To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Teoria sprawiedliwości Arystotelesa:
* Sprawiedliwość może zaistnieć najpełniej w wspólnocie wolnej → relacje wzajemne regulowane poprzez prawa. * Prawo naturalne nie jest czynnikiem wystarczającym dla istnienia sprawiedliwości → aby istniała potrzebny jest ustrój. * Sprawiedliwość przyrodzona urzeczywistnia się w Polis /problem dla św. Tomasza/. * U Arystotelesa mamy do czynienia z kwestią, że wraz ze sprawiedliwością musi iść prawość: - sprawiedliwość: ogólność; - prawość: uszczegółowienie, wzięcie pod uwagę specyficznych warunków; * Sprawiedliwość utożsamia z przyjaźnią /szeroka kategoria/: rozumie ją jako obejmującą wszystkich obywateli; istotny element, konieczny, do urzeczywistniania się sprawiedliwości.
→ Istotą więzów łączących państwo jest przyjaźń . Arystoteles nadaje przyjaźni znaczenie polityczne: przyjaźń dla Arystotelesa oznacza rezygnacje partykularnych, egoistycznych dążeń, na rzecz dzielenia się zewnętrznymi dobrami wespół z obywatelami. Przyjaźń może być zawierana z powodu trzech motywów: 1. Pożytek /najmniej pożądany/;
2. Przyjemność; 3. Cnota /najbardziej pożądany/: zawiera w sobie dwa poprzednie, najdoskonalsza postać przyjaźni.
Przyjęcie tej koncepcji brak dążności obywateli za zaszczytami: istnieje pragnienie życia wspólnego. Osiągnięcie takiej przyjaźni jest bardzo rzadkie, dotyczy tylko niektórych - Człowiek Wielkoduszny /osoby, które osiągają ten poziom przyjaźni/. W sprawach politycznych dążą dwie grupy ludzi, aby rządzić: 1. Sofiści: zdaje im się, że nauczają sztuki politycznej, ale, zdaniem Arystotelesa, sofiści nie mogą dotrzeć do cnoty, bo posługują się retoryką - a ona jest fuj. /dygresja: idea politycznej poprawności: staje się ona ideologią - zakłada: że da się wyrzucić z języka mowę nienawiści /zastąpić terminy pejoratywne, terminami neutralnymi/ → występuje charakter retoryczny i założenie, że mówienie przekłada się na myślenie. → absurdy: z życia publicznego wyrzuca się kwestię satyry, ironii; Współczesna sofistyka/. 2. Osoby praktykujące politykę: osoby, które nie wypowiadają się na temat polityki, ani w mowie ani piśmie → działają politycznie. Biegłość w polityce jest czymś naturalnym, nie nabywają jej /nie uczą się jej/. Naczelnym przedmiotem namysłu politycznego powinny być trzy rzeczy:
Kultura polityczna w obrębie danego Polis;
Społecznych uwarunkowań;
Rządy /rodzaj rządów/.
Mają one zblizać nas do prawodawstwa - uprzednie do prawodawstwa.
Skategoryzował pięć tematów, które obejmują politykę:
Przychody i wydatki;
Funkcja zewnętrzna i wewnętrzna państwa /kwestia wojny i pokoju, bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego/;
(…)
… się z trzech elementów:
Wspólnota rodzinna /relacje między mężem a żoną oraz panem a niewolnikiem /ta druga jest czymś naturalnym, element relacji rządzącego i rządzonego/ → naczelne zadanie wspólnoty rodzinnej: zaspakajanie potrzeb codziennych; Gmina wiejska /zrzeszenie kilku rodzin/ Polis /zrzeszenie wszystkich rodzin, gmin wiejskich, na określonym terytorium/ → tego typu zrzeszenie osiąga poziom…
…, to każdy niekompetentny idiota może dorwać się do władzy.
Jeśli chodzi o Politeie: wprowadza m.in. cenzus kompetencji → nie byłoby sytuacji, że w komisji sprawiedliwości sejmowej zasiada sprzątaczka → potrzebna jest dzielność /nie chodzi o wykształcenie, może być sprzątaczka o ile posiadałaby odpowiednią wiedzę → kompetencję/.
Królestwo: o królestwie Arystoteles mówi, że musi uwzględniać wybitne zalety charakteru…
… podstawie dziedzictwa, są ograniczone do pewnych określonych czynności, tzn. król to wódz, sędzia i zwierzchnik kultu bogów /arcykapłan/. - Pełne królestwo: Król rządzi wszystkim wedle swojej woli, samo królestwo jest zorganizowane na kształt gospodarstwa domowego.
Arystokracja: ustrój lepszy od królestwa: rządy większej liczby ludzi, równie dzielnych ludzi a nie panowanie …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)