To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Styki doczołowe
Stosowane do scalania elementów wysylkowo-montażowych śrubowe styki doczołowe charakteryzuje duża wrażliwość na wstępne imperfekcje geometryczne powstające zarówno w trakcie formowania wyrobów hutniczych, wykonawstwa warsztatowego elementów konstrukcji, jak i transportu oraz montażu. Przejawem istnienia imperfekcji jest brak przylegania elementów przylgowych (skręcenia a, 8, 7 i przesunięcia u, v, w), które pokazano na rys. 7.20. Zagadnienie negatywnych skutków tych wad ustroju analizowano w pracy [8]. Badania te wykazały, że wady styków mogą powodować:
— występowanie wstępnych montażowych sił wewnętrznych zarówno w prętach, jak i śrubowych stykach konstrukcji,
— zmianę założonego schematu statycznego konstrukcji,
— zmianę założonego modelu obliczeniowego wytężenia śrub w styku,
— zmniejszenie nośności ustroju.
Zdając sobie sprawę z niekorzystnych następstw niedoskonałości geometrycznych śrubowych styków doczołowych, należy powierzać realizację takich konstrukcji przedsiębiorstwom dysponującym odpowiednim wyposażeniem technicznym i wykwalifikowaną załogą. Wykonanie styków doczołowych powinno być kontrolowane zgodnie z normą [104].
Komplikacje występujące przy montażu ustrojów ze stykami doczołowymi można zmniejszyć, odpowiednio konstruując te połączenia. Elementy wysyłkowo--montażowe ze śrubowymi połączeniami doczołowymi należy projektować z założeniem, iż w konstrukcji mogą wystąpić jedynie ujemne odchyłki ich długości. Podczas montażu takie odchyłki usuwa się przez stosowanie przekładek wyrównawczych, śrub o zwiększonych długościach oraz dłuższych wsporników (stołeczków) montażowych. W tym celu należy przewidzieć potrzebę założenia w styku podczas montażu przekładek wyrównawczych grubości 2, 3 i 5 mm (rys. 7.21).
Na rysunku 7.21 a pokazano doczołowy śrubowy styk belki ze słupem, na rys. 7.21c doczołowe połączenie słupa. Kilkuczęściowe blachy czołowe styków pokazano na rys. 7.21b (grube blachy czołowe w obrębie pasów zewnętrznych i cieńsze na długości środnika). Są one szczególnie efektywne w połączeniach wysokich rygli (na przykład z tzw. trzecim pasem). Zastosowanie frezowanych, zbieżnych przekładek o różnych grubościach w strefie pasów górnych i dolnych, umożliwia niwelowanie skutków występowania odchyłek kątowych i odchyłek na długości elementów montażowych. W węzłach takich należy się jednak liczyć z możliwością powstawania ognisk korozji na styku cieńszej blachy czołowej z pasem słupa. Dlatego przestrzeń między elementami czołowymi trzeba wypełnić odpowiednimi preparatami antykorozyjnymi.
Na rysunku 7.22 pokazano zakładkowe styki śrubowe ram pełnościennych. W rozwiązaniu przedstawionym na rys. 7.22a słup wykonano łącznie z narożem ramy. W miejscu styku pas dolny (wewnętrzny) naroża ramy jest przedłużony i połączony zakładkowo z pasem dolnym rygla dachowego. Z kolei pas górny rygla dachowego (dłuższy od jego pasa dolnego) jest połączony z pasem górnym naroża w styku zakładkowym. Srodniki rygla i naroża ramy połączono dwoma przykładkami w styku zakładkowym. Na rysunku 7.22b zakładkowy styk rygla dachowego przesunięto poza węzeł kalenicowy. W przypadku dwuteowego przekroju poprzecznego rygla konstrukcyjne uciąglenie ustroju uzyskano, stosując po trzy nakładki pasów i dwie przykładki środników.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)