Część "Malarstwo rzymskie" porusza zagadnienia takie jak: dekoracje, przedmioty o charakterze ludowym, mozaika, portret. Część "Prawo rzymskie" porusza zagadnienia takie jak: początki prawa, ustawa XII tablic, procedura sądowa w okresie republiki, Edykt Karakalli, Ius gentium, Gaius, Ius civile, Ius honorarium, Kodeks Teodozjański, Kodeks Justyniana, Digesta Iustiniani, Institutiones Iustiniani. Fragment dotyczący religii rzymskiej porusza zagadnienia takie jak: Triada Kapitolińska, kult władcy, rzymskie odpowiedniki greckich bogów, najważniejsze bóstwa rzymskie, Jowisz, Junona, Neptun, Minerwa, Mars, Wenus, Wulkan, Merkury, Saturn, Bellona, Attis, Izyda, Serapis, Mitra. "Rzeźba starożytnego Rzymu" dotyczy zagadnień takich jak: relief historyczny, portret rzymski, Łuk Tytusa, Łuk Septymiusza Sewera, Łuk Konstantyna.
Filozofia rzymska
W późnej fazie hellenizmu Ateny, upadłszy politycznie, straciły swe naukowe znaczenie. Wytworzyły się nowe ośrodki, a w nich nowy styl naukowy. Główne ośrodki były dwa: Rzym i Aleksandria.
Długotrwała była niechęć Rzymian do filozofii. Jeszcze w latach 173,161,155, na wniosek rzymianina starej daty, Katona starszego, rozporządzenia Senatu wydaliły z Rzymu filozofów razem z retorami. Ale w końcu II w. p.n.e. stosunki zmieniły się. Młodzież rzymska zaczęła jeździć do ośrodków nauki greckiej, aby tam słuchać wykładów filozoficznych. Niebawem szkoły filozoficzne osiedliły się w Rzymie. Wytworzyła się moda na filozofię: ludzie zamożni trzymali w swych domach filozofów i za rozrywkę uważali przysłuchiwanie dysputom; jedni czynili to z zamiłowania, inni, jak im to wypominał Tacyt z próżności. Najpodatniejszy grunt znalazła w Rzymie szkoła stoicka: jej rygoryzm odpowiadał starorzymskiej cnocie. W okresie cesarstwa wielu zwolenników zaczął znajdywać epikureizm, a także sceptyzm w swej umiarkowanej akademickiej postaci, którą Cyceron sławił jako „najskromniejszy, najkonsekwentniejszy i najelegantszy sposób filozofowania”. Każdy bez mała światły Rzymianin należał do jakiejś szkoły lub przynajmniej był jej sympatykiem. I nie mogło być inaczej: bo być wykształconym znaczyło wówczas być filozofem, a być filozofem znaczyło należeć do jednej ze szkół filozoficznych. Horacy zaliczał się do szkoły Epikura, której również bliscy byli Wergiliusz i Owidiusz. Kasjusz, morderca Cezara, był epikurejczykiem. Triumwir Crassus był perypatetykiem. Zainteresowanie filozofią wzmogło się jeszcze za cezarów. Sami cezarowie filozofowali: August napisał Zachętę do filozofii, Trajan, Hadrian, Antoninus Pius zajmowali się filozofią. Ale cała ta rzymska filozofia była przesiąknięta dyletantyzmem. Wszyscy byli filozofami, a nikt w Rzymie filozofii naprzód nie posunął. Ci nawet, co uprawiali ją najpoważniej, czynili to nie dla samej wiedzy, ale dla jej spodziewanych owoców: szczęścia i cnoty. Rzymscy filozofowie nie wydali nowej szkoły, wypowiadali się tylko za tą lub inną szkołą. Toteż filozofia tego okresu pozostała w swych podstawach grecka.
Epikureizm - kierunek filozoficzny zapoczątkowany w starożytności przez Epikura, w ok. 306 r. p.n.e. kontynuowany także w czasach nowożytnych. Podobnie jak w większości kierunków filozoficznych hellenizmu dla epikurejczyków najważniejszą dziedziną filozofii była etyka - uważali oni, że podstawowym zagadnieniem filozoficznym jest szczęście, które upatrywali w przyjemności.
Rozprzestrzenianie się epikureizmu w Rzymie.
Pierwszą, nieudaną próbę wprowadzenia epikureizmu do Rzymu podjęli Alkajos i Filiskos, z
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)