To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Trzy typy prawomocnego panowania. 3 typy prawomocnego panowania: tradycyjny, charyzmatyczny, racjonalny. Tradycyjny: skoro władza zawsze była, przechodzi z pokolenia na pokolenie, to należy być względem niej posłusznym. Charyzmatyczny: podporządkowanie wynika z oceny cech osobistych przywódcy. Często byli to przywódcy z pola bitwy, którzy wykorzystali sukces wojenny do zdobycia władzy, przede wszystkim dyktatorzy XX wieku. Istnieje w tym przypadku pewna granica posłuszeństwa, a jest nią utrata wiary w sprawczą moc cech przywódcy, utrata wiary w jego skuteczność. Racjonalny (legalny): posłuszeństwo władzy oparte o wybory, czyli prawem uregulowany sposób wyboru władz. Bardzo istotna jest legitymizacja władzy, jej legalność, czyli prawo do wydawania wiążących rozkazów. Wizja Webera była idealistyczna. Jego typy panowania nie mogą istnieć w rzeczywistości. Weber zdawał sobie z tego sprawę. Jego teoria otworzyła drogę do zastanawiania się nad legitymizacją władzy, oraz pozwoliło na pojawienie się w późniejszym czasie takich koncepcji, które pozwalają bardziej jednoznacznie legitymizacje władzy opracować, a potem w praktyce zastosować te rozwiązania, bo jak się okazuje - mają one znaczenie. Mamy trzy typy prawomocnego panowania (to znaczy to samo co legitymowanego): - tradycyjny, charyzmatyczny, racjonalny (legalny). Tradycyjny typ wyjaśnia posłuszeństwo wobec władzy, tłumaczy w sposób tradycyjny, np. władza przechodzi z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna - zawsze tak było, jest i będzie i fakt tego przyzwyczajenia, uznania znaczenia tradycji, powoduje że jesteśmy tej władzy posłuszni. Charyzmatyczny typ opiera się o charyzmę, obdarzony charyzmą (tak mówimy), są to szczególne cech, wyjątkowe cechy, odbiegające od przeciętnego, np. zdolności przywódcze - stratega wojskowego bo wygrywa bitwy, ochronił naród przed inwazją, poprowadził do zwycięstwa, ze współczesnych tak był postrzegany Charles de Gaulle. Inny to Napoleon. A w Polsce - J. Piłsudzki, innego chyba nie było o takiej skuteczności oddziaływania. Dla wykorzystania charyzmy charakterystyczne jest, że ona w jakim stopniu może wynikać z przesłanek emocjonalnych, nie zawsze musi być to do końca racjonalna, często znajdziemy i takie całkiem nie racjonalne myślenie o takim przywódcy. Niewątpliwie to widać w przypadku Napoleona.. Należy również uwzględnić i to, że charyzma może się skończyć w pewnym momencie i posłuszeństwo wobec charyzmatycznego przywódcy sięga granic wiary w skuteczność jego działania. Jeśli tracimy wiarę w takiego przywódcę, to nie będziemy mu posłuszni. Odwołać można się do de Gaulle`a, bo on na tym właśnie bazował, stracił poparcie, przestał oddziaływać swoim wielkim duchem - już nie przywódcy narodowego z czasów wojny, ale przywódcy odbudowującego wielkość i potęgę Francji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)