Obszerny wykład (19 stron w formacie doc) na temat teorii rozwoju dojrzałości interpersonalnej. Notatka z pedagogiki. Zawiera następujące treści: zbieranie doświadczeń, stosunki interpersonalne, charakterystyka poziomów integracji, wrodzony potencjał biologiczny, dojrzewanie fizjologiczne systemu nerwowego, interioreceptory, struktury poznawcze, emocjonalne, ogłupienie neurotyczne, sytuacje frustracyjne, dostrzeganie zależności między sobą i otoczeniem, techniki adaptacyjne, krętactwo, zastraszanie, konformizm, kontrola, manipulacja, środowisko popkulturowe, otoczenie społeczne, tożsamość, osobowa odrębność, amerykańsko-europejski krąg kulturowy, podtypy zachowania, aspołeczny agresywny, aspołeczny pasywny, niedojrzały konformista, podkulturowy konformista, manipulator (pragmatyk), neurotyk aktywny (odreagowujący, acting-out), neurotyk lękowy, zidentyfikowany z podkulturą, reaktywny w sytuacjach traumatyzujących, integracja różnic między elementami otoczenia, niedorozwój mechanizmów kontroli, środowisko równieśnicze, niedojrzały konformista, konformista podkulturowy, rodzina zastępcza z jednym dzieckiem, typ kontroli wychowawczej, manipulator, pragmatyk, sytuacje traumatyzujące, zastosowanie praktyczne teorii rozwoju dojrzałości, interpersonalnej, wadliwe funkcjonowanie społeczne, częstotliwość występowania podtypów dewiacyjnych w praktyce resocjalizacyjnej.
TEORIA ROZWOJU DOJRZAŁOŚCI INTERPERSONALNEJ I SYSTEM DIAGNOSTYCZNY „I-LEVEL CLASSIFICATION"
C.E. Sullivan i M.Q. Grant (1957) przyjęli założenie, akceptowane dość powszechnie przez psychologów klinicznych i społecznych, że rozwój człowieka jest osiąganiem prze stosunkach niego coraz wyższych poziomów dojrzałości w stosunkach interpersonalnych. Zjawisko to wiąże się ze wzrostem poczucia tożsamości „ja" w miarę nabywania przez człowieka doświadczeń społecznych — różnicowanych i integrowanych odpowiednio na poszczególnych etapach rozwoju oraz jego zaburzeń.
Przedstawiamy zatem w sposób bardziej uporządkowany niż dotychczas główne założenia teorii, aby następnie omówić wynikający z niej model diagnozy i zaleceń postdiagnostycznych.
— Organizm ludzki od chwili narodzin wchodzi w nieustanny kontakt ze swym otoczeniem. Kontakt ten pozwala mu na redukcję napięć fizjologicznych, zaspokojenie potrzeb zgodnie z posiadanym potencjałem biologicznym (popędowo-emocjonalnym).
— Bezpośrednim efektem wchodzenia w kontakt ze światem zewnętrznym jest proces różnicowania dochodzących zeń bodźców oraz reagowanie na nie.
— Zróżnicowane elementy pierwotnego doświadczenia życiowego (bodźce i reakcje) podlegają uporządkowaniu i selekcji w procesie ich integrowania.
Następstwem równoległego różnicowania oraz integrowania doświadczeń życiowych (zorganizowanych bodźców i reakcji) jest pojawienie się u jednostki elementarnych struktur poznawczych, emocjonalnych oraz zachowaniowych.
— Każde nowe doświadczenie jest wchłaniane i kształtowane przez struktury już istniejące, wpływając tym samym na ich wewnętrzną modyfikację.
- W toku różnicowania oraz integrowania doświadczeń jednostka uzyskuje poznawczą reprezentację (obraz) świata, samej siebie oraz innych ludzi, a także wzajemnych stosunków, jakie między nimi zachodzą.
- Wyróżnia się siedem stadiów rozwojowych ze względu na osiągnięty przez jednostkę poziom dojrzałości do kontaktów interpersonalnych. Każdy poziom dojrzałości jest scharakteryzowany przez centralny problem adaptacyjny (trudność do pokonania), jaki jednostka jest zmuszona rozwiązać, aby dokonać
(…)
… społeczne dotyczące postępowania jest przez nią traktowane jako rodzaj symbolicznej odmowy i wrogości społeczeństwa w stosunku do niej.
Nieumiejętność dobierania właściwych środków zaspokojenia potrzeb emocjonalnych prowadzi do konfliktów z prawem, moralnością lub obyczajem.
Typową formą nieprzystosowania społecznego na drugim poziomie rozwoju dojrzałości interpersonalnej jest aspołeczność…
… dojrzała potrafi funkcjonować w rolach społecznych — w sposób elastyczny utrzymywać satysfakcjonujące ją i otoczenie kontakty społeczne, nie rezygnując jednak z własnej niezależności i autonomii, czyli z „tożsamości".
Jest na tyle plastyczna w przystosowaniu społecznym, iż może tolerować nawet sprzeczne role przypisane jej przez system społeczny. Pozostaje przy całkowicie świadomej własnej „osobowej…
… interpersonalnej staje się przestępcą, łatwo dostosowuje się do regulaminów zakładów zamkniętych i dobrze funkcjonuje w środowiskach o jasno sprecyzowanych i nieskomplikowanych zasadach. Akceptacja reguł i norm społecznych jest powierzchowna i zewnętrzna. Zatem internalizacja nakazów i oczekiwań społecznych względem niej nie dochodzi do skutku w wymaganym zakresie.
Typowymi formami dewiantywnego przystosowania…
… tak nie potrafi jak on itp.).
4. Jest przesadnie samokrytyczny, czasami postrzega się jako nikczemnik, w związku z czym przeżywa stany depersonalizacji, pozwalające mu traktować jego przeszłość i „występki" jako cudze.
5. Jego zachowania przestępcze mogą być sygnałem nierozwiązanych problemów rodzinnych (brak identyfikacji z wartościowymi wzorami) lub konfliktu spowodowanego interioryzacją któregoś z rodziców…
… (ciepło, emocje),
— skłonność do niesienia pomocy,
— zdolność do empatii i rozumienia cudzych zachowań.
Zastosowanie praktyczne teorii rozwoju dojrzałości interpersonalnej
Jedną z instytucji, która realizuje w praktyce resocjalizacji postulaty teorii, jest zakład dla nieletnich Boy's Farm w miejscowości Shawbridge w prowincji Quebec w Kanadzie. Rezydentami są chłopcy w przedziale wieku od 12 do 18…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)