To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Tubingi żelbetowe
Tubingi żelbetowe projektuje się na wzór metalowych, jako elementów zamiennych o mniejszym zużyciu metali. Są one przystosowane do technologii montażu tubingów metalowych i jako oszczędniejsze są wbudowywane na odcinkach tuneli wykonywanych w dobrych warunkach geotechnicznych, w górotworze nienawodnionym. Tubingi żelbetowe zachowują więc globalne wymiary tubingów metalowych: ich szerokość 75-100 cm, długość po łuku 150-250 cm, a wysokość kołnierzy 20-65 cm. Zwiększa się natomiast grubość kołnierzy i żeber do 10-20 cm, a powłoki do 8-12 cm ze względu na potrzebę rozmieszczenia zbrojenia. Tubingi wykonuje się w wytwórniach prefabrykatów, korzystając z automatycznych linii produkcyjnych gwarantujących wysoką jakość produkcji. Stosuje się wysokie klasy cementu i kruszywa najczęściej bazaltowego, co gwarantuje bardzo wysokie klasy otrzymywanego betonu. Zbrojenie wykonuje się ze stali o dużej wytrzymałości z zastosowaniem spawania bądź wstępnego sprężania prętów zbrojeniowych. W rezultacie otrzymujemy elementy obudowy o bardzo dużej nośności nie ustępującej tubtngom żeliwnym (rys. 5.15). Wiele zabiegów technologicznych umożliwia również pełne uszczelnienie płaszcza tubingu. Często zabiegi te są chronione patentami lub tajemnicą przemysłową firmy, ale wiele z nich jest ogólnie znanych, na przykład:
• optymalne zagęszczenie masy betonowej przez wibrowanie i próżniowanie formowanych konstrukcji,
• sterowanie procesu wiązania i dojrzewania betonu w komorach termicznych, aby uniknąć spękań skurczowych,
• powlekanie lub nasycanie tubingów środkami uszczelniającymi, ewentualnie nakładanie warstw izolacyjnych, • stosowanie domieszek uszczelniających do betonu, które nie powodują obniżenia jego wytrzymałości.
Podobnie jak w przypadku rubingów żeliwnych, uszczelnia się wszystkie połączenia elementów żelbetowych.
Niestety połączenia tubingów żelbetowych zdecydowanie odbiegają od skuteczności połączeń tubingów żeliwnych. Mimo podobieństw tych połączeń występuje w nich zjawisko klawiszowania, czyli nieciągłe rozwarcie styku podczas zginania pierścienia bądź łuku. Przyczyna tego zjawiska tkwi w następujących różnicach między tubingami żeliwnymi i żelbetowymi:
• znacznie grubsze kołnierze tubingów żelbetowych zachowują się na styku jako elementy sztywne i zamiast się odkształcać ulegająjedynie obrotowi wokół jednej krawędzi,
• klawiszowaniu połączeń sprzyja również znaczna długość śrub łączących grube żebra żelbetowe, ponieważ ich bezwzględne wydłużenie znacznie wykracza poza przedział małych odkształceń sprężystych,
• obrót połączenia (klawiszowanie) wokół jednej krawędzi wywołuje koncentrację naprężeń dociskających, niekorzystnych dla betonu, który ulega stopniowemu kruszeniu naruszającemu ciągłość konstrukcji.
(…)
… rozwiązania styków, na przykład, odejścia od przekrojów płaskich, zastępując je walcowymi (rys. 5.16), ale jak dotychczas nie znaleziono skutecznego rozwiązania i problem wymaga dalszych poszukiwań i badań naukowo-technicznych. Styki obudowy 2 tubingów żelbetowych osłabiają obudowę, a przede wszystkim istotnie naruszają jej szczelność, co ogranicza zakres jej zastosowania.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)