System instytucjonalny UE
Specyfika współpracy europejskiej przejawia się najbardziej w jej instytucjach. Istnieje dwoistość pojęcia instytucja. Po 1sze jest to zespół funkcjonalnie powiązanych norm prawnych. Po 2gie organ, czyli wyodrębniona, publiczna struktura organizacyjna.
Specyfika instytucji wiąże się ze swoistym charakterem UE jako związku państw utworzonego i rozbudowanego w celu wspólnego kształtowania ich rozwoju polit.-gosp.
Struktura instytucji UE odbiega znacząco od rozwiązań jakie spotykamy w poszczególnych krajach członk. Jest ona także odmienna od zasad obowiązujących w org. m-nar.
Kraje członk. są wprawdzie suwerenne, ale w procesie integracji przenoszą swoje suwerenne kompetencje na szczebel ponadnarodowy. Są one wykorzystane przez instytucje UE.
W syst. polit. UE nie obowiązuje znany w systemach polit. państw członk. podział władzy. W UE kompetencje, z wyjątkiem jurysdykcji, nie są rozdzielone na poszczególne instytucje, ale przysługują różnym organom wspólnie, np. legislatura z udziałem Komisji E. i Rady UE i Parlamentu UE.
Typologia instytucji UE
Utworzone w latach 50. XXw. 3 wspólnoty (Węgla i Stali, EWG, Euratom) posiadały własne systemy instytucjonalne. Traktat o fuzji z 1965r. połączył instytucje wspólnotowe. W ten sposób każda z nich stała się organem 3 wspólnot. Od tej pory organy 3 wspólnot stały się org. EU, tj od 19..r.
Są różne kryteria podziału instytucji UE wśród kt 2 są istotne. Jeden z pozycji ustrojowej, 2gi z pozycji roli w procesie integracji UE. Stąd podział na organy główne, tj. Radę UE, Parlament, Komisję, ETS, sąd obrachunkowy oraz organy pomocnicze: Komitek Ekon.-Społ., Komitet Regionów, Europ. Bank Centralny, Europol i inne.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)