To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Teoria klasyczna podlegała różnym przekształceniom. Najistotniejszej reinterpretacji teorii klasycznej dokonali przedstawiciele szkoły neoklasycznej: Samuelson, Hecksher, Ohlin, twórcy teorii obfitości zasobów. Ci ekonomiści dopatrywali się przyczyn rozwoju handlu w kształtowaniu się odmiennych, relatywnych różnic w kosztach o cenach. Neoklasycy inaczej tłumaczyli przyczyny różnic w kosztach i cenach. Według klasyków kosztach decydują warunki produkcji. Według neoklasyków o różnicach w kosztach produkcji decyduje wyposażenie w 2 podstawowe czynniki produkcji: kapitał i siłę roboczą.
Według neoklasyków kraj, który posiada większe zasoby siły roboczej powinien się specjalizować w produkcji i eksporcie dóbr pracochłonnych. Natomiast kraj posiadający większe zasoby kapitału powinien się specjalizować w produkcji i eksporcie dóbr kapitałochłonnych.
Teoria obfitości zasobów brzmi:
Każdy kraj powinien eksportować towary, których produkcja wymaga większego zastosowania bardziej obfitego i w związku z tym tańszego czynnika produkcji, importować zaś towary, których produkcja wymaga większego zastosowania mniej obfitego i w związku z tym droższego czynnika produkcji.
Różnica między teorią klasyczną i neoklasyczną wynika z odmiennej interpretacji przyczyn różnic w kosztach i cenach.
Teoria obfitości zasobów podlegała różnym praktycznym ocenom i Leontiew w latach 40-stych XX wieku sprawdzał tę teorię na przykładzie gospodarki amerykańskiej. Jego badania doprowadziły do paradoksu, zwanego później paradoksem Leontiewa. Badając gospodarkę amerykańską odkrył, iż USA posiadające dużo kapitału i stosunkowo mniej siły roboczej, specjalizuje się w produkcji pracochłonnej. Okazało się, że USA eksportują dobra pracochłonne. Tego czynnika było mniej, ale był bardziej wydajny niż w innych krajach. Zasoby to nie wszystko, liczy się wydajność. I dlatego ten czynnik był wydajniejszy, a więc i tańszy. Nie tylko powinno brać się pod uwagę wyposażenie w czynniki produkcji, ale efektywność tych czynników i to decyduje o ocenie czynnika - wniosek Leontiewa.
Do neoklasyków zaliczamy również innego ekonomistę: Marshala, który stworzył właściwy model wymiany zagranicznej.
Model Marshala
m, s - krzywe zaoferowania
A,B - oznaczają ile dóbr może produkować kraj A albo Kraj B (w zależności od linii)
mamy 2 kraje; kraj A i kraj B. Kraj A wytwarza produkt x, kraj B wytwarza produkt y. Następnie mamy prostą A i B i one określają wymienne relacje. Prosta A to relacja wymienna dla kraju A, a prosta B to relacja wymienna dla Kraju B. te relacje wymienne oznaczają: jaka może być relacja wymiany jednego produktu na drugi w danym kraju. Krzywa m i s, te krzywe to krzywe zaoferowania. Linia m to krzywa zaoferowania dla kraju A, s to krzywa zaoferowania dla kraju B. Te krzywe oznaczają ile kraj A oferuje swojego produktu i ile w zamian za ten swój produkt oczekuje od kraju B. Linia m pokazuje ile kraj A chciałby otrzymać dobra Y od kraju B za oferowane przez siebie dobro X. Jeżeli kraj A oferuje B 0x2 produktu x, to oczekuje 0y2. Do wymiany dojdzie w punkcie przecięcia krzywych zaoferowania.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)