To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
3. Domniemanie dobrej wiary.
Domniemanie dobrej wiary odnosi się do całego systemu prawa cywilnego - art. 7 KC każe domniemywać istnienie dobrej wiary.
Podział na dobrą i złą wiarę ma charakter wyczerpujący, a zarazem rozłączny. Chodzi tu o stany psychiczne osoby odnoszące się do jej wiedzy o istnieniu jakiegoś stosunku prawnego lub wynikającego z niego prawa podmiotowego. Dobra wiara polega zatem na błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu kogoś o tym ,że przysługuje mu jakieś prawo podmiotowe.
Z kolei w złej wierze jest ten, kto albo wie, że określone prawo mu nie przysługuje, albo nie wie, lecz wiedzieć o tym powinien.
Domniemanie dobrej wiary jest wiążące dla orzekającego sądu, aż do czasu gdy nie zostanie obalone dowodem złej wiary.
4 Moc wiążąca orzeczeń
Ponadto termin „domniemanie” pojawia się w przepisach prawnych dla wyrażenia mocy wiążącej ustaleń dokonanych w orzeczeniach sądowych. Panujący pogląd naukowy rozumie wspominane wyrażenia ustawowe dosłownie, uznając je za normy domniemania prawnego.
Natomiast przeciwny pogląd wskazuje na odmienną strukturę tych norm. W szczególności nie da się w nich wyróżnić istotnych dla domniemań prawnych dwóch elementów, a mianowicie przesłanki i wniosku domniemania.
Właściwsze wydaje się zakwalifikowanie wspomnianych reguł do odrębnego typu norm domniemania określających moc wiążącą orzeczeń sądowych. Funkcja ich polega na umacnianiu spójności porządku prawnego przez ochronę autorytetu orzeczeń sądowych i oczywiście dokonanych w nich ustaleń.
Ustalenie właściwej normy dla rozstrzygnięcia sprawy.
I. wykładnia prawa
1. uwagi wstępne
Dla ustalenie, jaka norma, a więc jakiej treści, jest właściwa do rozstrzygnięcia sprawy, sąd dokonuje wykładni prawa, a ściślej rzecz ujmując wykładni przepisów prawnych. Wstępnie więc musi ustalić, jakie przepisy należy mieć na względzie jako obowiązujące. W szczególności podkreślić należy, że sąd rozpoznający sprawę nie może odmówić zastosowania przepisu ustawy lub równorzędnego aktu normatywnego z powodu jego niezgodności z Konstytucją RP. Jeśli jednak poweźmie poważne wątpliwości w tym względzie, powinien zwrócić się z odpowiednim pytaniem do Trybunału Konstytucyjnego.
Wykładnię tę można określić jako swoisty proces myślowy polegający na ustaleniu właściwego znaczenia tekstów prawnych, stanowiących podstawę do zrekonstruowania poszukiwanej normy prawnej. Ustaleń tych dokonuje sąd jedynie w zakresie koniecznym do rozstrzygnięcia konkretnej sprawy
Dyrektywy wykładni powinny być jednolite i przestrzegane przez wszystkie organy powołane do interpretacji prawa.
2. dyrektywy językowe
Każą odwoływać się do reguł znaczeniowych i składniowych powszechnego języka i uwzględniać reguły języka, jakie wytworzyły się w środowisku prawniczym, a głównie ustanowione zostały przepisami prawnymi.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)