TEORIA GIER Teoria gier - definiowana jako teoria podejmowania decyzji w warunkach interaktywnych (gry strategicznej) lub inaczej matematyczna teoria sytuacji konfliktowych - została stworzona przez J. von Neumanna, który stwierdził, że istota tej gry nie polega na próbie odgadnięcia intencji gracza, lecz na skrywaniu własnych zamiarów. Podstawowym założeniem teorii gier jest racjonalne działanie wszystkich podmiotów decyzyjnych (graczy). Podstawowymi elementami każdej sytuacji, w której występuje zjawisko konkurencji są:
1. Gracze i ich posunięcia . Na rynku występuje przynajmniej dwóch graczy i ich działania inwestycyjne, marketingowe oraz produkcyjno - cenowe są wzajemnie uzależnione.
2. Wyniki i wypłaty . Działania wszystkich graczy określają wynik walki konkurencyjnej (zwany wartością gry). Każdemu możliwemu wynikowi odpowiada określona wypłata, która jest miarą stopnia osiągnięcia celu każdego z rywali; najczęściej wyrażona pieniężnie, gdy mowa o przedsiębiorstwie, a w wartościach użyteczności, gdy dotyczy konsumenta.
3. Reguły gry . Postępowaniem graczy rządzą formalne i nieformalne reguły gry. Mogą to być przepisy prawne, powszechnie uznane zasady konkurencji i nieuczciwe praktyki lub wrogie przejęcia, a także zasób wiedzy analitycznej umożliwiającej śledzenie zachowań konkurencyjnych. Punktem wyjścia w każdej analizie konkurencji, odwołującej się do dorobku teorii gier, jest opis graczy, stosowanych przez nich strategii, rozumianych jako plan działań, uwzględniający wszystkie ewentualności oraz uzyskanych przez każdego z nich wypłat.
Walka konkurencyjna może mieć charakter jednorazowego posunięcia lub wielu działań rozłożonych w czasie (konkurencja sekwencyjna i powtarzalna).
Gry mogą występować w wersji strategicznej i ekstensywnej.
Skończoną grę strategiczną od strony formalnej można zdefiniować:
zbiór graczy: I = {1,…, N} ,
zbiór działań (posunięć): A = {A 1 , …, A N } , gdzie każdy element A i = {a i 1 , …, a i k } jest zbiorem posunięć dostępnych dla i- tego gracza. Każdy gracz ma potencjalnie inny ich zbiór, stąd liczba dostępnych działań, k i w ogólnym przypadku jest różna względem i ,
zbiór funkcji wypłat: ∏ = { π 1 , …, π N } , gdzie każdy element π i przyporządkowuje wartość liczbową wynikowi gry. Jeśli wynik gry oznacza działania podjęte przez graczy: a = (a 1 , …, a N ) . Element tego zbioru (profilu), a i ∈ A i , oznacza konkretne dokonane posunięcie (decyzję) gracza i .
Strategia dominująca to najlepsza możliwa reakcja na dowolną strategię zastosowaną przez konkurenta. Jej logika nieuchronnie prowadzi do pogorszenia wyniku, gdy gra ma charakter niekooperacyjny.
(…)
…, czyli pozwalają one zmaksymalizować wielkość wypłaty każdego z nich w warunkach, określonych przez wybór strategii, dokonany przez przeciwnika (równowaga Nasha). Najlepszym wynikiem, jakiego może oczekiwać gracz uczestniczący w grze o sumie zerowej przeciwko jednakowo nastawionemu rywalowi, jest osiągnięcie stanu równowagi. Gdyby któryś z graczy odstąpił od realizacji strategii prowadzącej do równowagi, ograniczyłby wielkość własnych wypłat i pozwoliłby na zwiększenie wypłat rywala.
Równowaga Nasha jest uogólnieniem równowagi Cournota, która zachodzi, gdy każda firma maksymalizuje zyski przy danym zachowaniu drugiej firmy.
Równowagę Nasha zapisuje się następująco:
Profil (element zbioru) strategii graczy s* = (s1*, …, sN*) jest równowagą Nasha w grze ΓS = [I, A, ∏], jeśli zachodzi: ∀i∈I,∀si ∈ Si π(si*, s…
… nie pozwalają realizować rentowności umożliwiającej funkcjonowanie na rynku dwóch przedsiębiorstw.
Telewizja kablowa jest branżą wymagającą wysokich nakładów kapitału (kosztów stałych) i relatywnie niskich kosztów krańcowych wraz z podłączeniem następnego subskrybenta do odbioru programów. Zatem próg rentowności wymaga znacznej liczby odbiorców (gospodarstw domowych). Ponieważ rynek telewizji satelitarnej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)