
1. (uchylony).
2. (uchylony).
3. Prezes Urzędu może zlecić Inspekcji Handlowej przeprowadzenie kontroli lub realizację innych zadań należących do zakresu jego działania.
4. (uchylony).
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 19/19
Art. 36. (uchylony).
Rozdział 2
Samorząd terytorialny i organizacje konsumenckie
Art. 37.
Zadania w dziedzinie ochrony interesów konsumentów w zakresie określonym ustawą
oraz odrębnymi przepisami wykonują również: samorząd terytorialny, a także organizacje konsumenckie i inne instytucje, do których statutowych lub ustawowych zadań
należy ochrona interesów konsumentów.
Art. 38.
Zadaniem samorządu terytorialnego w zakresie ochrony praw konsumentów jest prowadzenie edukacji konsumenckiej, w szczególności przez wprowadzenie elementów
wiedzy konsumenckiej do programów nauczania w szkołach publicznych.
Art. 39.
1. Zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw konsumentów wykonuje powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów, zwany dalej „rzecznikiem konsumentów”.
2. Powiaty mogą, w drodze porozumienia, utworzyć jedno wspólne stanowisko rzecznika konsumentów.
Art. 40.
1. Z rzecznikiem konsumentów stosunek pracy nawiązuje starosta lub w miastach na
prawach powiatu prezydent miasta.
2. Rzecznikiem konsumentów może być osoba posiadająca wyższe wykształcenie, w
szczególności prawnicze lub ekonomiczne, i co najmniej pięcioletnią praktykę zawodową.
3. Rzecznik konsumentów jest bezpośrednio podporządkowany staroście (prezydentowi miasta).
4. Rzecznika konsumentów wyodrębnia się organizacyjnie w strukturze starostwa
powiatowego (urzędu miasta), a w powiatach powyżej 100 tys. mieszkańców i w
miastach na prawach powiatu rzecznik konsumentów może wykonywać swoje zadania przy pomocy wyodrębnionego biura.
5. W pozostałym zakresie dotyczącym statusu prawnego rzecznika konsumentów stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458).
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 20/20
Art. 41. (uchylony).
Art. 42.
1. Do zadań rzecznika konsumentów w szczególności należy:
1) zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej
w zakresie ochrony interesów konsumentów;
2) składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie ochrony interesów konsumentów;
3) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;
4) współdziałanie z właściwymi miejscowo delegaturami Urzędu, organami Inspekcji Handlowej oraz organizacjami konsumenckimi;
5) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub w przepisach odrębnych.
2. Rzecznik konsumentów może w szczególności wytaczać powództwa na rzecz konsumentów oraz wstępować, za ich zgodą, do toczącego się postępowania w sprawach o ochronę interesów konsumentów.
3. Rzecznik konsumentów w sprawach o wykroczenia na szkodę konsumentów jest
oskarżycielem publicznym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz.
1148, z późn. zm.6)).
4. Przedsiębiorca, do którego zwrócił się rzecznik konsumentów, działając na podstawie ust. 1 pkt 3, jest obowiązany udzielić rzecznikowi wyjaśnień i informacji
będących przedmiotem wystąpienia oraz ustosunkować się do uwag i opinii rzecznika.
5. Do rzecznika konsumentów stosuje się odpowiednio przepis art. 63 ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
Art. 43.
1. Rzecznik konsumentów, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, przedkłada
staroście (prezydentowi miasta) do zatwierdzenia roczne sprawozdanie ze swojej
działalności w roku poprzednim oraz przekazuje je właściwej miejscowo delegaturze Urzędu.
2. uchylony.
3. Rzecznik konsumentów jest obowiązany przekazywać na bieżąco delegaturom
Urzędu wnioski i sygnalizować problemy dotyczące ochrony konsumentów, które
wymagają podjęcia działań przez organy administracji rządowej.
6)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 109, poz. 1031 i Nr 213,
poz. 2081, z 2004 r. Nr 128, poz. 1351, z 2005 r. Nr 132, poz. 1103 i Nr 143, poz. 1203 oraz z 2006 r.
Nr 226, poz. 1648.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 21/21
Art. 44.
1. Przy Prezesie Urzędu działa Krajowa Rada Rzeczników Konsumentów, zwana dalej „Radą”.
2. Rada jest stałym organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Urzędu w zakresie
spraw związanych z ochroną praw konsumentów na szczeblu samorządu powiatowego.
3. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) przedstawianie propozycji dotyczących kierunków zmian legislacyjnych w
przepisach dotyczących ochrony praw konsumentów;
2) wyrażanie opinii w przedmiocie projektów aktów prawnych lub kierunków
rządowej polityki konsumenckiej;
3) wyrażanie opinii w innych sprawach z zakresu ochrony konsumentów przedłożonych Radzie przez Prezesa Urzędu;
4) przekazywanie informacji dotyczących ochrony konsumentów, w zakresie
wskazanym przez Prezesa Urzędu.
4. W skład Rady wchodzi dziewięciu rzeczników konsumentów, po jednym z obszaru
właściwości miejscowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
5. Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Urzędu. Powołanie następuje na wniosek dyrektorów delegatur, o których mowa w ust. 4, za pisemną zgodą rekomendowanych rzeczników konsumentów. W przypadku odwołania z funkcji rzecznika
konsumentów, członkostwo w Radzie wygasa.
6. Obsługę administracyjną Rady zapewnia Urząd.
7. Urząd zwraca członkom Rady koszty przejazdów na posiedzenia Rady, na zasadach określonych w przepisach w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
8. Tryb pracy Rady określa regulamin ustalony przez Prezesa Urzędu.
Art. 45.
1. Organizacje konsumenckie reprezentują interesy konsumentów wobec organów
administracji rządowej i samorządowej i mogą uczestniczyć w realizacji rządowej
polityki konsumenckiej.
2. Organizacje, o których mowa w ust. 1, mają w szczególności prawo do:
1) wyrażania opinii o projektach aktów prawnych i innych dokumentów dotyczących praw i interesów konsumentów;
2) opracowywania i upowszechniania konsumenckich programów edukacyjnych;
3) wykonywania testów produktów i usług oraz publikowania ich wyników;
4) wydawania czasopism, opracowań badawczych, broszur i ulotek;
5) prowadzenia nieodpłatnego poradnictwa konsumenckiego oraz udzielania nieodpłatnej pomocy konsumentom w dochodzeniu ich roszczeń, chyba że statut
organizacji stanowi, że działalność ta jest wykonywana odpłatnie;
6) udziału w pracach normalizacyjnych;
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 22/22
7) realizowania zadań państwowych w dziedzinie ochrony konsumentów, zlecanych przez organy administracji rządowej i samorządowej;
8) ubiegania się o dotacje ze środków publicznych na realizację zadań, o których
mowa w pkt 7.
3. Organy administracji rządowej i samorządowej są obowiązane do zasięgania opinii
organizacji konsumenckich w sprawach dotyczących kierunków działania na rzecz
ochrony interesów konsumentów.
[Art. 46.
Wysokość rocznych dotacji celowych, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.7)), przekazywanych z budżetu państwa na realizację zadań, o których mowa w art. 45 ust. 2 pkt 7,
jest ustalana w ustawie budżetowej w części budżetu państwa, której dysponentem jest
Prezes Urzędu.]
Dział VI
Postępowanie przed Prezesem Urzędu
Rozdział 1
Przepisy ogólne
nowe brzmienie art.
46 wchodzi w życie z
dn. 1.01.2010 r. (Dz.
U. z 2009 r. Nr 157,
poz. 1241)
Art. 47.
1. Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest prowadzone jako postępowanie wyjaśniające, postępowanie antymonopolowe lub postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
2. Postępowanie wyjaśniające może poprzedzać wszczęcie postępowania antymonopolowego lub postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów.
Art. 48.
1. Prezes Urzędu może wszcząć z urzędu, w drodze postanowienia, postępowanie wyjaśniające, jeżeli okoliczności wskazują na możliwość naruszenia przepisów ustawy, w sprawach dotyczących określonej gałęzi gospodarki, w sprawach dotyczących ochrony interesów konsumentów oraz w innych przypadkach, gdy ustawa tak
stanowi.
7)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1420 oraz z 2006 r. Nr
45, poz. 319, Nr 104, poz. 708, Nr 170, poz. 1217 i 1218, Nr 187, poz. 1381 i Nr 249, poz. 1832.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 23/23
2. Postępowanie wyjaśniające może mieć na celu w szczególności:
1) wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające
wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter
antymonopolowy;
2) wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów;
3) badanie rynku, w tym określenie jego struktury i stopnia koncentracji;
4) wstępne ustalenie istnienia obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji;
5) ustalenie, czy miało miejsce naruszenie chronionych prawem interesów konsumentów uzasadniające podjęcie działań określonych w odrębnych ustawach.
3. Zakończenie postępowania wyjaśniającego następuje w drodze postanowienia.
4. Postępowanie wyjaśniające nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach
szczególnie skomplikowanych – nie dłużej niż 60 dni od dnia jego wszczęcia.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, przepisu ust. 4 oraz art. 35 ustawy z
dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000
r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.8)) nie stosuje się.
Art. 49.
1. Postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję,
postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów
oraz w sprawach nakładania kar pieniężnych wszczyna się z urzędu.
2. Postępowanie antymonopolowe w sprawach koncentracji wszczyna się na wniosek
lub z urzędu.
Art. 50.
1. Przedsiębiorcy są obowiązani do przekazywania wszelkich koniecznych informacji
i dokumentów na żądanie Prezesa Urzędu.
2. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) wskazanie zakresu informacji;
2) wskazanie celu żądania;
3) wskazanie terminu udzielenia informacji;
4) pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji
nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.
3. Każdy ma prawo składania na piśmie – z własnej inicjatywy lub na prośbę Prezesa
Urzędu – wyjaśnień dotyczących istotnych okoliczności sprawy.
8)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 509,
z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 130, poz. 1188, Nr 170,
poz. 1660, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 78, poz. 682 i Nr 181, poz.
1524.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 24/24
Art. 51.
1. Dowodem z dokumentu w postępowaniu przed Prezesem Urzędu może być tylko
oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego lub upoważnionego pracownika
przedsiębiorcy.
2. Dowodem w postępowaniu przed Prezesem Urzędu jest dokument sporządzony w
języku polskim, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Jeżeli dokument został sporządzony w języku obcym, należy przedłożyć także poświadczone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie na język polski tego dokumentu albo jego części mającej stanowić dowód w sprawie.
Art. 52.
1. Strona, powołująca się na dowód ze świadków, jest obowiązana wskazać fakty,
które mają być potwierdzone zeznaniami poszczególnych świadków, oraz podać
dane umożliwiające prawidłowe wezwanie świadka.
2. Prezes Urzędu, wzywając świadka, podaje w wezwaniu imię, nazwisko i miejsce
zamieszkania wezwanego, miejsce i czas składania wyjaśnień, określa strony i
przedmiot sprawy oraz wskazuje przepisy o odpowiedzialności karnej za składanie
fałszywych zeznań.
Art. 53.
1. Zeznanie świadka, po spisaniu do protokołu, będzie mu odczytane i, stosownie do
okoliczności, na podstawie jego uwag uzupełnione lub sprostowane.
2. Protokół przesłuchania świadka podpisuje świadek i prowadzący przesłuchanie
pracownik Urzędu.
Art. 54.
1. W sprawach wymagających wiadomości specjalnych Prezes Urzędu, po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru, może wezwać jednego lub
kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.
2. Biegłym, w rozumieniu ust. 1, może być również osoba prawna wyspecjalizowana
w danej dziedzinie.
Art. 55.
Strona może żądać wyłączenia biegłego z przyczyn, z jakich można żądać wyłączenia
pracownika Urzędu, do ukończenia czynności biegłego. Strona składająca wniosek o
wyłączenie biegłego po rozpoczęciu przez niego czynności jest obowiązana uprawdopodobnić, że przyczyna uzasadniająca wyłączenie powstała później lub że wcześniej
nie była jej znana.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 25/25
Art. 56.
Prezes Urzędu może zarządzić okazanie biegłemu akt sprawy i przedmiotu oględzin.
Przepisy art. 71 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
Art. 57.
1. Opinia biegłego powinna zawierać uzasadnienie.
2. Biegli mogą złożyć opinię łączną.
Art. 58.
1. Prezes Urzędu przyznaje biegłym wynagrodzenie według przepisów o kosztach
prowadzenia dowodu z opinii biegłego w postępowaniu sądowym, z zastrzeżeniem
ust. 3.
2. Prezes Urzędu może nałożyć na stronę, która złożyła wniosek o przeprowadzenie
dowodu z opinii biegłego, obowiązek wpłacenia zaliczki na poczet wydatków biegłego.
3. Jeżeli nie wydano decyzji stwierdzającej stosowanie praktyki ograniczającej konkurencję albo naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, koszty wynagrodzenia
biegłego ponosi Skarb Państwa.
Art. 59.
1. Prezes Urzędu może zwrócić się o wydanie opinii do jednostki naukowej w rozumieniu przepisów o zasadach finansowania nauki.
2. W opinii jednostka wskazuje osobę albo osoby, które przeprowadziły badania i
wydały opinię.
3. Przepisy art. 54-58 stosuje się odpowiednio.
Art. 60.
1. Prezes Urzędu może w toku postępowania przeprowadzić rozprawę.
2. Rozprawa, o której mowa w ust. 1, jest jawna, z zastrzeżeniem ust. 4.
3. Prezes Urzędu może wezwać na rozprawę i przesłuchać strony, świadków oraz zasięgnąć opinii biegłych.
4. Rozprawa, o której mowa w ust. 1, jest niejawna, jeżeli są podczas niej rozpatrywane informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa, jak również inne tajemnice podlegające ochronie na podstawie odrębnych przepisów. Przepisy art. 153 i
154 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego stosuje
się odpowiednio.
Art. 61.
Prezes Urzędu może zwrócić się o przesłuchanie świadków lub o zasięgnięcie opinii
biegłych do właściwego miejscowo sądu rejonowego, jeżeli przemawia za tym charakter dowodu albo wzgląd na poważne niedogodności lub znaczną wysokość kosztów
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 26/26
przeprowadzenia dowodu. Prezes Urzędu, zwracając się do sądu o przeprowadzenie
dowodu, wydaje postanowienie, w którym określa:
1) sąd, który ma przeprowadzić dowód;
2) środek dowodowy;
3) fakty podlegające stwierdzeniu.
Art. 62-68. (uchylone).
Art. 69.
1. Prezes Urzędu, na wniosek lub z urzędu, może, w drodze postanowienia, w niezbędnym zakresie ograniczyć prawo wglądu do materiału dowodowego załączonego do akt sprawy, jeżeli udostępnienie tego materiału groziłoby ujawnieniem tajemnicy przedsiębiorstwa, jak również innych tajemnic podlegających ochronie na
podstawie odrębnych przepisów.
2. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również materiałów włączonych
do postępowania na podstawie art. 73 ust. 5.
3. Na postanowienie wydane na podstawie ust. 1 przysługuje zażalenie.
4. Składający wniosek o ograniczenie prawa wglądu do materiału dowodowego
przedkłada Prezesowi Urzędu również wersję dokumentu niezawierającą informacji objętych ograniczeniem, o którym mowa w ust. 1, ze stosowną adnotacją.
5. Stronom udostępnia się wersję dokumentu niezawierającą informacji objętych
ograniczeniem, o którym mowa w ust. 1, ze stosowną adnotacją.
Art. 70.
1. Wszelkie informacje i dowody uzyskane przez Prezesa Urzędu w trybie art. 109, w
tym informacje o wystąpieniu przedsiębiorcy o odstąpienie od wymierzenia kary
pieniężnej lub jej obniżenie, nie podlegają udostępnieniu, z zastrzeżeniem ust. 2 i
3.
2. Prezes Urzędu udostępnia stronom informacje i dowody, o których mowa w ust. 1,
przed wydaniem decyzji.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy przedsiębiorca występujący o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej lub jej obniżenie wyrazi pisemną zgodę
na udostępnienie informacji i dowodów, o których mowa w ust. 1.
Art. 71.
1. Pracownicy Urzędu są obowiązani do ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, jak
również innych informacji, podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów, o których powzięli wiadomość w toku postępowania.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do informacji powszechnie dostępnych, informacji o
wszczęciu postępowania oraz informacji o wydaniu decyzji kończących postępowanie i ich ustaleniach.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do pracowników Inspekcji Handlowej oraz
innych osób biorących udział w kontroli, o których mowa w art. 105a ust. 2.
2009-10-16
©Kancelaria Sejmu
s. 27/27
Art. 72.
Organy administracji publicznej są obowiązane do udostępniania Prezesowi Urzędu
znajdujących się w ich posiadaniu akt oraz informacji istotnych dla postępowania toczącego się przed Prezesem Urzędu.
Art. 73.
1. Informacje uzyskane w toku postępowania nie mogą być wykorzystane w innych
postępowaniach prowadzonych na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem ust. 2-4.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy:
1) postępowania karnego prowadzonego w trybie publicznoskargowym lub postępowania karno-skarbowego;
2) innych postępowań prowadzonych przez Prezesa Urzędu;
3) wymiany informacji z Komisją Europejską i organami ochrony konkurencji
państw członkowskich Unii Europejskiej na podstawie rozporządzenia nr
1/2003/WE;
4) wymiany informacji z Komisją Europejską i właściwymi organami państw
członkowskich Unii Europejskiej na podstawie rozporządzenia nr
2006/2004/WE;
5) przekazywania właściwym organom informacji, które mogą wskazywać na naruszenie odrębnych przepisów.
3. Prezes Urzędu udostępnia organom regulacyjnym w dziedzinie rynku usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz gospodarki paliwami i energi
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)