Szkoła w Chartres

SZKOŁA W CHARTRES W XII w., gdy Paryż kształcił teologów I dialektyków, to druga wielka, starodawna szkoła w Chartres gromadziła humanistów (trzech wielkich kanclerzy: Bernard z Chartres, Gilbert de la Pore'e i Teodoryk). W 990 r. kierownikiem został uczony Fulbert O jego czasów zaczynają się złote czasy szkoły. Znakomicie podniosła ona ogólną kulturę naukową średniowiecza i umożliwiła rozwój filozofii. Podstawą szkoły była platońska metafizyka (zwrot do czystego Platonizmu) i arystotelesowska logika. Uczeni w Chartres byli zarazem humanistami I przyrodnikami. Odzyskane przezeń dzieła starożytne przyczyniły się do rozwoju matematyki, astronomii, fizjologii, medycyny. Szkoła angażowała się aktywnie w spory naukowe XII wieku. Część naukowców próbowała pojednawczo zakończyć spór o uniwersalia (Gilbert i Jan z Salisbury), część pozostawała na stanowisku konserwatywnym. Szkoła nawoływała do empiryzmu. Jej przedstawiciele przyjęli atomizm i mechanicyzm Demokryta. Zajmowała się zjawiskami historycznymi i zdarzeniami współczesnymi (Jan z Salisbury). W niektórych kwestiach zajmowano stanowisko sceptyczne, przyznawano się do niewiedzy. W XIII w. szkoła straciła swe znaczenie, wyparta przez Paryż, stała się prowincjonalną uczelnią przygotowującą adeptów do fakultetów paryskich. Sam typ studiów reprezentowany w Chartres przeniósł się do Anglii i kwitł w XIII I XIV w. w Oxfordzie, by w XV w. pociągnąć cały świat naukowy. ... zobacz całą notatkę