Stosunek pracy z mianowania

STOSUNEK PRACY Z MIANOWANIA Stosunek pracy nawiązuje się na podstawie mianowania(nominacji) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Występuje ono przede wszystkim w prokuraturze, wymiarze sprawiedliwości, nauce i szkolnictwie, a także w łączności, poczcie czy służbie cywilnej. W administracji publicznej mianowania jest coraz mniej, szczególnie w administracji samorządowej( do 2012 roku status pracownika mianowanego zachowają osoby, które ten tytuł uzyskały wcześniej, nowa ustawa z 2008 nie przewiduje już mianowania). Charakter mianowania jest sporny, jedni postrzegają je jako decyzje administracyjną, a inni identyfikują z umową o pracę. Zasadniczo jednak jest ot instytucja prawa pracy, a jej bezspornym elementem jest zgoda osoby mianowanej na pełnienie stanowiska.
Z mianowaniem łączy się pojęcie pragmatyk (pojęcie prawnicze). Choć nie ma jednoznacznego desygnatu, to należy ją postrzegać jako akt normatywny o randze ustawy, który w sposób kompleksowy i odrębny(niż w powszechnym prawie pracy) reguluje sferę stosunków pracy określonej kategorii pracowników państwowych( pragmatyka pracowników państwowych, pragmatyk pracowników samorządowych itd .). Szczególny charakter stanowisk ,do których stosowane jest mianowanie, uzasadnia stosowanie do nich instytucji nieznanych czy sprzecznych z powszechnym prawem pracy(warunek posiadania obywatelstwa polskiego; zawieszenie pracownika czy też jego odpowiedzialność dyscyplinarna). Pracownicy mianowani zwykle są znacznie bardziej dyspozycyjni niż ci zatrudnieni w oparciu o inny rodzaju stosunku pracy. Odrębności są przede wszystkim podyktowane tym, że pracownikowi przekazuje się imperium tj. prawną możliwości dokonywania działań o charakterze władczym. Jest on stabilnym stosunkiem pracy, ponieważ możliwość rozwiązania stosunku pracy wynika wyraźnie z przepisów prawa. Co do zasady leży to przede wszystkim w gestii pracodawcy, lecz pracownik może wnioskować o zwolnienie go ze służby czy też zrzec się stanowiska.
... zobacz całą notatkę