7. Sztuka i rzeźba hellenistyczna.
Sztuka ostatniego, umownego okresu dziejów sztuki starożytnej Grecji. Jego ramy czasowe wyznaczają: śmierć Aleksandra Macedońskiego w 323 p.n.e. oraz podbój Egiptu Ptolemeuszy, ostatniego, niezależnego państwa hellenistycznego (30 p.n.e.). Podboje Aleksandra Macedońskiego spowodowały rozszerzenie sztuki i kultury hellenistycznej, ale i przyjmowanie elementów kultury i filozofii krajów podbitych.
Rzeźba: Jej dzieła pełne są dynamiki i ekspresji. Tematem są sceny wesołe, pogodne, a także pełne bólu, okrucieństwa, cierpienia. W rzeźbie hellenistycznej występuje bogactwo form Rzeźba hellenistyczna zainteresowana wszechstronnie osobowością człowieka m.in. w aspektach wieku (dzieciństwo, starość), przynależności społecznej (wolni, niewolnicy) i etnicznej, wypracowała w pełni realistyczne formy modelunku, ekspresji i ruchu dla szerokiego repertuaru tematów. Powstają pejzaże, tła. Idealizacja ustępuje miejsca naturalistycznemu spojrzeniu. Kontrast brzydoty i piękna. Okres hellenistyczny rozbudował zagadnienie ruchu. Cechuje je nieznany dotychczas rozmach, efektowność, duża swoboda twórcza, nowatorstwo. Dawne motywy religijne poddane są ujęciu świeckiemu, sugerują różne stany uczuciowe; nastrój poetyckości dramatycznej ekspresji, lub stają się po prostu dekoracją. Kompozycja działa bardzo silnie - jest dynamiczna. Artystów nie tyle interesował mechanizm ruchu, co jego wyraz, ekspresja. W rzeźbach hellenistycznych uczucia są wyrażone poprzez ruch, nie twarz. Ich wyraz jest zazwyczaj uniwersalny. Ważniejsi twórcy: Boetos - Chłopiec z gęsią, Artysta specjalizuje się w akcie dziecięcym. Pajonios - mistrz tzw. mokrych szat. Doidales - Atena. Apollonios - Pięściarz,
Rzeźba Nike Pajonios, Chłopiec z gęsią Boetos, Portret Homera, Afrodyta Śpiący hermafrodyta, Wenus z Milo, Nike z Samotraki
Grupa Laokoona -Agesandrosa, Polydorosa i Atenodorosa, Umierający gal.
Malarstwo: Malarstwo monumentalne znane jest na ogół z opisów i kopii rzymskich. Popularne były tematy historyczne, rodzajowe dotyczące życia codziennego i mitologii oraz pejzaże i martwa natura. W Aleksandrii tworzył przedstawiciel nowego kierunku zwanego grylloi. Były to przedstawienia karykaturalne, w których pod postaciami zwierząt lub ludzi o cechach zwierzęcych ukazywano sceny mitologiczne lub historyczne, często w formie groteski. Z tym ośrodkiem związane jest wytworzenie jeszcze jednego stylu przedstawień scen rodzajowych, zwanego ryparografią. Cechą charakterystyczną tego malarstwa było wzbogacenie scen rodzajowych np. przez ukazanie pracy w otoczeniu warsztatu, sceny życia codziennego urozmaicano scenami
(…)
… wygięty element architektoniczny pod abakusem kapitelu kolumny w porządku doryckim lub toskańskim. Ma kształt podobny do płaskiej poduszki. Można spotkać się z użyciem tego określenia w odniesieniu do dolnej części głowicy w porządku jońskim.
Abakus - czworoboczna płyta będąca najwyższą częścią głowicy kolumny, pośrednicząca wraz z nią w przenoszeniu ciężaru belkowania na trzon kolumny. W porządku doryckim i toskańskim płytka jest kwadratowa i oparta na echinusie, w jońskim i korynckim ma kształt prostokąta o zdobionych i zaokrąglonych krawędziach. W porządku doryckim abakus w połączeniu z echinusem tworzy właściwą głowicę. Na abakusie spoczywa najniższa część belkowania, czyli architraw. Portal - wejście do budynku lub ważnego wnętrza. Zazwyczaj bogato zdobione. Ozdoba, w zależności od epoki…
… wazowe podupadło wypierane przez dekoracje reliefowe, często uzyskiwane z wyciskanych form. Podstawowe stały się motywy geometryczne i roślinne komponowane w układach pasmowych. Oprócz gotowych form stosowano relief otrzymywany przy pomocy stempli, którymi wyciskano wzory układane w pasy o bardziej różnorodnych niż forma układach. Oprócz wzorów geometrycznych stosowano umieszczane we wnętrzach naczyń…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)