To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Tendencje integracyjne w świecie zachodnim
Integracja europejska 1949-1962. Od planu Schumana do planów Foucheta Zasadniczym celem polityki USA wobec Europy w latach 1945-1947 była pomoc w odbudowie jej gospodarki i przeciwdziałanie podziałowi kontynentu. Do najważniejszych amerykańskich inicjatyw tego rodzaju należało powołanie Komisji Gospodarczej dla Europy i ogłoszenie planu Marshalla. Komisja utworzona została 28 marca 1947 r. przez Radę Gospodarczo-Społeczną ONZ. Członkami jej miały być zainteresowane państwa europejskie i USA. Wkrótce okazało się, że sprzeczności interesów między Stanami Zjednoczonymi a ZSRR przeniesione zostały i do tej organizacji. Uniemożliwiło to w gruncie rzeczy jej funkcjonowanie. Plan Marshalla natomiast zapowiadał nie tylko pomoc gospodarczą, ale zawierał również ekonomiczne i polityczne przesłanki integracyjne. Formalnie był przeznaczony dla wszystkich państw europejskich, chociaż od samego początku kolidował z celami i interesami ZSRR w Europie, zmierzającego bez ogródek do sowietyzacji krajów środkowoeuropejskich i utrwalenia tam swoich wpływów. Odrzucenie planu Marshalla przez Moskwę i działające pod jej naciskiem kraje Europy Srodkowo-Wschodniej było równoznaczne z ograniczeniem stabilizacji gospodarczej do Europy Zachodniej, polityki integracyjnej zaś do świata zachodniego. W latach 1948-1949 inicjatywy zmierzające do współpracy lub integracji europejskiej czy euro-atlantyckiej, jak utworzenie Paktu Brukselskiego, Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej, Paktu Północnoatlantyckiego i Rady Europy w odróżnieniu od lat 1945-1947 — odnosiły się już tylko do Zachodu. Europejska Wspólnota Węgla i Stali Stanowiska USA, Wielkiej Brytanii i Fran- cji wobec integracji europejskiej lub atlantyckiej różniły się znacznie. W latach 1949-1962 w administracji amerykańskiej i w Kongresie rozważano ideę rozszerzenia polityczno-militamej wspólnoty interesów USA i Europy Zachodniej (NATO) — na inne obszary. Zrodziła się wówczas myśl utworzenia federacji atlantyckiej, która miała obejmować swym zasięgiem państwa Ameryki Północnej i Europy graniczące z Atlantykiem 1. Aczkolwiek rząd brytyjski popierał niekiedy plany integracyjne, kierując się względami taktycznymi, to jednak do końca lat pięćdziesiątych w istocie nie uczestniczył w integracji Europy Zachodniej. Brytyjska polityka zagraniczna opierała się na sformułowanej przez Churchilla doktrynie „trzech kręgów koncentrycznych", zgodnie z którą Londyn miał być punktem przecięcia trzech wielkich obszarów świata: USA, Brytyjskiej Wspólnoty Narodów i Europy Zachodniej. U jej źródeł leżało przekonanie Churchilla, iż Wielka Brytania jest jedynym państwem posiadającym globalne wpływy, odpowiednie doświadczenia dyplomatyczne i liczne powiązania z tymi obszarami. Celem polityki europejskiej Londynu było unikanie jednostronnych związków z Europą Zachodnią, takich, w których nie uczestniczyłyby Stany Zjednoczone, troska o własne przywództwo we Wspólnocie Narodów i niedzielenie się nim z ponadpaństwowymi instytucjami zachodnioeuropejskimi oraz kontrola przebiegu procesów integracyjnych w Europie.
(…)
… przekształcone zostały w ten sposób, że polityka ekonomiczna zastąpiła politykę obronną. Wskutek sprzeciwu Holandii i Belgii również i ten plan został odrzucony, rokowania zaś zakończyły się niepowodzeniem w połowie 1962 r. Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu Wielka Brytania przyjęła wprawdzie zaproszenie do udziału w pracach Komitetu Spaaka, ale po czterech miesiącach opuściła obrady. Rząd brytyjski…
… właśnie plan brytyjski. Francja też przyczyniła się do ostatecznego zerwania rokowań w połowie grudnia 1958 r. W tej sytuacji kraje skandynawskie wystąpiły z inicjatywą utworzenia zrzeszenia wolnego handlu, które miałoby objąć wszystkie państwa OEEC nie wchodzące w skład EWG. 20 listopada 1959 r. w Sztokholmie podpisano traktat o utworzeniu Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). Traktat wszedł…
… były: plan ministra spraw zagranicznych Roberta Schumana z 9 maja 1950 r., przewidujący utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWS), plan premiera Renę Plevena z 24 października 1950 r. postulujący powołanie do życia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO) oraz zgłoszony l lipca 1952 r. przez Schumana projekt Europejskiej Wspólnoty Politycznej (EWP). Właściwym inicjatorem powołania do życia EWWS…
… zagranicznej. Już 7 marca 1950 r. kanclerz wypowiedział się za stworzeniem realnej unii między RFN a Francją, mogącej być fundamentem późniejszych Stanów Zjednoczonych Europy. W skład unii w pierwszej kolejności miały wejść Wielka Brytania i państwa Beneluxu. Warunkiem, od którego Adenauer uzależniał swą zgodę na utworzenie unii, był powrót Saary do Republiki Federalnej. Opracowany przez Monneta plan Schumana…
… i zalecenia miały być wiążące dla państw członkowskich. Członkowie Wysokiej Władzy nie mogli być odwoływani przez własne rządy, lecz jedynie przez Trybunał na wniosek Specjalnej Rady Ministrów lub Wysokiej Władzy. Z kolei Zgromadzenie mogło odwoływać Wysoką Władzę in corpore. Integracja militarna Od projektu Europejskiej Wspólnoty Obronnej do traktatów paryskich .Przełamanie przez Związek Radziecki monopolu…
… był Jean Monnet, ekonomista francuski i zwolennik utworzenia federacji europejskiej. Po II wojnie światowej z rekomendacji de Gaulle'a Monnet objął funkcję koordynatora procesu odbudowy gospodarki francuskiej. Po zakończonych niepowodzeniem dążeniach Francji do umiędzynarodowienia Zagłębia Ruhry, po pierwszej rewizji Statutu Okupacyjnego na mocy Protokołu petersberskiego z 22 listopada 1949 r. — Monnet…
… na rozszerzenie jej suwerenności politycznej, a także — chociaż może to brzmieć paradoksalnie — suwerenności ekonomicznej. Realizacja projektu miała jej zapewnić równouprawnienie z innymi członkami Wspólnoty w zakresie produkcji stali i węgla oraz zniesienie kontroli nad Zagłębiem Ruhry. Utrata dotychczasowych posiadłości kolonialnych przez Holandię (Indonezja) i Włochy (Libia, Erytrea) zmuszała te kraje…
… — przewidywał przyjęcie Republiki Federalnej i Włoch do Paktu Brukselskiego, a następnie przekształcenie go w Unię Zachodnioeuropejską (UZE). Protokół uchylał zawartą w preambule Paktu klauzulę, zobowiązującą sygnatariuszy do podejmowania wspólnych działań w wypadku wznowienia agresji przez Niemcy. Ponadto ustanawiał Radę Unii Zachodnioeuropejskiej, w której skład wchodzili przedstawiciele państw członkowskich…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)