To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
1!
Pedagogika resocjalizacyjna -jest nauką interdyscyplinarną, praktyczną i teoretyczną zajmującą się wychowywaniem osób z zaburzeniami w procesie socjalizacji, tj. kategorią osób, które z różnych powodów wykazują objawy nieprzystosowania i wykolejenia społecznego. Zajmuje się osobami wobec których procesy wychowania i socjalizacji nie powiodły się. Wobec tego zespół zabiegów resocjalizacyjnych ma na celu doprowadzenie do stanu poprawnego przystosowania społecznego jednostki oraz ukształtowania takich cech, które będą jej gwarantować optymalne uspołecznienie i twórcze funkcjonowanie w społeczeństwie.
Ped. Reso. Jako dyscyplina teoretyczna- opisuje proces wychowania ale też daje wskazówki do modyfikacji parametrów osobowościowych czy zachowań które są określone jako niekorzystne, szkodliwe, patogenne.
Ped. Reso. Jako dyscyplina praktyczna-jej istotnym celem jest doskonalenie zmian, czyli modyfikacja rzeczywistości wychowawczej dzięki znajomości twierdzeń o charakterze opisowo- wyjaśniającym , które czerpie z teorii wychowania. Istotą pedagogiki resocjalizacyjnej jako dyscypliny praktycznej jest formułowanie zaleceń, czyli opracowywanie , uzasadnianie, wdrażanie projektów określonych zmian w procesie kształtowania człowieka i jego środowiska wychowawczego.
Subdyscypliny pedagogiki resocjalizacyjnej( Pytka)
-teologia wychowania
-teoria wychowania
-metodyka wychowania
Subdyscypliny pedagogiki resocjalizacyjnej
-fenomenologia trudności wychowawczych
-etiologia trudności wychowawczych -diagnostyka
-terapia
-metodyka wychowania resocjalizującego
-teoria wychowania
-profilaktyka
-teleologia
Pedagogika resocjalizacyjna jako samodzielna gałąź wiedzy o patologii ukształtowała się w obrębie pedagogiki specjalnej.
Pedagogika resocjalizacyjna(def. wg. Jedlewskiego)- Jest nauką zajmującą się odmianą rzeczywistości wychowawczej, którą można określić jako wychowanie resocjalizujące. Zasady wychowania wg Lipkowskiego:
1)zasada akceptacji- zasada ta ma szczególne znaczenie w terapii wychowawczej.
Jej podstawą jest wytworzenie więzi emocjonalnej między wychowawcą a wychowankiem. Jednostkę
z odchyleniami od normy uznaję się za jednostkę mająca prawo do szczególnej opieki i pomocy.
Zasada ta jest przejęta bez zastrzeżeń w stosunku do jednostek chorych , kalekich i z uszkodzeniami
organów zmysłowych, ale budzi zastrzeżenia w stosunku do jednostek aspołecznych, które postępują
niezgodnie z zasadami współżycia społecznego i odtrącają pomocna dłoń wychowawcy. Akceptacja
tzn. uznanie dziecka nie za gorsze, ale za dziecko zasługujące na szczególną pomoc. Sytuacja dziecka
uznawana jest więc za sytuacje dla niego niekorzystną, którą w miarę możliwości należy zmienić i
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)