Szkoła historyczna w prawoznawstwie Na początki XIX w. w Niemczech toczyła się ogólnonarodowa dyskusja nt. kodyfikacji prawa cywilnego - zwłaszcza nad ujednoliceniem we wszystkich krajach niemieckich.
W toku tej dyskusji w 1814 r. pojawiła się broszura „O powołaniu naszych czasów do ustawodawstwa i nauki prawa”. Autorem był uczony Fryderyk Karol von Savigny. Pisał on, że:
prawo nie jest rezultatem abstrakcyjności spekulacji rozumowych, myślowych
prawo jest przejawem ducha narodu. Tworzenie prawa jest procesem historycznym - stąd nazwa „szkoła historyczna”. Tak więc nie wolno kodyfikować, bowiem kodyfikacja jest sztucznym wtargnięciem ustawodawcy w proces kształtowania się prawa. Z takiego powodu tak długo zachowała się ustawa cywilna Landrechtu Pruskiego.
Szkoła historyczna dość szybko zaczęła ustępować miejsca koncepcjom nowszym. W II połowie XIX w. pojawia się pozytywizm prawniczy , który wypiera koncepcję historyczną. Prekursorem pozytywizmu był John Austin. Kierunek pozytywistyczny to konkretne uchwycenie, doświadczenie, konkrety. Pozytywista za prawo uważa przepis prawa, nie interesuje się zaś przyczynami tworzenia i skutkami określonych rozwiązań prawnych. Pozytywizm prawniczy bardzo silnie rozwinął się w Niemczech.
Fakt, że prawnicy niemieccy wykształceni byli w duchu pozytywistycznym ułatwiał im przyjęcie faszyzmu. Po II wojnie światowej zauważono jednak, że prawo musi odpowiadać pewnym wartościom. Gustaw Ratbruch stworzył formułę: prawo nie może być jakiekolwiek. Wielowiekowy wysiłek ludzkości doprowadził do ustanowienia fundamentalnych praw człowieka - ludzkość jest zgodna co do treści tych praw.
Wyłania się kierunek zwany normatywizmem (jego twórcą był Hans Kelsen)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)