To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SYSTEM PLANOWANIA PRZESTRZENNEGO W HISZPANII Proces urbanizacji w Hiszpanii zaczął się dość późno, akty związane z planowaniem przestrzennym , które regulowały zasady zagospodarowania przestrzennego powstały w 1956 r.
Ustrój państwa Hiszpanii: jest monarchią parlamentarną, jest państwem autonomii.
17 regionów autonomicznych + 2 miasta o charakterze specjalnym. Mogą powstać odgórnie i oddolnie, mają bardzo szerokie uprawnienia. Także w dziedzinie planowania przestrzennego.
Obecne orzecznictwo ( ostatnie lata) nie ma wątpliwości, że autonomie maja najwyższą władze w planowaniu przestrzennym. Przez wiele lat było zamieszanie z podziałem uprawnień ( były dokumenty państwowe i regionalne, a hierarchia miedzy nimi była niejasna)
Podział administracyjny Hiszpanii:
- regiony (17)
- prowincje ( 50)
- municypia
W szerokim zakresie kompetencji wspólnot autonomicznych mieszczą się miedzy innymi: planowanie przestrzenne, urbanistyka i mieszkalnictwo. Do wyłącznych kompetencji państwa w tym zakresie należy jedynie ustanawianie podstawowych warunków gwarantujących równość wszystkich obywateli w wykonywaniu konstytucyjnym praw i obowiązków.
Geneza i historia planowania przestrzennego:
Pierwsza ustawa dotycząca planowania przestrzennego 1956
Kolejny akt to prawo o ziemi ( 1975). Królewski dokument ( 1976) łączy 2 poprzednie dokumenty
Konstytucja Hiszpanii ( 1978) jest równoznaczne z przekazaniem uprawnień w dziedzinie planowania przestrzennego autonomią. Przez wiele lat pomimo zagwarantowanej konstytucyjnie autonomii w dziedzinie planowania przestrzennego, wiele spraw w tym zakresie podejmowania w sposób indecendalny , rozwiązując na bieżąco napotkane problemy.
ustawa o ziemi i planowaniu przestrzennym ( 1992) . Sytuację chciano opanować : zbierając” wszystkie państwowe akty prawne dotyczące planowania przestrzennego w tej ustawie. Okazała się ustawą, która zbyt mocno uprawniała państwo w dziedzinie planowania przestrzennego, została uznana przez Trybunał Konstytucyjny w wielu miejscach za nie zgodną z Konstytucją.
Ustawa o ziemi ( 2007). Ustawa ta jest tym aktem prawnym, w którym zmieniono rolę państwa w zakresie planowania przestrzennego. Ustawa ta wyraźnie podkreśla, że państwo nie jest uprawniona do narzucania , nawet w sposób pośredni konkretnego systemu planowania przestrzennego poszczególnym autonomią. Ustawa ta dotyczy regulacji prawnych związanych z ochroną środowiska, gospodarki nieruchomościami oraz działalnością majątkową prowadzoną w tej materii przez organy administracji publicznej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)