Augustyn (+430) E. Gilson, Wprowadzenie do nauki świętego Augustyna, tł. Z. Jakimiak, Warszawa 1953.
G. Bardy, Święty Augustyn. Człowiek i dzieło, tł. Z. Kobylańska, Warszawa 1955. H. Marrou, Augustyn, tł. J. S. Łoś, Kraków 1966.
P. Brown, Augustyn z Hippony, tł. W. Radwański, Warszawa 1983 . A. Eckmann, Dialog św. Augustyna ze światem pogańskim w świetle jego korespondencji, Lublin 1987.
A. Trappé, Święty Augustyn. Człowiek-duszpasterz-mistyk, tł. J. Sulowski, Warszawa 1987.
A. Hamman, Życie codzienne w Afryce Północnej w czasach św. Augustyna, tł. M. Stafiej-Wróblewska, E. Sieradzińska, Warszawa 1989.
J. Salij, Rozmowy ze św. Augustynem, Poznań 1997.
H. Chadwick, Augustyn, tł. T. Szafrański , Warszawa 2000.
W. Dawidowski, Augustyn, Kraków 2005.
S. Kowalczyk, Człowiek i Bóg w nauce świętego Augustyna, wyd. 2 poszerzone, Lublin 2007.
A. Kijewska, Święty Augustyn, Warszawa, 2007.
Augustyn urodził się w 354 r., w Tagaście (obecnie Suk Ahras, Algieria), w średniozamożnej rodzinie, z ojca Patrycjusza, poganina, i matki Moniki, chrześcijanki, prawdopodobnie pochodzącej z rodziny berberyjskiej, na co może wskazywać imię. Kiedy w dzieciństwie ciężko zachorował i pojawiło się niebezpieczeństwo śmierci, rodzice podjęli decyzję o jego ochrzczeniu. Gdy jednak wyzdrowiał chrzest odłożono na czas nieokreślony. Po ukończeniu szkół w Tagaście (366) i Madaurze (370), w 371 po zebraniu odpowiednich funduszy, rodzice wysyłają go do Kartaginy, gdzie uczył się retoryki. W Kartaginie poznał kobietę o nieznanym imieniu, z którą związał się na kilkanaście lat. Tego samego roku umiera jego ojciec. W około 373 przychodzi na świat jego syn, Adeodat. Augustyn jest pod wrażeniem dialogu filozoficznego Cycerona Hortensjusz i postanawia poświęcić życie poszukiwaniom mądrości i sprawiedliwości. W tym czasie ulega wpływom manichejczyków, stając się w ich strukturze audytorem (słuchaczem). W odróżnieniu od grupy electi (wybrani - skrajna asceza, odpowiednie posty i posiłki), manichejczycy z pewną dozą obojętności patrzą na niemoralne życie i konkubinaty adeptów. W 374 założył szkołę retoryczną w rodzinnej Tagaście, jednak poruszony śmiercią bliskiego przyjaciela (imię nieznane), w 376 wraca do Kartaginy nauczać retoryki. Pod wpływem ducha manicheizmu zaczął pisać swoje pierwsze dzieła filozoficzne, w których usiłował pogodzić filozofię grecką z doktryną tego ruchu religijnego. W 380 (381?) napisał traktat De pulchro et apto , czyli "o pięknie i proporcji" - niezachowany do dziś. W 383 zawiera bliższą znajomość ze słynnym biskupem manichejskim Faustusem, dyskusje z nim zaczynają go rozczarowywać co do istoty filozofii. Na skutek sporów ze swoją matką (które dotyczyły m.in. statusu społecznego kobiety, z którą Augustyn się związał) zdecydował się opuścić rodzinne miasto i wyjechał do Rzymu, by założyć tam szkołę retoryki. Po przyjeździe ciężko zachorował, początkowo obracał się w kręgach manichejczyków, zamieszkał u jednego ze
(…)
… Chrystusa cały rodzaj ludzki nie zmartwychwstaje.
5. Prawo starozakonne tak samo zapewnia wejście do królestwa niebieskiego, jak i Ewangelia.
6. Człowiek może zawsze i o własnych siłach czynić dobrze. Również przed przyjściem Pana Jezusa byli ludzie bezgrzeszni tzn. bez grzechu.
7. Grzechu pierworodnego nie ma. Skłonność do grzechu jej jedynie wynikiem przyzwyczajenia.
8. Żadnej predestynacji nie ma.
9…
… Celestiusza - zwolennika Pelagiusza. (sam Pelagiusz został potępiony dopiero w 417 przez Innocentego I). W 413, w nawiązaniu do wydarzeń ostatnich miesięcy, rozpoczyna historiozoficzne dzieło O państwie Bożym (De civitate Dei), biskup Hippony rozpoczyna je apostrofą do Marcellina, zachwycającym się myślą Augustyna. W wyniku bratobójczych walk o władzę, Marcellin pada ofiarą intrygi, podejrzany zostaje…
… w polemikach z Pelagiuszem, od którego wziął nazwę pelagianizm. W 426 mianuje kapłana Herakliusza swym następcą na urzędzie biskupa Hippony. Kończy pisać 22., ostatnią księgę dzieła O państwie Bożym. W tym czasie pisze Retractationes. Od 429 Wandalowie, posuwając się od strony Hiszpanii, dopuszczają się masowych grabieży, pożarów i mordów afrykańskiego wybrzeża Numidii. Zwłaszcza teraz Augustyn wzmaga swą…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)